Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου 2008

Tαξίδι στο Πήλιο


Έλειπα δύο μέρες στο Πήλιο.
Είχα καιρό να ταξιδέψω εκτός Αθήνών.
Είδα για πρώτη φορά τη παράκαμψη του Αγ.Κωνσταντίνου-Καμένα Βούρλα, το έργο-μνημείο του ατυχήματος του Μαλιακού.
(Ελπίζω να έχει ετοιμαστεί και το έργο-μνημείο των Τεμπών..)

Όταν πλησίαζα στο προορισμό μου, στη στροφή για Αργαλαστή, θυμήθηκα τις φωτιές του 2007. Το Πήλιο τότε είχε κι αυτό τις πληγές του, όμως δεν "έκατσαν" στα κανάλια τόσες μέρες μάλλον γιατί δεν είχε νεκρούς ούτε πολλά καμμένα σπίτια...
Μόνο τεράστιες εκτάσεις πρασίνου και δάσους στο αρχαίο βουνό.

Η στροφή εκείνη είναι από τα υψηλότερα σημεία της δική μου διαδρομής. Εκεί υπήρχε ένα πανέμορφο δάσος. Ευτυχώς το 2007 δεν το είδα μέρα. Δυστυχώς το είδα προχθές.
Μάλιστα είδα κι ένα φορτηγό να μαζεύει τους κομμένους καμμένους κορμούς.
Κάποιος μου είπε ότι προορίζονται για τακούνια κάπου στην Ευρώπη...

Εάν κάποιος περάσει από το σημείο που υπήρχε αυτό το δάσος ίσως και να μην καταλάβει ότι εκεί κάποτε υπήρχε. Εγώ δε πρόκειται να το ξεπεράσω εύκολα.

Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου 2008

καλό φθινόπωρο!


Μια μέρα νωρίτερα αλλά ΚΑΛΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ!

Όπως μου θύμησε ο _st_ πριν μερικές εβδομάδες, οι εποχές (και εδώ seasons, αγγλιστί) αλλάζουν λίγο διαφορετικά από ότι έχουμε οι περισσότεροι στο μυαλό μας:
φθινόπωρο: 23 Σεπτεμβρίου (90 μέρες)
χειμώνας: 21 Δεκεμβρίου (89 μέρες)
άνοιξη: 21 Μαρτίου (92 μέρες)
καλοκαίρι: 21 Ιουνίου (93 μέρες)

Μου θύμησε και μερικά άλλα που μου άρεσαν στα (πολύ) νιάτα μου, όπως το χειμερινό και το θερινό ηλιοστάσιο.

Φέτος μου φαίνεται ότι το φθινόπωρο πραγματικά ήρθε!
Όχι σα κάτι άλλες χρονιές που στη παρέλαση έβλεπα κοντά κοντομάνικα...

Aς ελπίσουμε να μείνει και λίγο!

Κι αυτή τη φορά δε με πείραξε καθόλου που θα ήμουν με τη μηχανή μέσα στη βροχή...
Δε ξέρω... μπορεί να με πειράξει την επόμενη φορά.

Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2008

Η κατάσταση στην Αμερική με έχει απορροφήσει!

Συμβαίνει κάτι που ακόμα κι όσοι το προέβλεπαν πριν από μήνες ή 1-2 χρόνια δε το πιστεύουν ότι συμβαίνει: η εκεί κυβέρνηση, μέσω της κεντρικής τράπεζας, απο-ιδιωτικοποιεί, ή αλλιώς κρατικοποιεί, εταιρείες!


Πως στην Ελλάδα, ιδιωτικοποιούμε τον ΟΤΕ, τη ΔΕΗ κλπ;
Ακριβώς το ανάποδο!
Οι προηγούμενες μέρες έχουν γυρίσει τούμπα όλη την θεωρία του καπιταλισμού! Οι καπιταλιστές έγιναν σύντροφοι! Και ο σοσιαλισμός θριαμβεύει!


Δύο λόγια ιστορία
Η οικονομική πρακτική από τα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας "επέβαλε" ως μοχλό ανάπτυξης την πιστωτική επέκταση: χορήγηση δανείων για να κινείται η οικονομία (αυστριακή σχολή)
Το βιώνουμε εγχωρίως εδώ και μια δεκαετία, λίγο πριν την εισαγωγή στο Ευρώ, όταν τα επιτόκια μειώθηκαν σε πολύ χαμηλά επίπεδα και οι τράπεζες ξεκίνησαν επιθετικές πολιτικές χορηγήσεων.
Όμως, ο κύκλος υπερ-δανεισμού στην Αμερική κάπου έσπασε, όταν οι μεσίτες (κάτι σαν τους εγχώριους πλασιέ ασφαλειών) έδιναν σταγαστικά δάνεια ακόμα και σε ουρακοτάγκους ενώ οι τιμές των σπιτιών ξεκίνησαν μια καθοδική πορεία. Αρχικά έβγαζαν πολλά κέρδη και θέλησαν να τα πολλαπλασιάσουν (απληστία) με τη χρήση πολύπλοκων και δυσνόητων χρηματο-οικονομικών "προϊόντων" τα οποία:
α. βασίζονταν στην αποπληρωμή των δανείων των ουρακοτάγκων
β. πουλήθηκαν παντού στο κόσμο (στην Ελλάδα, κυρίως ΤΤ και ΑΤΕ - οι κρατικές! χαζοί είμαστε;)
Όταν οι ουρακοτάγκοι βρέθηκαν σε αδυναμία αποπληρωμής, πρώτα οι μεσίτες φαλήρισαν (τέλος 2006 - αρχές 2007), μετά διάφορα funds "έσκασαν" λόγω έλλειψης μετρητών.


