"Σωθήκαμε!"
"ΣΚΑΣΜΟΣ!"
Η απόφαση της 21 Φεβρουαρίου 2012 έχει ακρογωνιαίο λίθο την Ολλανδία και γενικότερα τις χώρες ΑΑΑ.
Η πρώτη φορά που ακούστηκε ότι πρέπει να μπει γύψος στην Ελλάδα, με την έλευση του ΔΝΤ, ήταν το 2004, επί Αλογοσκούφη, ο οποίος μίλησε πιο ανοικτά πριν ένα περίπου χρόνο:
«Παραλάβαμε μια πολύ δύσκολη κατάσταση το 2004 από το ΠαΣοΚ, με ελλείμματα και κυρίως με την αμφιβολία τι πρόκειται να γίνει στην οικονομία μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Το 2004, με τα μεγάλα ελλείμματα που παρουσιάστηκαν, οι ευρωπαίοι εταίροι μας είπαν κοφτά:“Πρέπει να προσφύγετε στο ΔΝΤ, δεν γίνεται διαφορετικά”. Στην αρχή επιχείρησαν να μας πουν ότι κακώς μπήκαμε στην ΟΝΕ, ότι δεν έπρεπε καν να είμαστε μέλη της ευρωζώνης. Σε διάστημα λίγων ημερών είδα τον κ. Νικόλα Σαρκοζί, που τότε ήταν υπουργός Οικονομικών, τον κ. Αϊχελ, υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας στην κυβέρνηση του κ. Γκέρχαρντ Σρέντερ, καθώς και τον πιο σκληρό τότε απ΄ όλους, τον Ολλανδό κ. Ζαλμ. Αυτός έλεγε περισσότερο ότι πρέπει να προσφύγουμε στο ΔΝΤ»
Εάν κάποιος δει προσεκτικά τις δηλώσεις των Ολλανδών όλο το προηγούμενο διάστημα, αλλά και άλλων χωρών που μας αντιμετώπισαν σκληρά, θα αντιληφθεί αμέσως ότι οι προτάσεις τους βρέθηκαν όλες μαζί γραμμένες στο κείμενο της σημερινής απόφασης.
Λείπει μόνο η απαίτηση των Φινλανδών για εγγυήσεις επί των δανείων, την οποία αναλάβαμε μόνο ως προς αυτούς (όπως την αναλάβαμε).
Η εντύπωση ποτέ δεν είναι στείρα απόχρωση του άσπρου και του μαύρου, πάντοτε είναι απόχρωση του γκρι: η πολιτική ελίτ θα έχει λιγότερα περιθώρια ελιγμών, η τροϊκα και ο Ραιχενμπαχ θα έχουν αυξημένο ρόλο και η Κομισιόν θα τρέχει μηνιαίο έλεγχο επιτήρησης και εφαρμογής των μεταρρυθμίσεων.
Η πολυεθνική και υπερεθνική εποπτεία δεν έχει ορατό τέλος: μέχρι η Ελλάς να ξαναμπεί στις αγορές.
"ΣΚΑΣΜΟΣ!"
Η απόφαση της 21 Φεβρουαρίου 2012 έχει ακρογωνιαίο λίθο την Ολλανδία και γενικότερα τις χώρες ΑΑΑ.
Η πρώτη φορά που ακούστηκε ότι πρέπει να μπει γύψος στην Ελλάδα, με την έλευση του ΔΝΤ, ήταν το 2004, επί Αλογοσκούφη, ο οποίος μίλησε πιο ανοικτά πριν ένα περίπου χρόνο:
«Παραλάβαμε μια πολύ δύσκολη κατάσταση το 2004 από το ΠαΣοΚ, με ελλείμματα και κυρίως με την αμφιβολία τι πρόκειται να γίνει στην οικονομία μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Το 2004, με τα μεγάλα ελλείμματα που παρουσιάστηκαν, οι ευρωπαίοι εταίροι μας είπαν κοφτά:“Πρέπει να προσφύγετε στο ΔΝΤ, δεν γίνεται διαφορετικά”. Στην αρχή επιχείρησαν να μας πουν ότι κακώς μπήκαμε στην ΟΝΕ, ότι δεν έπρεπε καν να είμαστε μέλη της ευρωζώνης. Σε διάστημα λίγων ημερών είδα τον κ. Νικόλα Σαρκοζί, που τότε ήταν υπουργός Οικονομικών, τον κ. Αϊχελ, υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας στην κυβέρνηση του κ. Γκέρχαρντ Σρέντερ, καθώς και τον πιο σκληρό τότε απ΄ όλους, τον Ολλανδό κ. Ζαλμ. Αυτός έλεγε περισσότερο ότι πρέπει να προσφύγουμε στο ΔΝΤ»
Εάν κάποιος δει προσεκτικά τις δηλώσεις των Ολλανδών όλο το προηγούμενο διάστημα, αλλά και άλλων χωρών που μας αντιμετώπισαν σκληρά, θα αντιληφθεί αμέσως ότι οι προτάσεις τους βρέθηκαν όλες μαζί γραμμένες στο κείμενο της σημερινής απόφασης.
Λείπει μόνο η απαίτηση των Φινλανδών για εγγυήσεις επί των δανείων, την οποία αναλάβαμε μόνο ως προς αυτούς (όπως την αναλάβαμε).
Η εντύπωση ποτέ δεν είναι στείρα απόχρωση του άσπρου και του μαύρου, πάντοτε είναι απόχρωση του γκρι: η πολιτική ελίτ θα έχει λιγότερα περιθώρια ελιγμών, η τροϊκα και ο Ραιχενμπαχ θα έχουν αυξημένο ρόλο και η Κομισιόν θα τρέχει μηνιαίο έλεγχο επιτήρησης και εφαρμογής των μεταρρυθμίσεων.
Η πολυεθνική και υπερεθνική εποπτεία δεν έχει ορατό τέλος: μέχρι η Ελλάς να ξαναμπεί στις αγορές.
