Δεν υπάρχει στόχος

Δεν το είχα προγραμματίσει όμως όταν άνοιξα την τιβιόλα η συνέντευξη του Πρωθυπουργού είχε μόλις αρχίσει και η γκρίνια του _st_ θα πρέπει να είχε περάσει.
Και την παρακολουθήσα μέχρι το τέλος. Κι ευτυχώς που την παρακολούθησα μέχρι το τέλος!
Οι τελευταίες απαντήσεις του Πρωθυπουργού ήταν κι οι μόνες που δόθηκαν αυθόρμητα, χωρίς να συμβουλεύεται σκονάκια μίας σελίδας ούτε να ξέρει εκ των προτέρων τι θα ρωτήσουν...

[όποιος θέλει να τον προμηθεύσω με λινκς/video που δείχνουν είτε ότι συμβουλεύεται "σκονάκια" είτε την αρχική αμηχανία ερωτώμενου που δεν είναι "προετοιμασμένος" για συγκεκριμένο θέμα, ευπρόσδεκτος!]

ολόκληρη η απομαγνητοφωνημένη συνέντευξη εδώ - link της φώτο


Όπως συνηθίζεται πρώτα σειρά έχουν οι δημοσιογράφοι μεγάλων μέσων και ακολουθούν δημοσιογράφοι περιφερειακών/επαρχιακών μέσων.
Ε λοιπόν, την καλύτερη ερώτηση - για μένα - την έκανε ο τελευταίος δημοσιογράφος που είχε το λόγο, ο κύριος Τουσουνίδης του Euro Channel του Κιλκίς:
Καλημέρα σας κύριε Πρόεδρε.
Νομίζω ότι είναι εμφανές αυτό που συμβαίνει στην ελληνική κοινωνία. Το κλίμα δεν είναι καλό, υπάρχει απογοήτευση, υπάρχει μία επιφυλακτικότητα, πολλές φορές διακρίνουμε ανασφάλεια στον Έλληνα πολίτη.
Βρισκόμενος σήμερα εδώ στην Θεσσαλονίκη και κοιτώντας τον Έλληνα πολίτη στα μάτια σε τι θα του ζητήσετε να πιστέψει πλέον, ποιο στόχο, ποιο όραμα να υπηρετήσει;

ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ:
Δεν ξέρω αν θα διάλεγα τόσο μεγαλειώδεις όρους.
Εγώ εκείνο που ξέρω και το πιστεύω βαθιά και το επικοινωνώ στους πολίτες πάντα και με τη σημερινή ευκαιρία της συνάντησής μας αυτής, είναι ότι υπάρχει Κυβέρνηση με ξεκάθαρο σχέδιο, με συγκροτημένο πρόγραμμα, δείγματα θετικά από την εφαρμογή του οποίου έχουν ήδη φανεί και χρειάζεται επιμονή στην προσπάθεια αυτή.
Βεβαίως, ένα πρόσθετο στοιχείο είναι ότι βρεθήκαμε και βρισκόμαστε ακόμα στη δίνη μιας δύσκολης διεθνούς συγκυρίας. Αλλά με συγκροτημένη πολιτική, με συγκεκριμένες επιλογές τις οποίες κάνουμε, ευελπιστούμε ότι αυτή η κρίση και δεν θα διαρκέσει επί μακρόν, αλλά και θα έχουμε τις λιγότερες δυνατές συνέπειες.
Αρα, με αυτές τις πολιτικές επιλογές προδιαγράφεται ένα καλύτερο μέλλον για όλους. Προϋπόθεση όμως είναι να κρατήσουμε σταθερά το τιμόνι, να διαφυλάξουμε τις βασικές πολιτικές που έχουμε κατακτήσει, να συνεχίσουμε στο δρόμο των μεταρρυθμίσεων.

Από το 1967 έως το 1974 υπήρχε το όραμα της Δημοκρατίας.
Έως το 1980 η κυβέρνηση είχε το όραμα της συμμετοχής στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ) ενώ η αντιπολίτευση - έως το 1981 - είχε το όραμα της κατάληψης της εξουσίας.
Όραμα εξισορρόπησης κι αποκατάστασης μέρους της ελληνικής κοινωνίας είχε η χώρα και μέχρι περίπου το 1987.
Όραμα είχε η χώρα στο διάστημα από το 1987, του βρώμικου '89: κάθαρση!
Η κυβέρνηση '90-'93 είχε όραμα με τη συμμετοχή στην ΟΝΕ καθώς ψηφίστηκε η Συνθήκη για την ΕΕ.
Η επόμενη κυβέρνηση συνέχισε αυτό το όραμα, ενώ το 1996 προστέθηκε ακόμα ένα: οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004.
Από τότε ένα πιο μικρό όραμα έκανε την εμφάνισή του: η αποκατάσταση των δημόσιων οικονομικών και οι μεταρρυθμίσεις, η επόμενη έκφανση του εκσυγχρονισμού.

Όλα αυτά τα χρόνια ο ελληνικός λαός και η ελληνική κοινωνία έκανε θυσίες. Ποιος μπορεί να θυμηθεί μια περίοδο από το '74 που η χώρα ΔΕΝ ήταν σε περίοδο λιτότητας;
Είχε όμως πάντοτε να κοιτάει ένα όραμα "για καλύτερες μέρες"...
Ότι μορφή, ότι χρώμα κι αν είχαν αυτές...

Νομίζω ότι κάπου εδώ είναι το οριστικό τέλος του κύκλου της μεταπολίτευσης: ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΛΕΟΝ ΣΤΟΧΟΙ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΡΑΜΑ!
Για πρώτη φορά σε τόσα πολλά χρόνια δεν υπάρχει κάποιος στόχος που αθόρυβα η πλειοψηφία να έχει υιοθετήσει και υποκύψει σ'αυτόν αποδεχόμενη θυσίες.

Κι όταν ο Πρωθυπουργός αποδέχεται ότι δεν υπάρχει κανένας ξεκάθαρος στόχος για τη χώρα, δε νομίζω ότι οι πολίτες είναι πρόθυμοι να αποδεχτούν θυσίες και επώδυνες πολιτικές.

Draft ενδεχόμενων εθνικών στόχων:
1. Βαλκανική υπερδύναμη, οικονομική κυρίως
2. Χρηματο-οικονομικό και πιστωτικό κέντρο της Ν.Α. Ευρώπης
3. Σταυροδρόμι πετρελαιαγωγών και φυσικού αερίου, μεταξύ Ανατολής και Δύσης
4. Παγκόσμιος τουριστικός προορισμός
5. Κέντρο υποδοχής φοιτητών (εκπαίδευση) και ασθενών (τομέας υγείας) λιγότερο ανεπτυγμένων χωρών