Η συνέχεια ήταν ακόμα πιο δραματική!
Οι ουρακοτάγκοι επηρρέασαν τόσο πολύ τα πράγματα που ακόμα και η μεσαία τάξη βρέθηκε σε δύσκολη θέση να αποπληρώνει τα στεγαστικά της...
Ακόμα περισσότεροι μεσίτες, ακόμα περισσότερα funds "έσκασαν"/φαλήρισαν, και τα προβλήματα άρχισαν να διαφαίνονται σε όλους όσους είχαν αγοράσει τα δυσνόητα προϊόντα: το Νορβηγικό ταμείο συνταξιούχων, το ΤΤ, Ασιάτες κάθε λογής, μικρές γερμανικές τράπεζες, στη Ν.Ζηλανδία σχεδόν κατέρρευσε όλο το χρηματο-οικονομικό σύστημα και πάρα πολλοί άλλοι.


Μέσα σε όλα αυτά (το κακό δεν έρχεται ποτέ ένα-ένα, πάντα όλα μαζί):
- οι τιμές του πετρελαίου έφτασαν στα ύψη, μαζί και των προϊόντων/εμπορευμάτων (βέβαια τώρα πέφτουν αλλά δε ..φαίνεται!)
- οι τιμές της αγοράς κατοικίας συνεχίζουν να πέφτουν - τα προβλήματα είναι ιδιαιτέρως μεγάλα στη Καλιφόρνια και τη Φλώριντα, ενώ υπολογίζουν από 5-20 εκατομμύρια νοικοκυριά να αντιμετωπίσουν τέτοια προβλήματα
- οι καταναλωτες κάπου κοντοστάθηκαν όταν είδαν τις τιμές των σπιτιών τους να πέφτουν και σταμάτησαν να καταναλώνουν => προς ύφεση (πτώση κατανάλωσης βενζίνης, πτώση πωλήσεων αυτοκινήτων, πτώση γενικά των λιανικών πωλήσεων) => εννοείται πως η ύφεση μετριέται με την αύξηση της ανεργίας, η οποία ανατροφοδοτεί το παραπάνω σκηνικό
- ο τραπεζικός δανεισμός έχει γίνει πιο δύσκολος, το βλέπουμε και στην Ελλάδα όπου χωρίς να αυξηθούν ιδιαίτερα τα κεντρικά επιτόκια, έχουν αυξηθεί τα επιτόκια χορηγήσεων πολύ περισσότερο
- η κρίση αφερεγγυότητας έχει χτυπήσει εκτός από τη μεσαία τάξη και τα στεγαστικά, τα φοιτητικά δάνεια, τα δάνεια αυτοκινήτων, τα πάντα...


Το "κακό σενάριο" υποθέτει ότι οι μολυσμένοι οργανισμοί θα επι-μολύνουν και τους φαινομενικά υγιείς, ώστε μια συνολική κατάρρευση να μην αποκλείεται.


Όμως το πρόβλημα παραμένει στη βάση του αμερικάνικο.
Πριν έξι μήνες μιά πολύ μεγάλη τράπεζα βρέθηκε σε έλλειψη ρευστότητας και το αμερικάνικο δημόσιο αναγκάστηκε να δώσει ..δάνειο σε μια ακόμα μεγαλύτερη τράπεζα για να την ..αγοράσει!
Πριν δέκα μέρες, το αμερικάνικο δημόσιο "αναγκάστηκε" να απο-ιδιωτικοποιήσει τις δύο μεγαλύτερες εταιρείες παροχής στεγαστικών δανείων.
Πριν τρεις μέρες συνέβη το μεγαλύτερο "κανόνι" στην ιστορία της Αμερικής, καθώς δήλωσε πτώχευση μιας πολύ μεγάλη τράπεζα. Αυτή αποφάσισαν να μην την βοηθήσουν...
Εχθές η κυβέρνηση αναγκάστηκε να κρατικοποιήσει (για δύο χρόνια) τη μεγαλύτερη ασφαλιστική εταιρεία της χώρας, την AIG.
Τα παραπάνω είναι ακριβώς αντίθετα με την νεο-φιλελέυθερη "ανοικτή" οικονομία, γνωστή και ως "laissez faire laissez passe"


