Άντε να βγει αυτός ο μήνας

Δεν προλάβαμε να χαρούμε και λίγο με την φίλη Ελένη και τα του γάμου της, ακόμα ένα - βγαλμένο μέσα από τη ζωή - μας έτυχε...
Ο πατέρας πολύ καλού φίλου διαγνώσθηκε με καρκίνο στον πνεύμονα πριν μερικές εβδομάδες. Ποτέ δε πήγαινε στο γιατρό. Όμως κάποια στιγμή ο τσιγαρόβηχας του έγινε αβάσταχτος. Και πήγε. Και του είπανε τα μαντάτα. Χειρουργείο και ολική τελικα αφαίρεση του ενός, κυρίως για μεγαλύτερη προφύλαξη.
Κι εκεί που την προηγούμενη εβδομάδα που μιλάω με το φίλο μου και μου λέει ότι η πρώτη δυσκολία αντιμετωπίστηκε και ότι θα έχουμε συνέχεια με θεραπείες κι ότι άλλο χρειάζεται, μαθαίνω εχθές ότι ξαναμπήκε στο νοσοκομείο κάι μάλιστα στην εντατική, λόγω λοίμοξης, την οποία μάλλον "άρπαξε" όσο καιρο ήταν εκεί. Ποιος ξέρει που, στο δωμάτιο, στο χειρουργείο...
Και δεν τα κατάφερε...
Ήταν η τέταρτη-πέμπτη φορά που το ακούω αυτό φέτος... Τι να πω...
Αλλά και δεν μπορώ να χωνέψω ότι πηγαίνεις στο νοσοκομείο για να γίνεις καλά - όσο γίνεται αυτό - και βγαίνεις με τέσσερις άλλους παρέα.

Να ζήσουν και να τον θυμούνται.