Εάν υπάρχει ένα ερώτημα που βασανίζει πολλούς αυτό είναι "τι μπορεί να αλλάξει;"
Η Ελλάς έχει μπει στο τραίνο, επίσημα, από το 2010. Από εκείνο το δειλό ξεκίνημα του ΓΑΠ με την αύξηση της τιμής της βενζίνης (2/2/2010), μέχρι το Καστελόριζο (23/4/2010). Έπεσαν οι υπογραφές και η πορεία συνεχίζεται, με νέες υπογραφές όποτε χρειάζεται, με τον Μπένυ, τον Παπαδήμο, τώρα το Σαμαρά και το Στουρνάρα. Η επικοινωνιακή πολιτική προσπαθεί να εκβιάσει τη συνέχιση της πορείας στο δρόμο του "μοναδικού πολιτικού κειμένου".
Υπάρχει στον ορίζοντα κάποιος παράγοντας που μπορεί να σταματήσει το τραίνο από τη πορεία του;
Προσωπικά, ύστερα από το μεγάλο πακέτο του Αντώνη στα τέλη του 2012, δεν βλέπω τι μπορεί να είναι αυτό.
Στις διπλές εκλογές είχαμε το μπαμπούλα του Αλέξη, ένα σκόπελο που ξεπεράστηκε και φαίνεται να δημιουργεί μια κοινωνική εφεδρεία, όμως σε επίπεδο αντιπολίτευσης, όχι εξουσίας ακόμα, ίσως τη νέα χρονιά. Βολεύει όλους η τακτική του ώριμου φρούτου.
Η ΧΑ ήταν μια άλλη διέξοδος, η άνοδός της όμως είχε και το ανάλογο επικοινωνιακό σκάσιμο, με την συρρίκνωσή της πλέον σε ανεκτά - για το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα - επίπεδα, με μια προσδοκία να βρεθεί τους επόμενους μήνες εκεί που ήταν το 1998 - δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο.
Οι κοινωνικές αντιδράσεις, ένας διαφορετικός παράγοντας που μπορεί να και να μην χρεώνεται κάπου συγκεκριμένα πολιτικά, έχουν φτάσει σε επίπεδα κορεσμού. Ο ψυχολογικός πόλεμος, που εκλύει μαζικά το φόβο απέναντι στον αόρατο εχθρό, είναι τόσο επιτυχημένος που έχει εξαφανίσει εντελώς κάθε έννοια συλλογικότητας, ο καθένας κοιτάει τον εαυτό του (τη δουλειά του, την οικογένειά του) περισσότερο από ποτέ, μια δοκιμασμένη συνταγή.
Αυτό που δεν συνειδητοποίησαν γρήγορα οι περισσότεροι ο εγκλωβισμός - αλά 1999. Οι περισσότεροι που ζουν σε αυτή τη χώρα είναι εγκλωβισμένοι όσον αφορά τις επιλογές τους. Μόνο οι νέοι είναι σε θέση διαφορετική, με την άνεση να μεταναστεύσουν, ελπίζοντας ότι τα λεφτά στα Βέλγια και τα Λόντρα θα υποκαταστήσουν τη μιζέρια του θαυμαστού οικοπέδου. Οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους έχουν ακόμα λίπος να αντέξουν το μειούμενο βιοτικό επίπεδο, την επικουρική, το 13ο-14ο μισθό και τις τιμές Βρυξελλών. Ο εγκλωβισμός φαίνεται ακόμα από τη δυναμική που έχουν οι συνιστώσες της δεξιάς, με τους νέους σχηματισμούς που δημιουργούνται. Απόλυτο εγκλωβισμό είχαμε και στη περίπτωση της Κύπρου, όπου τα πρώτα νούμερα κάνουν λόγο για πλούτο φυσικού αερίου σε επίπεδα που μπορούν άνετα να εξυπηρετήσουν (αν όχι μηδενίσουν) το δημόσιο χρέος έως το 2030, παρ΄όλα αυτά και εκεί έκαναν το δικό τους μνημόνιοσυνο.