Δε θέλω να βάλω νούμερα γιατί θα σας μπερδέψω, δύο μόνο:
- Οι χασούρες της απληστίας (σε χρήμα) υπολογίζονται σε $1-2τρις
- Η χασούρα από την πτώση των τιμών των κατοικιών (σε αξία) υπολογίζεται σε $8-12τρις
Σημ.: ΑΕΠ Αμερικής ενός ετους περί τα $12-14τρις


Βεβαίως, κανείς δε μπορεί να πει με βεβαιότητα ότι και άλλοι δεν θα έχουν προβλήματα!
Το αμερικάνικο μοντέλο έχει ακολουθηθεί πιστά από το Ηνωμένο Βασίλειο, ενώ η Ισπανία δείχνει να ακολουθεί από λίγο πιο πίσω.
Χαρακτηριστικά τέτοια υπάρχουν σε πολλές χώρες: Ιρλανδία, Ιταλία, Ελλάδα, Γαλλία, Πορτογαλία (η οποία αντιμετώπιζει σοβαρά προβλήματα εδώ και 5 χρόνια), χώρες βαλτικής, Ισλανδία.
Από την άλλη, την αμερικάνικη ύφεση ακολουθούν με χρονική υστέρηση μερικών μηνών όλες οι ισχυρές χώρες αυτού του πλανήτη, ενώ οι ισχυρές αναδυόμενες (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα) επηρέζουν και επηρέζονται ιδιαίτερα.
Δηλάδή όλος ο πλανήτης βρίσκεται με οικονομικά προβλήματα.


Το ρητό που κυκλοφορεί σχετικά με την Αμερική:
"τα κέρδη ιδιωτικά, στη τσέπη μας
οι χασούρες από τις τσέπες των φορολογούμενων"
καθώς οι μεγάλες προσπάθειες γίνονται να σωθούν οι μεγάλοι εισηγμένοι του χρηματιστηρίου και ελάχιστα έχουν γίνει για τους απλούς πολίτες.


Τέλος, ενώ το πρόβλημα έχει πολλές παραμέτρους στην ουσία του ορίζεται ως αφερεγγυότητα ή αδυναμία αποπληρωμής και στην πράξη σημαίνει ότι τα κατεχόμενα περιουσιακά στοιχεία κάποιου δεν επαρκούν για να καλύψουν τις τρέχουσες ή τις συνολικές υποχρεώσεις που έχει αναλάβει.

Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2008

Τα βιβλία του φετινού καλοκαιριού

Το φετινό καλοκαίρι ίσως ήταν το πιο παραγωγικό από πλευράς ανάγνωσης βιβλίων.
Βοήθησε σίγουρα και το ότι δεν σπαταλήθηκε ο ..Ιούνιος!

Το βιβλίο που διάβαζα το χειμώνα
[ΙΣΤΟΡΙΑ (κωμικοτραγική) του ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ 1830-1974, του Βασίλη Ραφαηλίδη από τις εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου]
μου είχε αφήσει ένα μεγάλο κενό: μια ματιά στη πρόσφατη ιστορία, ειδικά από τη μεταπολίτευση και μετά.

Ένα δημοσίευμα Των Νέων που κατά τύχη πέτυχα μου έδωσε τη συνέχεια:
Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ...
ΜΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΑΣΚΟ(ΛΟ)ΠΗΣΗ
ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ (1944-2007)
του Κώστα Παπαϊωάννου από τις εκδόσεις Καστανιώτη, 2008 - ολόφρεσκο!
(2ο λινκ από το ίδιο δημοσίευμα/κριτική του βιβλίου καθώς και δύο λόγια για το συγγραφέα από Τα Νέα)

Βρισκόμενος σε σπίτι φίλων, μου έδειξαν ακόμα ένα βιβλίο πρόσφατης εγχώριας ιστορίας και έψαξα να το προμηθευτώ για τις διακοπές:
Μετέωρη χώρα
Από τη κοινωνία της ανάγκης στην
κοινωνία της επιθυμίας (1975-2005)
του Αντώνη Καρακούση από το βιβλιοπωλείον της ΕΣΤΙΑΣ, του 2006
Σε fast forward η πρόσφατη ιστορία! Και με αρκετά κοινωνικό περιεχόμενο.

Ανεπιφύλακτα προτείνω και τα τρία!
Βοηθούν πάρα πολύ στη κατανόηση καταστάσεων, κυρίως του πολιτικού σκηνικού όμως - αυτό είναι μειονέκτημα, που ταλαιπωρούν μέχρι σήμερα τα εγχώρια.
Κι όσο κι αν φαίνονται "βαριά" και "ιστορίας", είναι ευκολοδιάβαστα, τα δύο πρώτα γραμμένα με το προσωπικό ύφος των συγγραφεών, που είναι αρκετά χιουμοριστικό και σαρκαστικό, ενώ το τρίτο, παρά τις 460 σελίδες του, το διάβασα σε τρεις (3) ημέρες...
Όποιος ενδιεφέρεται για την πρόσφατη εγχώρια ιστορία θα πρέπει να τα τιμήσει καθώς η έρευνά μου έδειξε ότι δεν κυκλοφορούν και τόσα πολλά!

