Πιο ψύχραιμα

Μου μυρίζει (πάλι) υποκρισία!

-Τα κωλόπαιδα καίνε τα πάντα!
-Η (κάθε) Κυβέρνηση κουκουλώνει όλα τα σκάνδαλα!

-Γεμίσαμε "πιτσιρίκια" παραβάτες του Νόμου!
-Και που να δεις στα "παραδικαστικά" τι γίνεται!

-Πλιάτσικο κάνουν στα μαγαζιά...
-Ανταλλαγή χρυσόβουλών με δημόσια γη: βρείτε τη λέξη...

-Μα κλέβουν περιουσίες!
-Κάποιοι θα θυμούνται το '99, άλλοι, πιο νέοι, μόνο τα "ομόλογα".

-Πόσο σημαντική είναι για 'σένα η παραβατική συμπεριφορά (όλων) των ανηλίκων αυτής της κοινωνίας;
-Πόσο σημαντική είναι για 'σένα η απουσία ενεργειών της πολιτικής ηγεσίας προς όφελος του μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας;

-Μα καλά, κανείς δεν μπορεί να τους σταματήσει;
-Μα καλά, κανείς δεν μπορεί να τους σταματήσει;

ΟΙ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ

ΑΞΙΟΛΟΓΟΥΝΤΑΙ ΩΣ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΠΡΟΤΥΠΑ

ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ ΤΩΝ ΤΑΡΑΞΙΩΝ

Και δύο λόγια ιστορία.
Φοιτητικό κίνημα είχαμε το '73, με βαθιά επίδραση σε όλη τη κοινωνία ενώ το ίδιο κατάφερε στη συνέχεια να ανελιχθεί σε όλο τον ιστό της χώρας.
Μαθητικό κίνημα είχαμε στα τέλη της δεκαετίας του '80, μαζί με μαζικές απεργίες των καθηγητών γυμνασίου και λυκείου.
Στις αρχές της δεκαετίας του '90 ξεκίνησε η "μόδα" των καταλήψεων των σχολείων ενώ τέθηκε και το "ορόσημο" Τεμπονέρας.
Όλη τη δεκαετία του '90 υπήρχαν χρονιές έντονες και άλλες με λιγότερες μέρες καταλήψεων.
Σε αυτή τη δεκαετία, ειδικά μετά το 2004, είχαμε μια περίεργη κλιμάκωση: κάθε χρόνο οι καταλήψεις κρατούσαν περισσότερες μέρες, οι πορείες ήταν μεγαλύτερες, το νέο "ορόσημο" αυτής της δεκαετίας ήταν το άρθρο 16.
Αυτή τη φορά, το 2008, κατευθείαν στο ψητό: ούτε καταλήψεις, ούτες αποχές, ούτε βουβές διαμαρτυρίες, η σφαίρα δεν σκότωσε μόνο έναν.

Συνεπώς, συμφωνώ με τον φίλο _st_:
Αν νομίζετε ότι η ιστορία τελείωσε, ότι όλα είναι δάκτυλος της ΣΙΑ ή του ΣΥΡΙΖΑ ή του Στάλιν ή των Νεφελιμ και των Ελοχιμ τότε είστε μακρια νυχτωμένοι. Αν δεν αλλάξουμε όλοι τότε ίσως πραγματικά χειρότερα θα έρθουν.

Εάν δεν έχουμε δείγματα συμπεριφορών προς τη σωστή κατεύθυνση, την ανάποδη από τα όσα βλέπουμε κι ακούμε χρόνια τώρα, θα έχουμε συνέχεια.
Δεν είμαι μάντης να ξέρω πότε ή με ποιον ακριβώς τρόπο (αν και ξέρουμε τη πεπατημένη: φωτιά!), την ένταση, τη διάρκεια ή τη συμμετοχή, αλλά είμαι βέβαιος ότι θα ξαναγίνουν στο μέλλον εάν δεν αλλάξουν μερικά πράγματα.

Επειδή θέλω να κοιτάω μπροστά όταν οι περισσότεροι άλλοι δε βλέπουν πέρα από τη μύτη τους, επισημαίνω τον μεγάλο κίνδυνο, που πρώτα φάνηκε στην Αμερική στα τέλη της δεκαετίας του '60, όπως τον σημείωσε ο pølsemannen:
Ο στόχος;
Να βρεθεί ο μέσος πολίτης να παρακαλά:
Αχ, δε με νοιάζει τίποτα, βάλτε μου μικροτσιπ, βάλτε κάμερα στην χέστρα μου, δώστε μου σύνταξη στα 87 και πάρτε μου και την ασφάλιση υγείας, αρκεί να μπορώ να κάτσω ήσυχος στην τρώγλη μου βλέποντας μπάλα, πίνοντας μπίρες και χλαπακιάζοντας πίτσες.

Ακόμα, καθώς δεν έχουν περάσει πολλές ώρες και δεν υπάρχει ξεκάθαρη άποψη για τα πράγματα, προτείνω [κι εγώ] ως (μόνη) μεθοδολογία σκέψης:
Ποιος ωφελείται από τα γεγονότα;
Αυτοί που σίγουρα ΔΕΝ ωφελούνται είναι οι μικρομεσαίοι μαγαζάτορες του κέντρου της Αθήνας... Οι "ανταγωνιστές" τους άλλωστε βρίσκονται στο Golden Hall.
[Αν και έγραψα τον αντίλογο - σημείο 4: Φταίνε γιατί (οι μικρομεσαίοι μαγαζάτορες) ΔΕΝ αντιδρούν. Κι αφού ΔΕΝ αντιδρούν θα τους χτυπήσουμε για να έρθουν μαζί μας, έξω από τα σπίτια τους, μακρυά από τους καναπέδες. Μαζί μας. ]

Τέλος, ο άλλος τρόπος για να βρει κάποιος την αλήθεια, είναι να διαβάσει τι γράφουν οι ξένοι, οι οποίος εκτός από πιο ψύχραιμοι, τα έχουν ξανα-ζήσει.