Η Mέθοδος Gronholm

To post/πρόταση της Roadartist μου κίνησε αμέσως το ενδιαφέρον. Χωρίς να το σκεφτώ έστειλα e-mail και εχθές το βράδυ 8 φίλοι είμασταν στο Θέατρο Τέχνης, νομίζω όλοι για πρώτη φορά.

Η σύχρονη ιδέα του έργου (διαδικασίες πρόσληψης σε πολυεθνική) γνωστή στους περισσότερους, κάτι που το έκανε ακόμα πιο ενδιαφέρον.

Το έργο βασίζεται στις αρχές του BigBrother: άνθρωποι τυχαία μαζεμένοι σε ένα χώρο όπου "κάποιοι" (και οι θεατές) καταγράφουν τις αντιδράσεις τους.

Όμως, η ανατροπή του μαζί με την τελευταία σκηνή του έδωσε όλη τη χάρη, απάντησε δηλαδή και στη πραγματικότητα.

(δεν θέλω να γράψω περισσότερα, αξίζει! ας τα γράψω γύρω-γύρω)

Αυτό που προσπαθούν να βρουν οι ψυχολόγοι/human resourcers (σύμφωνα με το θεατρικό πάντοτε) σε κάποιον υποψήφιο εργαζόμενο για θέση σε πολυεθνική είναι κυρίως οι αντιδράσεις του υπό πίεση.

Πως δηλαδή συμπεριφέρεται όταν δέχεται κάθε είδους μορφή πίεση: εντός ή εκτός δουλειάς, από τα προσωπικά/οικογενειακά ή τα συναδελφικά, πως αξιολογεί την κατάσταση προκειμένου να πάρει την απόφαση, τι λαμβάνει υπόψη του και τελικά τι αποφασίζει - που τελικά είναι το λιγότερο που προσέχουν.

Και οι δύο πλευρές (ψυχολόγοι vs. υποψηφίοι) μεταμφιέζονται για την περίσταση.

Οι ψυχολόγοι θεωρούν ότι αντιπροσωπεύουν τον μεγάλο οργανισμό, όπου το κέρδος είναι πάνω απ' όλα, με συνέπεια να ωθούν τους υποψήφιους σε ακραίες καταστάσεις, με σκοπό να τους φθείρουν και να τους "βγάλουν" ότι μπορούν.

Οι υποψήφιοι, με την αύρα που τους δίνει η επίσκεψη με κάτι νέο, προσπαθούν να αφομοιώσουν και να αφομοιωθούν χωρίς όμως να γνωρίζουν τι πραγματικά τους ζητείται να πράξουν.

Ο συνδυασμός αντικατοπτρίζει μέρος της πραγματικής ψυχοφθόρας (για τους υποψηφίους κυρίως, οι ψυχολόγοι κάνουν απλά τη δουλειά τους - είναι "μέσα"!) διαδικασίας ενώ δείχνει και τη ματαιότητα/αλλοτρίωση(*) του υποψήφιου.

Το μόνο που δεν μου άρεσε ήταν η "δίψα" του κοινού για εύκολο γέλιο. Ευτυχώς όχι μόνο εγώ από την παρέα, νομίζαμε ότι το χιούμορ μας είχε "χαλάσει"...

Είχε στιγμές αβίαστου γέλιου, αλλά όταν έπρεπε. Κατά βάση, το έργο ήταν τραγικό...

Η ιδέα του θεατρικού εξαιρετική και το ξετύλιγμα της υπόθεσης προσεγμένο, η δε τελευταία σκηνή έλυνε τα πάντα.

Οι ηθοποιοί εκμεταλεύθηκαν το χρόνο που τους δώθηκε ξεχωριστά και είχαν την ανάλογη επιτυχία στο ρόλο τους, σύμφωνα αυτή τη σειρά (για μένα): Γ. Καραμίχος, Π. Λαγούτης, Β. Παπαδοπούλου, Χρ. Σαπουντζής.

(*) που τη θυμήθηκα αυτή τη λέξη, δεν ξέρω!