Ένα βιβλίο που μου κίνησε την περιέργεια από το οπισθόφυλλο του ήταν του οικονομολόγου blogger Paul Krugman:
H συνείδηση ενός προοδευτικού (The Conscience of a Liberal)
μετάφραση: Α.Δ.Παπαγιαννίδης, από τις εκδόσεις ΠΟΛΙΣ, 2008 - κι αυτό
Ότι έπρεπε για να μπει κάποιος στο κλίμα των φετινών αμερικάνικων εκλογών - κι όχι μόνο: Ο Κρούγκμαν ξεναγεί τον αναγνώστη σε έναν αιώνα ιστορίας που φτάνει μέχρι την τραγωδία των ετών Μπους.

Πολλά λινκς υπάρχουν στον ελληνικό τύπο, κι όχι μόνο, για αυτό το βιβλίο, όπως:
Του Πασχου Μανδραβελη - που διαφωνώ με τη κριτική του
ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΙΑΚΑΝΤΑΡΗ - που είναι κάπως ρηχή

Κι επειδή το προηγούμενο του Krugman που είχα διαβάσει ήταν για ..Διεθνή Οικονομική, είπα να ρίξω μια ματιά σε ακόμα ένα μη-ακαδημαϊκό:
Θεωρητικός από σύμπτωση
και άλλα αποσπάσματα από μια άχαρη επιστήμη
μετάφραση: Γιώργος Σπανός, από τη σειρά ΑΝΑΣΤΟΧΑΣΜΟΣ, που διευθύνει ο Νίκος Κοτζιάς που έγραψε και το πρόλογο, των εκδόσεων ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ, 2005
Αυτό δεν ..διαβάζεται από κάποιο μη σχετικό με τα οικονομικά!

Μαζί με το πρώτο βιβλίο του Κrugman ψώνισα και για το υπόλοιπο καλοκαίρι.

Ζαν Κλωντ Μισεά
ΤΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΑΝΤΑΜ ΣΜΙΘ
Οι εκλεκτικές συγγένειες Αριστεράς και Φιλελευθερισμού
μετάφραση-επιμέλεια: Χριστίνα Σταματοπούλου, από τις Εναλλακτικές εκδόσεις Θεωρία 12
Το βιβλίο αυτό εμμέσως μου είχε προταθεί. Kαι εαν λάβω υπόψη μου ότι πρόκειται για γάλλο φιλόσοφο, ήταν μια χαρά.

the Corporation
ΤΟ ΠΑΘΟΛΟΓΙΚΟ ΚΥΝΗΓΙ ΤΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ
ΓΙΑ ΚΕΡΔΟΣ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑ
Τζόελ Μπάκαν
Μετάφραση: Αγγελική Βάσιλα από τις εκδόσεις ΚΨΜ(!)
Για όσους θυμούνται πριν μερικά χρόνια προβλήθηκε η ομότιτλη ταινία. Κλισέ αλλά έτσι είναι: η ταινία καλή έως άριστη, το βιβλίο ακόμα καλύτερο! Κάπως κουραστικό όμως, ίσως γιατί ο συγγραφέας είναι ..δικηγόρος!
Από πλευράς κάλυψης του θέματος πάντως παίρνει άριστα.

Το τελευταίο, αλλά όχι χείριστο, ήταν ένα πρόσφατο δώρο φίλου!
ΜΑΝΟΥΕΛ ΒΑΘΚΕΘ ΜΟΝΤΑΛΜΠΑΝ
ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ
Μια θρησκεία σε αναζήτηση θεού
Μια θρησκεία σε χέρια πολυεθνικών
μετάφραση: Κωνσταντίνος Παλαιολόγος από τις εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ, του 2005
'Εχω διαβάσει περίπου 100 σελίδες και είναι πάρα πολύ καλό. Ο συγγραφέας ειδικεύεται σε ήρωες ντετέκτιβ όμως ο τρόπος γραφής του είναι ασυνήθιστος.
Πρόκειται για ένα βιβλίο που βγάζει πολλές ..τσίμπλες όσον αφορά το τρόπο που βλέπουμε το ποδόσφαιρο παρά το γεγονός ότι ο συγγραφέας είναι ορκισμένος οπαδός της Μπαρτσελόνα.

Να δούμε πότε θα σπάσει το φετινό ρεκόρ!

Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου 2008

Δεν υπάρχει στόχος

Δεν το είχα προγραμματίσει όμως όταν άνοιξα την τιβιόλα η συνέντευξη του Πρωθυπουργού είχε μόλις αρχίσει και η γκρίνια του _st_ θα πρέπει να είχε περάσει.
Και την παρακολουθήσα μέχρι το τέλος. Κι ευτυχώς που την παρακολούθησα μέχρι το τέλος!
Οι τελευταίες απαντήσεις του Πρωθυπουργού ήταν κι οι μόνες που δόθηκαν αυθόρμητα, χωρίς να συμβουλεύεται σκονάκια μίας σελίδας ούτε να ξέρει εκ των προτέρων τι θα ρωτήσουν...

[όποιος θέλει να τον προμηθεύσω με λινκς/video που δείχνουν είτε ότι συμβουλεύεται "σκονάκια" είτε την αρχική αμηχανία ερωτώμενου που δεν είναι "προετοιμασμένος" για συγκεκριμένο θέμα, ευπρόσδεκτος!]

ολόκληρη η απομαγνητοφωνημένη συνέντευξη εδώ - link της φώτο


Όπως συνηθίζεται πρώτα σειρά έχουν οι δημοσιογράφοι μεγάλων μέσων και ακολουθούν δημοσιογράφοι περιφερειακών/επαρχιακών μέσων.
Ε λοιπόν, την καλύτερη ερώτηση - για μένα - την έκανε ο τελευταίος δημοσιογράφος που είχε το λόγο, ο κύριος Τουσουνίδης του Euro Channel του Κιλκίς:
Καλημέρα σας κύριε Πρόεδρε.
Νομίζω ότι είναι εμφανές αυτό που συμβαίνει στην ελληνική κοινωνία. Το κλίμα δεν είναι καλό, υπάρχει απογοήτευση, υπάρχει μία επιφυλακτικότητα, πολλές φορές διακρίνουμε ανασφάλεια στον Έλληνα πολίτη.
Βρισκόμενος σήμερα εδώ στην Θεσσαλονίκη και κοιτώντας τον Έλληνα πολίτη στα μάτια σε τι θα του ζητήσετε να πιστέψει πλέον, ποιο στόχο, ποιο όραμα να υπηρετήσει;

ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ:
Δεν ξέρω αν θα διάλεγα τόσο μεγαλειώδεις όρους.
Εγώ εκείνο που ξέρω και το πιστεύω βαθιά και το επικοινωνώ στους πολίτες πάντα και με τη σημερινή ευκαιρία της συνάντησής μας αυτής, είναι ότι υπάρχει Κυβέρνηση με ξεκάθαρο σχέδιο, με συγκροτημένο πρόγραμμα, δείγματα θετικά από την εφαρμογή του οποίου έχουν ήδη φανεί και χρειάζεται επιμονή στην προσπάθεια αυτή.
Βεβαίως, ένα πρόσθετο στοιχείο είναι ότι βρεθήκαμε και βρισκόμαστε ακόμα στη δίνη μιας δύσκολης διεθνούς συγκυρίας. Αλλά με συγκροτημένη πολιτική, με συγκεκριμένες επιλογές τις οποίες κάνουμε, ευελπιστούμε ότι αυτή η κρίση και δεν θα διαρκέσει επί μακρόν, αλλά και θα έχουμε τις λιγότερες δυνατές συνέπειες.
Αρα, με αυτές τις πολιτικές επιλογές προδιαγράφεται ένα καλύτερο μέλλον για όλους. Προϋπόθεση όμως είναι να κρατήσουμε σταθερά το τιμόνι, να διαφυλάξουμε τις βασικές πολιτικές που έχουμε κατακτήσει, να συνεχίσουμε στο δρόμο των μεταρρυθμίσεων.


Από το 1967 έως το 1974 υπήρχε το όραμα της Δημοκρατίας.
Έως το 1980 η κυβέρνηση είχε το όραμα της συμμετοχής στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ) ενώ η αντιπολίτευση - έως το 1981 - είχε το όραμα της κατάληψης της εξουσίας.
Όραμα εξισορρόπησης κι αποκατάστασης μέρους της ελληνικής κοινωνίας είχε η χώρα και μέχρι περίπου το 1987.
Όραμα είχε η χώρα στο διάστημα από το 1987, του βρώμικου '89: κάθαρση!
Η κυβέρνηση '90-'93 είχε όραμα με τη συμμετοχή στην ΟΝΕ καθώς ψηφίστηκε η Συνθήκη για την ΕΕ.
Η επόμενη κυβέρνηση συνέχισε αυτό το όραμα, ενώ το 1996 προστέθηκε ακόμα ένα: οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004.
Από τότε ένα πιο μικρό όραμα έκανε την εμφάνισή του: η αποκατάσταση των δημόσιων οικονομικών και οι μεταρρυθμίσεις, η επόμενη έκφανση του εκσυγχρονισμού.

