Ταξίδι ΙΙΙ (οδηγώντας προς Φλωρεντία)

Το νοικιασμένο αυτοκίνητο μας περίμενε... Η ψυχολογία μου στα ύψη και η κάψα να διαβώ την ιταλική autostrade μεγάλη!

Αφήσαμε πίσω μας την πανέμορφη Βενετία και κατηφορήσαμε με κατεύθυνση τη Μπολώνια, την πρωτεύουσα του ιταλικού φαγητού. Το πλάνο βέβαια δεν μας επέτρεπε ούτε σκέψη να την δούμε ή να δοκιμάσουμε κάτι...

Ο δρόμος μέχρι εκεί σχετικά αδιάφορος, εκτός από την τάξη που επέβαλε στο μυαλό μας η διάταξη των ιταλικών καλλιεργειών, κυρίως καλαμποκιού. Μερικοί όμορφοι πύργοι και αγροικίες με μοναστηριακής έμπευσης αρχιτεκτονική. Το πράσινο έμοιαζε με το ελληνικό.
Από την άλλη, η ρεαλιστική άποψη ότι και από την πλευρά του οδηγού που ταξιδεύει με 110 χλμ/ώρα θα πρέπει να υπάρχουν ταμπέλες με πληροφοριές για την διαδρομή. Ήταν μάλιστα τόσες πολλές που ..μάθαινες όλα τα χωρία της διαδρομής!

Η αλλαγή στο δρόμο της Μπολώνια προς Φλωρεντία άλλαξε και το τοπίο! Και το δρόμο!
H autostrade έγινε στενή με δύο μόνο λωρίδες, χωρίς βοηθητική. Είχε βέβαια σημεία να σταματήσεις δεξιά κάθε χιλιόμετρο, χώρια τα autogrill...
Και ξεκίνησαν τα τούνελ, οι γέφυρες και ο δρόμος να βρίσκεται σε τελείως άλλο επίπεδο από την επιφάνεια της γης... Το κάτι άλλο...
Για κάτι λιγότερο από μία ώρα αυτή η διαδρομή!!!
(από μέσα μου να θυμάμαι τα τούνελ της Αττικής Οδού - και να χαίρομαι για την επιμονή του Λαλιώτη - τα τούνελ έξω από την Πάτρα - με μελαγχολία - και το Αρτεμίσιο - με πίκρα!)
Αααχ... πόσο πίσω είμαστε....
(έπαιρνα δύναμη μόνο από την Γέφυρα! ευτυχώς που αφήσαμε τους Γάλλους να δημιουργήσουν)
Το αρνητικό ήταν ότι είχε κίνηση, αρκετή. Όμως τα φορτηγά μόνο στη δεξιά λωρίδα και παντού ταμπέλες ότι απαγορεύεται η προσπέραση ΙΧ από φορτηγό... και όλοι οι φορτηγατζήδες να το ακολουθούν ευλαβικά!!!

Γενικά, η οδηγική συμπεριφορά των Ιταλών ήταν σχεδόν άριστη. Κάτι που κρύβει θέματα γενικότερης παιδειάς και νοοτροπίας σεβασμού των αρχών της κοινωνίας...
Αααχ... πόσο πίσω είμαστε....

Στα τελευταία χιλιόμετρα οι ταμπέλες έδειχναν ότι φτάνουμε στην Φλωρεντία. Και εκεί ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία για κάποιον πρωτάρη... πως να φτάσεις στο κέντρο της πόλης...
Το μέγεθος βέβαια των ιταλικών πόλεων δεν συγκρίνεται με τις μικρές επαρχιακές πόλεις της χώρας μας αλλά και η δυσκολία να προσεγγίσεις το κέντρο μεγάλη...
Αυτό ήταν και το κυριότερο αρνητικό των ιταλικών δρόμων... Όμως τώρα που το σκέφτομαι ξανά, ίσως να ήταν πολύ έξω από τη δική μας - ελληνική γαρ - λογική φτιαγμένο το σύστημα των δρόμων τους και για αυτό να μας δυσκόλεψε.