Πλέον

Παλαιότερα είχα γράψει για το δώρο, τις τελευταίες μέρες με τρώει να γράψω για τους φίλους.

Δεν θέλω να γράψω γενικά για τους φίλους και τη φιλία, "ένα άλλο πόνημα", προτιμώ να γράψω για τη παρέα των πανεπιστημιακών χρόνων.
Όλοι μάς είμασταν στη μαμά Σαλονίκη, και αν και από διάφορα μέρη της χώρας, οι περισσότεροι καταλήξαμε για δουλειά στην Αθήνα. Μιλάμε για παρέα 15 γεμάτων ετών, ένα στόρυ παπα-καλιάτικο "Εγνατία 156" (του_st_).

Εεε λοιπόν ύστερα από τόσα και τόσα που περάσαμε, τα 30thing κατάφεραν να μας αποξενώσουν... Μαζί προφανώς και η ύφεση... Σίγουρα και η ζωή στο τρίτο στάδιο.. του παιδιού ντε... Ενδεχόμενα και άλλα, όπως τα ατελείωτα ωράρια, η ανάγκη ατομικού ατομικισμού συγχρόνως με τις πάσης φύσεως κοινωνικές αποθαρρύνσεις συλλογικότητας και συλλογικών δράσεων, ο καθείς μόνος του ή με την οικογένειά του.

Στο τρίτο στάδιο έχω καταφέρει να ανακαλύψω τα πάρκα. Είναι απίστευτο πως ένα μέρος παροχής υπηρεσιών χαλάρωσης και ξεγνοιασιάς, ουσιαστικά χωρίς κόστος για αυτόν που δέχεται τις υπηρεσίες του, μπορεί να προσφέρει στιγμές που θεωρείς ότι είχαν χαθεί από μέσα σου. Έχω καταγοητευθεί με την επαφή με εικόνες και καταστάσεις που νόμιζα ότι αγνοούσα.

Συνειρμικά, προφανώς η δική μου λύση στο πρόβλημα "πλέον τρώμε ένα φαϊ χριστούγεννα πάσχα καλοκαίρι" (άντε και στους γάμους: η ώρα η καλή Αναστασία, θα είμαστε εκεί!) είναι να κάνουμε την επανάσταση στα πάρκα. Σημασία πάντως έχει να βλεπόμαστε περισσότερο (Savol το skype δεν μετράει).


Καλά να είμαστε
.