Όλα αυτά τα χρόνια ο ελληνικός λαός και η ελληνική κοινωνία έκανε θυσίες. Ποιος μπορεί να θυμηθεί μια περίοδο από το '74 που η χώρα ΔΕΝ ήταν σε περίοδο λιτότητας;
Είχε όμως πάντοτε να κοιτάει ένα όραμα "για καλύτερες μέρες"...
Ότι μορφή, ότι χρώμα κι αν είχαν αυτές...

Νομίζω ότι κάπου εδώ είναι το οριστικό τέλος του κύκλου της μεταπολίτευσης: ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΛΕΟΝ ΣΤΟΧΟΙ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΡΑΜΑ!
Για πρώτη φορά σε τόσα πολλά χρόνια δεν υπάρχει κάποιος στόχος που αθόρυβα η πλειοψηφία να έχει υιοθετήσει και υποκύψει σ'αυτόν αποδεχόμενη θυσίες.

Κι όταν ο Πρωθυπουργός αποδέχεται ότι δεν υπάρχει κανένας ξεκάθαρος στόχος για τη χώρα, δε νομίζω ότι οι πολίτες είναι πρόθυμοι να αποδεχτούν θυσίες και επώδυνες πολιτικές.

Draft ενδεχόμενων εθνικών στόχων:
1. Βαλκανική υπερδύναμη, οικονομική κυρίως
2. Χρηματο-οικονομικό και πιστωτικό κέντρο της Ν.Α. Ευρώπης
3. Σταυροδρόμι πετρελαιαγωγών και φυσικού αερίου, μεταξύ Ανατολής και Δύσης
4. Παγκόσμιος τουριστικός προορισμός
5. Κέντρο υποδοχής φοιτητών (εκπαίδευση) και ασθενών (τομέας υγείας) λιγότερο ανεπτυγμένων χωρών

Δευτέρα 1 Σεπτεμβρίου 2008

Η ομιλία του Barack Obama


Αποσπάσματα της ομιλίας αποδοχής της υποψηφιότητας για Πρόεδρος των ΗΠΑ του Barack Obama από το Συνέδριο των Δημοκρατικών στο Denver.
Τα αποσπάσματα έχουν σκοπό να φωτίσουν το πρόγραμμα του υποψήφιου. Προσπάθησα να μην περιλαμβάνονται "επιθέσεις" στον αντίπαλό του και τους Ρεπουμπλικάνους.
Ολόκληρη η ομιλία, όπως πραγματικά δόθηκε εδώ.

Υπογραμμίσεις δικές μου, με έντονα μαύρα τα σημαντικά σημεία.

