Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου 2010

Εξέλιξη

Η ζωή προχωράει, όσοι προλάβουν να ανέβουν, το ταξίδι έτσι κι αλλιώς διαρκεί λίγο, ας το μετράμε με δεκαετίες.
Αυτό πρέπει να είχα στο μυαλό μου στο πρώτο ποστ στο παρόν: Πάνω απ' όλα υγεία!

Σήμερα, έμαθα ότι ο αγώνας που είχε ξεκινήσει αρκετά χρόνια νωρίτερα πλησιάζει στο τέλος του, με χαμένο τον Σταμ.
Ενώ δεν υπήρχαν ενδείξεις ότι κάτι δεν πήγαινε καλά ύστερα από τη πετυχημένη επέμβαση του Μαϊου, η σημερινή αξονική έδειξε τη μετανάστευση των όγκων στον εγκέφαλο. Υπήρχαν από την αρχή οι πιθανότητες αλλά η τόσο σύντομη διακοπή της μη εξέλιξης δείχνει καθαρά προς τα που κατευθύνεται η ζωή.

Εντάξει, "μην χάνεις το κουράγιο σου", οι ακτινοβολίες που θα ακολουθήσουν μπορεί να έχουν καλό αποτέλεσμα. Δεν τα μετράω αυτά, θέλω να βλέπω που πηγαίνω.

Από τα όσα ξέρω, μέλημα των γύρω του πρέπει να είναι η υποφερτή υπόλοιπη ζωή του, όσο γίνεται χωρίς πόνο, χωρίς άλλα ανούσια, όσο μπορεί βέβαια και εκείνος καθώς μέσα στις τελευταίες 15 μέρες απλά έχει γίνει άλλος άνθρωπος.

Θέλω να υποσχεθώ πολλά, φοβάμαι ότι δεν θα τα τηρήσω.

υ.γ. ακόμα κάτι που άκουσα χθες είχε θύμησες από ένα βραδινό ταξίδι πριν κάτι χρόνια τέτοιες μέρες... το cd που ακούγαμε στη διαδρομή ήταν της φίλης daf




update Σαββατο 18-Σεπτ-2010

Η μίνι επέμβαση αφαίρεσης του ενός εκ των δύο μεταναστών από το κεφάλι κρίνεται απίστευτα ικανοποιητική!
Η ανάρρωση του Σταμ ήταν - το λιγότερο - θεαματική! Πολύ απλά, πέτυχε η αναστροφή σε σημείο που να είναι και πάλι άνθρωπος!
Και βέβαια η δική μου ψυχολογία ακολουθεί την ίδια πορεία προς τα πάνω!

Τρίτη 7 Σεπτεμβρίου 2010

«Κατηγορούν τους πάντες, εκτός από τους εαυτούς τους»...

Έχω αδυναμία στις εντυπώσεις αλλοδαπών για τα εγχώρια, τις αξιολoγώ συνήθως ως πιο αντικειμενικές. Συνεπώς, τους δίνω αξία.

Διαβάστε, τον συγγραφέα-οικονομικό συντάκτη Μichael Lewis του Vanity Fair, μετεφρασμένο και πολύ πιο συνοπτικό από την Καθημερινή - λινκ εδώ για το original άρθρο του περιοδικού που είναι πολύ μεγάλο και με πολλές λεπτομέρειες ειδικά για το Βατοπέδι.

«Ιδού η ελληνική εκδοχή των αμερικανικών πάρτι τσαγιού: εφοριακοί που τα παίρνουν, καθηγητές δημόσιων σχολείων που δεν διδάσκουν, καλοπληρωμένοι υπάλληλοι ενός καταχρεωμένου οργανισμού σιδηροδρόμων, με τρένα που ποτέ δεν αναχωρούν στην ώρα τους, γιατροί δημόσιων νοσοκομείων που παίρνουν μίζες για να δίνουν υπερκοστολογημένα σκευάσματα... Ενα έθνος ανθρώπων που κατηγορούν τους πάντες, εκτός από τους εαυτούς τους». Με αυτά τα σκληρά λόγια περιγράφει μια πορεία δημοσίων υπαλλήλων στην Αθήνα ο δημοσιογράφος του αμερικανικού περιοδικού Vanity Fair, Μάικλ Λιούις.

