Μια μέρα την προηγούμενη εβδομάδα δεν πήγα δουλειά. Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να βοηθήσω λίγο να συμμαζευτεί το σπίτι, αλλά έπρεπε να το κάνω όταν θα ήμουν μόνος μου. Δεν είναι ωραίο να εξευτελίζεσαι μπροστά σε άλλους...
Καθήκον των περισσοτέρων ανδρών είναι να κατεβάζουν τα σκουπίδια... αναμφισβήτητα μία από τις αρμοδιότητες μου...
Αφού συμμάζεψα λίγο τα πεταμένα ρούχα, έφτασε κι η ώρα των σκουπιδιών. Πήρα τις δύο μεγάλες πλαστικές σακκούλες - η καθημερινή συνεισφορά των ανεπτυγμένων κοινωνιών στο περιβάλλον - και βγήκα από την είσοδο της πολυκατοικίας, κάτι που δεν συνηθίζω αφού το υπόγειο γκαράζ είναι πιο βολικό αλλά και με βγάζει από τον κόπο να πετάξω τα σκουπίδια.
Μόλις πάτησα στην πυλωτή άκουσα παιδικές φωνές και τον πατέρα τους να συνομιλούν περπατώντας για το σπίτι τους. Χαμογέλασα στα πιτσιρίκια και χαιρέτησα τον Γιώργο. Νομίζω ότι κατάλαβαν ότι έφευγα, δεν έδωσαν σημασία τι κρατούσα.. Οι μικροί ρωτούσαν διάφορα το μπαμπά τους κι εκείνος - μέσα στο άγχος του να τα οδηγήσει στο σπίτι για να φάνε ύστερα από μια κοπιαστική μέρα στο σχολείο τους - προσπαθούσε να μην τα αφήνει αναπάντητα.
Εκείνοι πήγαιναν προς την είσοδο της πολυκατοικίας κι εγώ προς τον κάδο που στέκεται ακριβώς έξω από την πυλωτή...
Δεν είχαν προλάβει να μπούν τα τρία μικρά μέσα όταν τους πλησίασα ξανά.. Η μικρούλα είχε ανέβει στο μικρό περβάζι δίπλα στην είδοσο και κάτι προσπαθούσε να εκμαιεύσει από τον πατέρα της, ειδάλλως δεν είχε σκοπό να μπεί μέσα. Συνηθισμένος όμως εκείνος κατάφερε γρήγορα να αποσπάσει την προσοχή της και να την προσελκύσει στο εσωτερικό τη στιγμή που έφτασα να βρίσκομαι ακριβώς δίπλα τους.
Είχε καταλάβει ότι πρόσεχα την κουβέντα τους και αμέσως γύρισε προς το μέρος μου:
"Διαπραγματεύσεις... βρισκόμαστε συνεχώς σε διαπραγματεύσεις!", και το ύφος του υποδήλωνε ότι πραγματικά μπορούσες να διαπραγμευτείς με ένα μικρό κορίτσι των επτά ετών.
Χαμογέλασα ευγενικά και τόνισα ότι "δεν γίνεται διαφορετικά"...
Τους άφησα να πάρουν το ασανσέρ και ανέβηκα με τις σκάλες έχοντας συνεχώς στο μυαλό μου αυτή τη τακτική των διαπραγματεύσεων που όλοι με όλους - ακόμα και τα μικρά παιδάκια - πρέπει να εφαρμόζουμε.
21122024
Πριν από 16 ώρες
10 σχόλια:
καταρχην την προηγουμενη εβδομαδα ησουν στο Αγιο Ορος! Επειτα τι ωρα κατεβασες ρε τα σκουπιδια! Το μεσημεριπου σχολούσαν τα παιδια?! Αφου περασες ολο το πρωι στο κρεβατι πεταξες τα σκουπιδια και θες να μας πεισεις οτι εκανες και δουλεια!
Βασικά φίλε μου τέτοιου είδους υποσχέσεις ,για βοήθεια στο σπίτι, θα πρέπει να τις δίνεις και να τις τηρείς πιο συχνά…
Επίσης, το να βοηθάς στις δουλειές του σπιτιού δεν θεωρείται ούτε εξευτελιστικό, ούτε ντροπή. Κατά βάση είναι μια από τις υποχρεώσεις σου εφόσον δεν μένεις μόνος και συγκατοικείς πλέον…
Θα ήθελα επίσης να σου επισημάνω ότι οι δουλείες του σπιτιού δεν χωρίζονται σε αντρικές και γυναικείες. Όλα πρέπει να τα μοιραζόμαστε και να βοηθάμε όσο μπορούμε τον άνθρωπο μας. Ξεπεράστε το λοιπόν επιτέλους αυτό το κόμπλεξ!!!
Αν εξαιρέσω λοιπόν την «φαλλοκρατική» αρχή της ιστορίας ,θα συμφωνήσω ότι οι διαπραγματεύσεις ποτέ δεν τελειώνουν και σίγουρα οι πιο δύσκολες είναι αυτές με τα παιδιά…
Σας φιλώ
Καλά έκανες κοπάνα από την δουλειά για να κάνεις γενική καθαριότητα???
Αντί να πας να λιώσεις σε καμμιά παραλία?
Και αυτό για μένα είναι αδιαπραγμάτευτο.
Και να θέλουμε μια μέρα άδεια για να πετάξουμε τα σκουπίδια το φιλοσοφικό ερώτημα που τίθεται είναι πόσες θέλουμε για να μην κάνουμε τίποτα απολύτως??
σχολιάστε μου και τον τίτλο του spot...
τι οτι σε ειπαν κυριο?
Αφου σε εχουν παρει τα χρονια ρε!
δεν είμαι εγώ αυτός που έχει τα παιδιά.. και η ιστορία είναι πραγματική!
Τον κύριο πως τον λένε?
Ένα αιώνια ερώτημα του ανθρώπου:
"to clean or not clean?"...
ο κύριος της διπλανής πόρτας είναι ο Γιώργος (όχι εγώ!)!
Το έχουμε καταλάβει ότι δεν είσαι εσύ ο κύριος της διπλανής πόρτας (βασικά δεν έχεις και παιδιά ακόμα), απλά δεν είχα προσέξει το όνομα του κύριου στην ιστορία…
Το θέμα μας τελικά ποιο είναι? Ότι όλα και όλοι είναι θέμα διπραγματεύσεων?
Δημοσίευση σχολίου