Αυτό που έχει αξία, εκτός από τα θέματα που θίγονται, είναι η γλώσσα που χρησιμοποιείται. Και γι' αυτό το λόγο κρατάω τη πρωτότυπη αμετάφραστη.
The truth is, on issue after issue that would make a difference in your lives -- on health care, and education, and the economy
...
Why else would he define middle-class as someone making under $5 million a year?
How else could he propose hundreds of billions in tax breaks for big corporations and oil companies, but not one penny of tax relief to more than 100 million Americans?
How else could he offer a health care plan that would actually tax people's benefits, or an education plan that would do nothing to help families pay for college, or a plan that would privatize Social Security and gamble your retirement?
...
For over two decades -- for over two decades, he's subscribed to that old, discredited Republican philosophy: Give more and more to those with the most and hope that prosperity trickles down to everyone else.
In Washington, they call this the "Ownership Society," but what it really means is that you're on your own. Out of work? Tough luck, you're on your own. No health care? The market will fix it. You're on your own. Born into poverty? Pull yourself up by your own bootstraps, even if you don't have boots. You are on your own.
...
You see, you see, we Democrats have a very different measure of what constitutes progress in this country.
We measure progress by how many people can find a job that pays the mortgage, whether you can put a little extra money away at the end of each month so you can someday watch your child receive her college diploma.
We measure progress in the 23 million new jobs that were created when Bill Clinton was president when the average American family saw its income go up $7,500 instead of go down $2,000, like it has under George Bush.
We measure the strength of our economy not by the number of billionaires we have or the profits of the Fortune 500, but by whether someone with a good idea can take a risk and start a new business, or whether the waitress who lives on tips can take a day off and look after a sick kid without losing her job, an economy that honors the dignity of work.
The fundamentals we use to measure economic strength are whether we are living up to that fundamental promise that has made this country great, a promise that is the only reason I am standing here tonight.
...
What -- what is that American promise? It's a promise that says each of us has the freedom to make of our own lives what we will, but that we also have obligations to treat each other with dignity and respect.
It's a promise that says the market should reward drive and innovation and generate growth, but that businesses should live up to their responsibilities to create American jobs, to look out for American workers, and play by the rules of the road. Ours -- ours is a promise that says government cannot solve all our problems, but what it should do is that which we cannot do for ourselves: protect us from harm and provide every child a decent education; keep our water clean and our toys safe; invest in new schools, and new roads, and science, and technology.
Our government should work for us, not against us. It should help us, not hurt us. It should ensure opportunity not just for those with the most money and influence, but for every American who's willing to work.
...
So -- so let me -- let me spell out exactly what that change would mean if I am president.
Change means a tax code that doesn't reward the lobbyists who wrote it, but the American workers and small businesses who deserve it.
You know, unlike John McCain, I will stop giving tax breaks to companies that ship jobs overseas, and I will start giving them to companies that create good jobs right here in America.
I'll eliminate capital gains taxes for the small businesses and start-ups that will create the high-wage, high-tech jobs of tomorrow.
I will -- listen now -- I will cut taxes -- cut taxes -- for 95 percent of all working families, because, in an economy like this, the last thing we should do is raise taxes on the middle class.
And for the sake of our economy, our security, and the future of our planet, I will set a clear goal as president: In 10 years, we will finally end our dependence on oil from the Middle East.
We will do this. Washington -- Washington has been talking about our oil addiction for the last 30 years. And, by the way, John McCain has been there for 26 of them.
And in that time, he has said no to higher fuel-efficiency standards for cars, no to investments in renewable energy, no to renewable fuels. And today, we import triple the amount of oil than we had on the day that Senator McCain took office.
Now is the time to end this addiction and to understand that drilling is a stop-gap measure, not a long-term solution, not even close.
As president, as president, I will tap our natural gas reserves, invest in clean coal technology, and find ways to safely harness nuclear power. I'll help our auto companies re-tool, so that the fuel-efficient cars of the future are built right here in America.
I'll make it easier for the American people to afford these new cars.
And I'll invest $150 billion over the next decade in affordable, renewable sources of energy -- wind power, and solar power, and the next generation of biofuels -- an investment that will lead to new industries and 5 million new jobs that pay well and can't be outsourced.
America, now is not the time for small plans. Now is the time to finally meet our moral obligation to provide every child a world-class education, because it will take nothing less to compete in the global economy.
You know, Michelle and I are only here tonight because we were given a chance at an education. And I will not settle for an America where some kids don't have that chance.
I'll invest in early childhood education. I'll recruit an army of new teachers, and pay them higher salaries, and give them more support. And in exchange, I'll ask for higher standards and more accountability.
And we will keep our promise to every young American: If you commit to serving your community or our country, we will make sure you can afford a college education.
Now -- now is the time to finally keep the promise of affordable, accessible health care for every single American.
If you have health care -- if you have health care, my plan will lower your premiums. If you don't, you'll be able to get the same kind of coverage that members of Congress give themselves.
And -- and as someone who watched my mother argue with insurance companies while she lay in bed dying of cancer, I will make certain those companies stop discriminating against those who are sick and need care the most.
Now is the time to help families with paid sick days and better family leave, because nobody in America should have to choose between keeping their job and caring for a sick child or an ailing parent.
Now is the time to change our bankruptcy laws, so that your pensions are protected ahead of CEO bonuses, and the time to protect Social Security for future generations.
And now is the time to keep the promise of equal pay for an equal day's work, because I want my daughters to have the exact same opportunities as your sons.
Now, many of these plans will cost money, which is why I've laid out how I'll pay for every dime: by closing corporate loopholes and tax havens that don't help America grow.
But I will also go through the federal budget line by line, eliminating programs that no longer work and making the ones we do need work better and cost less, because we cannot meet 21st-century challenges with a 20th-century bureaucracy.
And, Democrats, Democrats, we must also admit that fulfilling America's promise will require more than just money. It will require a renewed sense of responsibility from each of us to recover what John F. Kennedy called our intellectual and moral strength.
Yes, government must lead on energy independence, but each of us must do our part to make our homes and businesses more efficient.
Yes, we must provide more ladders to success for young men who fall into lives of crime and despair. But we must also admit that programs alone can't replace parents, that government can't turn off the television and make a child do her homework, that fathers must take more responsibility to provide love and guidance to their children.
Individual responsibility and mutual responsibility, that's the essence of America's promise. And just as we keep our promise to the next generation here at home, so must we keep America's promise abroad.
...
And today, today, as my call for a timeframe to remove our troops from Iraq has been echoed by the Iraqi government and even the Bush administration, even after we learned that Iraq has $79 billion in surplus while we are wallowing in deficit, John McCain stands alone in his stubborn refusal to end a misguided war.
That's not the judgment we need; that won't keep America safe. We need a president who can face the threats of the future, not keep grasping at the ideas of the past.
You don't defeat -- you don't defeat a terrorist network that operates in 80 countries by occupying Iraq. You don't protect Israel and deter Iran just by talking tough in Washington. You can't truly stand up for Georgia when you've strained our oldest alliances.
We are the party of Roosevelt. We are the party of Kennedy. So don't tell me that Democrats won't defend this country. Don't tell me that Democrats won't keep us safe.
...
I will build new partnerships to defeat the threats of the 21st century: terrorism and nuclear proliferation, poverty and genocide, climate change and disease.
...
We may not agree on abortion, but surely we can agree on reducing the number of unwanted pregnancies in this country.
The -- the reality of gun ownership may be different for hunters in rural Ohio than they are for those plagued by gang violence in Cleveland, but don't tell me we can't uphold the Second Amendment while keeping AK-47s out of the hands of criminals.
I know there are differences on same-sex marriage, but surely we can agree that our gay and lesbian brothers and sisters deserve to visit the person they love in a hospital and to live lives free of discrimination.
You know, passions may fly on immigration, but I don't know anyone who benefits when a mother is separated from her infant child or an employer undercuts American wages by hiring illegal workers.
...
I get it. I realize that I am not the likeliest candidate for this office. I don't fit the typical pedigree, and I haven't spent my career in the halls of Washington.