Οι παθογένειες

Η Ελλάδα είναι μια «κατακερματισμένη κοινωνία σε πλήρη ηθική κατάπτωση», επισημαίνει σε μία από τις 26 σελίδες του οδοιπορικού του στη χώρα μας, το οποίο φέρει τον χαρακτηριστικό τίτλο «Φοβού τους Δαναούς και ομόλογα φέροντας». Οπως θα έχει γίνει ήδη αντιληπτό, πρόκειται για ένα άρθρο-καταπέλτη, όπου περιγράφονται με κάθε λεπτομέρεια οι παθογένειες της κοινωνίας μας, της εθνικής οικονομίας, αλλά και του κρατικού μηχανισμού. Από τη γενικευμένη φοροδιαφυγή και την ανεπάρκεια του μηχανισμού είσπραξης οφειλών, μέχρι τα 600 «βαρέα και ανθυγιεινά» επαγγέλματα και από τη «δημιουργική λογιστική» και τις μίζες μέχρι το Βατοπέδι. Στην εκτενή του έρευνα, ο δημοσιογράφος μιλάει με πολιτικούς και επιχειρηματίες, τραπεζίτες και εφοριακούς, ακόμη και με τους μοναχούς Αρσένιο και Εφραίμ. Προσπαθεί να διαλευκάνει τι πραγματικά συνέβη στην υπόθεση του Βατοπεδίου, η οποία «έγινε σύμβολο της διαφθοράς, σε μια χώρα όπου κυριαρχεί η διαφθορά».

Τα συμπεράσματά του αποτελούν ένα ακόμη πλήγμα για την εικόνα της Ελλάδας στο εξωτερικό, με δεδομένο ότι το Vanity Fair είναι παγκοσμίως γνωστό περιοδικό και έχει πάνω από 1.100.000 συνδρομητές.

Ο Λιούις δηλώνει όχι μόνον έκπληκτος, αλλά και συγκλονισμένος από την εικόνα που βρίσκει και δεν κρύβει ότι νιώθει πως έχει προσγειωθεί σε άλλον πλανήτη: «Οσο έμεινα στην Αθήνα, ένιωσα κάτι πρωτοφανές στη δημοσιογραφική μου καριέρα: την παντελή έλλειψη ενδιαφέροντος για πράγματα, τα οποία κανονικά θα έπρεπε να προκαλούν σοκ», γράφει αναφερόμενος στην καταιγιστική απαρίθμηση σκανδάλων από συνομιλητές του. Δηλώνει αδυναμία να πιστέψει ότι τα περισσότερα μέλη του ελληνικού Κοινοβουλίου ψεύδονται για την περιουσιακή τους κατάσταση, δηλώνοντας ως αξία των ακινήτων που έχουν στην κατοχή τους την αντικειμενική τους αξία και, ενώ άπαντες γνωρίζουν ότι αντικειμενικές και εμπορικές αξίες δεν συμπίπτουν, κανείς δεν επαναστατεί.

Εμφανίζεται εμβρόντητος μπροστά στην πληροφορία ότι τα 2/3 των Ελλήνων ιδιωτών ιατρών δηλώνουν εισοδήματα κάτω από το αφορολόγητο όριο και την υπόθεση της ΑΓΡΟΓΗ. «Απαντες είναι σίγουροι ότι οι συμπολίτες τους κλέβουν την εφορία και εξαπατούν. Αυτή η έλλειψη εμπιστοσύνης αυτοαναπαράγεται και καθιστά τον δημόσιο βίο, αβίωτο. Ο κοινωνικός ιστός διαλύεται, γεγονός που ενθαρρύνει με τη σειρά του και άλλα ψέματα και άλλες απάτες. Χωρίς πίστη ο ένας στον άλλον, οι Ελληνες αποτραβιούνται στους εαυτούς τους και στις οικογένειές τους... Είναι μια χώρα χωρίς αίσθηση του συλλογικού, όπου ο καθένας ενδιαφέρεται μόνο για τον εαυτό του».