Συνεπώς, τι υπάρχει εκεί έξω ώστε να ανασχέσει τη πορεία; Ένα τυχαίο γεγονός;
Η Ελλάς έχει μπει στο τραίνο, επίσημα, από το 2010. Από εκείνο το δειλό ξεκίνημα του ΓΑΠ με την αύξηση της τιμής της βενζίνης (2/2/2010), μέχρι το Καστελόριζο (23/4/2010). Έπεσαν οι υπογραφές και η πορεία συνεχίζεται, με νέες υπογραφές όποτε χρειάζεται, με τον Μπένυ, τον Παπαδήμο, τώρα το Σαμαρά και το Στουρνάρα. Η επικοινωνιακή πολιτική προσπαθεί να εκβιάσει τη συνέχιση της πορείας στο δρόμο του "μοναδικού πολιτικού κειμένου".
Υπάρχει στον ορίζοντα κάποιος παράγοντας που μπορεί να σταματήσει το τραίνο από τη πορεία του;
Προσωπικά, ύστερα από το μεγάλο πακέτο του Αντώνη στα τέλη του 2012, δεν βλέπω τι μπορεί να είναι αυτό.
Στις διπλές εκλογές είχαμε το μπαμπούλα του Αλέξη, ένα σκόπελο που ξεπεράστηκε και φαίνεται να δημιουργεί μια κοινωνική εφεδρεία, όμως σε επίπεδο αντιπολίτευσης, όχι εξουσίας ακόμα, ίσως τη νέα χρονιά. Βολεύει όλους η τακτική του ώριμου φρούτου.
Η ΧΑ ήταν μια άλλη διέξοδος, η άνοδός της όμως είχε και το ανάλογο επικοινωνιακό σκάσιμο, με την συρρίκνωσή της πλέον σε ανεκτά - για το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα - επίπεδα, με μια προσδοκία να βρεθεί τους επόμενους μήνες εκεί που ήταν το 1998 - δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο.
Οι κοινωνικές αντιδράσεις, ένας διαφορετικός παράγοντας που μπορεί να και να μην χρεώνεται κάπου συγκεκριμένα πολιτικά, έχουν φτάσει σε επίπεδα κορεσμού. Ο ψυχολογικός πόλεμος, που εκλύει μαζικά το φόβο απέναντι στον αόρατο εχθρό, είναι τόσο επιτυχημένος που έχει εξαφανίσει εντελώς κάθε έννοια συλλογικότητας, ο καθένας κοιτάει τον εαυτό του (τη δουλειά του, την οικογένειά του) περισσότερο από ποτέ, μια δοκιμασμένη συνταγή.
Αυτό που δεν συνειδητοποίησαν γρήγορα οι περισσότεροι ο εγκλωβισμός - αλά 1999. Οι περισσότεροι που ζουν σε αυτή τη χώρα είναι εγκλωβισμένοι όσον αφορά τις επιλογές τους. Μόνο οι νέοι είναι σε θέση διαφορετική, με την άνεση να μεταναστεύσουν, ελπίζοντας ότι τα λεφτά στα Βέλγια και τα Λόντρα θα υποκαταστήσουν τη μιζέρια του θαυμαστού οικοπέδου. Οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους έχουν ακόμα λίπος να αντέξουν το μειούμενο βιοτικό επίπεδο, την επικουρική, το 13ο-14ο μισθό και τις τιμές Βρυξελλών. Ο εγκλωβισμός φαίνεται ακόμα από τη δυναμική που έχουν οι συνιστώσες της δεξιάς, με τους νέους σχηματισμούς που δημιουργούνται. Απόλυτο εγκλωβισμό είχαμε και στη περίπτωση της Κύπρου, όπου τα πρώτα νούμερα κάνουν λόγο για πλούτο φυσικού αερίου σε επίπεδα που μπορούν άνετα να εξυπηρετήσουν (αν όχι μηδενίσουν) το δημόσιο χρέος έως το 2030, παρ΄όλα αυτά και εκεί έκαναν το δικό τους μνημό
Συνεπώς, τι υπάρχει εκεί έξω ώστε να ανασχέσει τη πορεία; Ένα τυχαίο γεγονός;