Ο λόγος του δεν ξεφεύγει από κλασσικά πολιτικά κλισέ.
Όμως προσεγγίζει περισσότερο τη πραγματικότητα και δείχνει ότι τοποθετεί τα προβλήματα των ανθρώπων στο επίκεντρο. Και γνωρίζει ότι "οι αγορές" δεν είναι σε θέση να λύσουν αυτά τα προβλήματα: το κράτος σε συνδυασμό με τους πολίτες του, σε ένα πλαίσιο υπευθυνότητας τόσο ατομικής όσο και συλλογικής, όμως είναι.
Θίγει κυρίως τα εσωτερικά θέματα: Κονωνική Ασφάλιση - Εκπαίδευση - Οικονομία.
Αλλά και πράγματα που δεν μας είναι κατανοητά, όπως η οπλοκατοχή. Ενώ, προσπαθεί να μιλήσει και για τη μετανάστευση, χωρίς όμως να προσδιορίζει τι ακριβώς θέλει να πετύχει. Μιλάει και για την "ασφάλεια", πάλι χωρις να γίνεται ιδιαίτερα κατανοητός.
Εστιάζει επίσης στην ενέργεια: εξοικονόμηση χρήσης πετρελαίου, ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, βιοκαύσιμα κλπ.
Στα εξωτερικά θέματα, εμμένει σε χρονοδιάγραμμα αποχώρησης από το Ιράκ και, πάλι χωρίς να εξωτερικεύει, θέωρεί ότι η καταπολεμηση της τρομοκρατίας δεν επιτυγχάνεται με τον τρόπο που χρησιμοποιεί η παρούσα Κυβέρνηση.

Στέκομαι όμως στο πως θα χρηματοδοτηθούν οι αλλαγές τόσο στα τρία σημαντικότερα θέματα (καλύτερη και φθηνότερη για τους πολίτες κοινωνική ασφάλιση, καλύτερη και μεγαλύτερη σε διάρκεια και ποιότητα εκπάιδευση καθώς και φοροαπαλλαγές για τους μικρούς και τους μεσαίους, περισσότερες καλοπληρωμένες θέσεις εργασίας) όσο και γενικά του προγράμματος του:
Κατάργηση των φοροαπαλλαγών των πλουσίων, επιδοτήσεις και φορο-απαλλαγές μόνο σε εταιρείες που δημιουργούν νέες θέσεις εργασίας εντός των ΗΠΑ, κατάρηγηση σε "παραθυράκια" φοροαπαλλαγών και σε "φορολογικούς παράδεισους", επανέλεγχο όλων των δαπανών του προϋπολογισμού και συνέχειση μόνο όσων κονδυλίων πραγματικά χρειάζονται.

Τέλος, σημαντικό είναι το σημείο όπου προσδιορίζει το ρόλο του κράτους: το κράτος δε μπορεί να λύσει όλα τα προβλήματα, όμως μπορεί να κάνει αυτά που δε μπορούμε να κάνουμε εμείς για εμάς: να μας προστατεύσει, να προσφέρει σωστή εκπαίδευση, να διατηρήσει το νερό πόσιμο και τα παιχνίδια ασφαλή, να επενδύσει σε νέα σχολεία, στο οδικό δίκτυο στην επιστήμη και την τεχνολογία.

Ολοκληρώνοντας, η ομιλία είχε σκοπό να προβάλει τόσα τα προβλήματα όσο και τις λύσεις που θεωρεί ότι απαιτούνται. Δεν ξέφυγε από ορισμένα κλισέ ώστε να θεωρεί κάποιος ότι έχουμε να κάνουμε με το νέο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ή το JFK, αλλά τέτοιοι δεν υπάρχουν πια...
Όμως σίγουρα μπροστά μας κάποιον που δηλώνει ότι χρειάζεται αλλαγή στα καθημερινά προβλήματα της μεσαίας τάξης. Και σίγουρα πρώτο θέμα η κοινωνική ασφάλιση.
Κι αυτό είναι πρόοδος!