Η οικονομική κρίση, όπως την βλέπει ένας ομογενής από την Νέα Υόρκη

"Εδώ στην Αμερική: στην χώρα της επαγγελίας, στην χώρα του ονείρου(!)…

…άλλαξαν τα πράγματα δραματικά."

«Παιδιά η κρίση που μαστίζει τούτη τη χώρα τις μέρες τούτες δεν έχει αφήκει κανέναν απ’ έξω. Υπάρχουν άνθρωποι που πεινάνε και τρέχουν να φάνε όπου βρουν τζάμπα... ξέρετε τώρα ...και άλλοι που με δέκα και είκοσι δολάρια κυνηγάνε να βγάλουνε τον επιούσιο. Άνθρωποι που από τη μια μέρα στην άλλη έχασαν τα πάντα. Μια νύχτα έφτανε για να αλλάξει η ζωή χιλιάδων ανθρώπων (βλ εδώ).

Τα πράγματα πάνε άσχημα για όλους και δεν γλιτώνει κανείς από ετούτο εδώ που έρχεται κατά πάνω μας. Ουδείς ξέρει σε βάθος ακόμα πόσο θα κρατήσει αυτή η κακοτοπιά που βρήκε τούτην την ευλογημένη χώρα, που εμάς τους Έλληνες μας πρόσφερε όλα τα αγαθά όταν η πατρίδα αδυνατούσε να μας κρατήσει όλους και να μας δώκει δουλειά και ψωμί, για αυτό και την ευγνωμονούμε. Μα τώρα δεν είναι όπως τότε, που το δολάριο έτρεχε στους δρόμους και όλοι άλλος πολύ και άλλο λίγο έφτιαξαν περιουσίες και χρήματα. Δεν είναι πια έτσι. Ίσως γι' αυτό πρέπει να ψηφιστεί ο Barack Obama γιατί μπορεί να φέρει μιαν αλλαγή. Να κάνει κάτι να αλλάξουν τα πράγματα. Να δώσει χρήματα να κινηθεί η αγορά. Και που στηρίξαμε τον Bush ποια ήταν η πληρωμή μας, ως Ελληνισμός; Την επομένη αναγνώρισε τα Σκόπια ως "Μακεδονία"! Έκανε πολέμους... Χύθηκε αίμα, άδικα.

Η χώρα αυτή που κάποτες πήγαινε μπροστά και την εσεβότανε ο κόσμος και ο πλανήτης ολόκληρος, τώρα που βρίσκεται; στο χείλος του γκρεμού... Και όσα και αν πουν οι αναλυτές και οι οικονομολόγοι ένα ξέρω και ένα βλέπω. Ότι τα αγαθά πάνω στο τραπέζι λιγόστεψαν. Ότι πια με το χαρτάκι πάμε στα super market και γεμίζουν οι άνθρωποι τσάντες και όχι καρότσια! Πού; Εδώ στην Αμερική: στην χώρα της επαγγελίας. Στην χώρα του ονείρου! Άλλαξαν τα πράγματα δραματικά. Ο κόσμος άρχισε να κλείνεται στο σπίτι και να σκέφτεται και τα δέκα ή τα είκοσι δολάρια. Κρύβει τα χρήματα. (…)

Ο Θεός να βάλει το χέρι του να μη δούμε τα χειρότερα... Η Αμερική δεν είναι ούτε μπορεί να ξαναγίνει όπως ήταν κάποτε. Τα πράγματα αλλάζουν κάθε μέρα. Δεν βλέπετε τι γίνεται; Το χρηματιστήριο χαντάκωσε και χαντάκωσε μαζί και δικούς μας, που ντρέπονται τώρα να βγουν στην κοινωνία. Υπάρχουν άνθρωποι γύρω μας που δανείζονται για ένα καφέ! Πού; στην Αμερική! Χάθηκαν χρήματα και χάνονται κάθε μέρα. Εκατομμύρια δολάρια. Πού πάνε; --- I don't know --- ο κόσμος τα έχει χαμένα. Έχει αλαλιάσει. Πού θα πάει αυτή η κατάσταση; Κανείς μας δεν ξέρει και όλοι μαζεύονται και μαζεύουν, όπως τα μυρμήγκια. Οι μεγάλοι παίρνουν το χρήμα και φεύγουν και μένουν οι μικροί. Ύστερα έχουμε ανάγκη, βρε αδερφέ, να βρεθούμε πρόσωπο με πρόσωπο. Να πιούμε ένα ποτήρι κρασί. (…) Να ενώσουμε τις αγωνίες μας και κατά πως το έκαναν οι παππούδες μας γύρω από το τραπέζι να βάζουμε τις γεύσεις και τις γνώσεις μας για το καλό και την πρόοδο της κοινότητας μας εδώ.

Οι Έλληνες έτσι είμαστε, στα δύσκολα μονιάζουμε και τότε κερδίζουμε. Να μονιάσουμε στην πράξη, όλοι. Να ξαναδούμε ο ένας το πρόσωπο του άλλου με καθαρότητα. Με ειλικρίνεια. Οι μέρες που έρχονται μόνο μονιασμένους μπορούν να μας κρατήσουν εδώ. Σε τούτη γη που κάμαμε φαμίλιες. Οικογένεια. Παιδιά και εγγόνια. Να συνεχίσουμε την αποστολή μας σε τούτη τη χώρα. Τη χώρα που μας έστειλε ο Θεός, μια αποστολή μεγάλη. Να διαδώσουμε τον πολιτισμό μας, τη γλώσσα των προγόνων μας, τη θρησκεία μας, αφού πρώτα τα κρατήσουμε όλα αυτά ζωντανά για εμάς τους ίδιους. Για την Ελλάδα. Την πατρίδα μας. Τον Ελληνισμό ολόκληρο. Θα είναι δύσκολα. Για όλους μας».

.

(Περισσότερα για τον αγωνιστή Κυρ Κωσταντή, εδώ,

από την γλαφυρή πένα του Αλέξανδρου Στεφανόπουλου)

αναδημοσίευση από Alchimos archive

Θα έλεγα ότι μοιάζει αρκετά με αυτά που μου διηγήθηκε πριν μερικές ημέρες ο ξάδερφός μου ...