Never Let Me Down Again

I'm taking a ride

with my best friend

I hope he never lets me down again



Δέκα χρόνια πριν, το 1998, είχα βρει ένα υπέροχο παλιό ψυγείο και το κουβαλήσαμε στην μέση ενός χωραφιού... Εκεί ακριβώς, ντάλα μεσημέρι, με την παλιοπαρέα, και ένα κάρο μπύρες που είχαν βράσει από τον ήλιο, γυρίσαμε ένα ψυχεδελικό video clip…

Ήταν η εποχή που ο Κέρουακ συναντούσε τον δικό μας Δρόμο στα θρυλικά εναλλακτικά κλαμπάκια της Συγγρού και τα γεμάτα χρυσόσκονες μάγουλα των κοριτσιών, το Μονόγραμμα του Σεφέρη συναντούσε τα νυχτερινά τηλεφωνήματα μας και ο Αστερισμός του Αιγόκερου την τεράστια και χαοτική αγκαλιά της Αθήνας.

Ήταν κάτι μέρες που καμωνόμασταν τους Μπουκοφσκικούς ρέμπελους κουλτουριάρηδες με βραδιές ποίησης και μετά τους Ροκ Σταρ και μπαίναμε με μπόλικο θράσος και τσιγάρα στο στόμα μέσα σε κάτι φτηνά studio για να ηχογραφήσουμε τραγούδια χωρίς να ξέρουμε ούτε μια νότα…. αλλά ποιος νοιάζεται… Αρκούσε ένα ποτό στα σκαλάκια του Plan B πριν χτυπήσεις το κουδούνι για να μπεις μέσα, και να συνέλθεις με αυτά τα άγια τραγούδια των Stone Roses και των Pulp.

Αυτό το ερασιτεχνικό video clip γυρίστηκε ακριβώς εκείνη την εποχή, με εντελώς πενιχρά μέσα. Νομίζω ότι ήταν η πρώτη μου σκηνοθετική απόπειρα. Με μια κάμερα της κακιάς ώρας και ένα εντελώς πρωτόγονο τρόπο μοντάζ που δεν θα μπορούσε να πιστέψει άνθρωπος…
Πρόσφατα κατόρθωσα να το “επαναφέρω στην ζωή” με ένα remastering και κάποια πρόσθετα βοηθητικά προγράμματα στο computer.

Το συγκεκριμένο τραγούδι των Depeche Mode αποτελεί ένα ύμνο στην φιλία και μου θυμίζει κάποιες στιγμές, από αυτές που σε σημαδεύουν για πάντα και τις νοσταλγείς όσα χρόνια και αν έχουν περάσει μάγκα μου.

http://karakasidis.blogspot.com/


Έλαχιστος φόρος τιμής