Μολονότι ο Λιούις δεν κρύβει το θαυμασμό του για τη «ζεστασιά» και τη φιλοξενία των Ελλήνων, το απαράμιλλο κάλλος του Αγίου Ορους και των αρχαίων μνημείων, γράφει ότι εγκαταλείπει τη χώρα μας με αμφιβολίες – αμφιβολίες για το κατά πόσον οι Ελληνες έχουν «την ικανότητα να σκεφτούν έξω από τους μικρόκοσμούς τους και να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους...».

«Βέβαια, η επιλογή της χρεοκοπίας θα ήταν μία τρέλα, αφού θα σήμαινε άμεση κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος και αδυναμία της χώρας να εισάγει βασικά προϊόντα, όπως πετρέλαιο, και να δανειστεί με λογικά επιτόκια. Αλλά η Ελλάδα δεν φέρεται ως συλλογικό υποκείμενο. Η κυβέρνηση φαίνεται βέβαια αποφασισμένη να προσπαθήσει τουλάχιστον να αποκαταστήσει αυτήν την αίσθηση του “δημοσίου”. Το ερώτημα όμως είναι, όταν έχει χαθεί κάτι τέτοιο, μπορεί άραγε να ξαναβρεθεί;». Η απάντηση εκκρεμεί...

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_economy_1_07/09/2010_414043

Μερικά που δεν έβαλε η Καθημερινή

-a senior I.M.F. official told me, not long after he’d returned from the I.M.F.’s first Greek mission. “The way they were keeping track of their finances—they knew how much they had agreed to spend, but no one was keeping track of what he had actually spent. It wasn’t even what you would call an emerging economy. It was a Third World country

-Government ministers who have spent their lives in public service emerge from office able to afford multi-million-dollar mansions and two or three country homes

-Papakonstantinou saying: "The first thing a government does in an election year is to pull the tax collectors off the streets"

-Doukas saying for Vatopedi case: "No fucking way I’m doing that"

Τετάρτη 1 Σεπτεμβρίου 2010

Πρώτη φορά

Στη μηχανή, στη Κατεχάκη, ακούω ραδιόφωνο, τέτοια ώρα.

It's the first time I can see
I can see a light shining in your eyes
Is it that I never tried is it that I try to hide
All that I feel this love's so real
It's the first time I can see
the truth hiding for myself
It's the first time I can see
a light shining in your eyes

Η μελαγχολία της επιστροφής από τις διακοπές ήταν εκεί, μέχρι τότε.
Όλα γύρισαν πίσω στην εφηβεία. Σε όλη την εφηβεία.
Η Lois Lane ήταν μαγική. Και συντρόφευε όλους τους Αύγουστους.
Άγχος.
Θέλω. Σε θέλω.
Δεν υπάρχει τίποτε άλλο μπροστά μου.
Εσύ.

It's the first time I can feel
I can feel your love is burning in my mind
Is it that you've always shown
Your love for me was meant to be
It's the first time I can feel
my heart is burning through myself
It's the first time I can see
a light shining in your eyes no more lies


Σουρούπωνε.
Στο μπαλκόνι να περιμένω να περάσει η ώρα.
Η Lois Lane προετοίμαζε τη βραδιά.

I......I got nothing to fear
I got nothing to loose
I......It's so very clear
I want you to know that I

Wanna stay close to you
It just don't matter what you do
I got so much to offer
I got nothing to loose
I'll give you the story if you let me

Η γλυκιά προσμονή ήταν ανέγγιχτη.
Μόνο το τέλος του τραγουδιού άδειαζε τα πνευμόνια, πρόσκαιρα.
Η ώρα έφτανε το σώμα έτρεμε.
Έρχομαι.

So much to offer
Nothing to loose
Now that I found you
I don't have to choose
Got a love that's forever
A life that's so real

Δεν είμαι εκεί.
Ήμουν.
Ευχαριστώ.



υ.γ. το ποστ είναι αφιερωμένο στον Jordan