όλο το παιχνίδι

ΟΑΕΔ και προσλήψεις στο Δημόσιο για όσους ιδιωτικούς υπαλλήλουν απολυθούν λίγα χρόνια πριν τη σύνταξη. Το μέτρο θεωρείται κοινωνικό - αυτής της μορφής κοινωνική πολιτική είναι σε θέση να εφαρμόσουν! Παρομοίως, άνοιγμα των στρατιωτικών νοσοκομείων στους πολίτες, εάν μάλιστα έδιναν και λεφτά - γιατί ΔΕΝ ΔΙΝΟΥΝ ΛΕΦΤΑ, μόνο για μισθούς - οι μέτοχοι πληρώνουν, εργαζόμενοι και συνταξιούχοι.

Τα λεφτά των ταμείων είναι λεφτά όσων εισφέρουν προς τα ταμεία αυτά - το σωστό λοιπόν είναι να διαχειρίζονται οι ίδιοι τα δικά τους λεφτά καθότι τώρα υπάρχει αυτή η δυνατότητα και δεν χρειάζεται να αποφασίζουν ομόφωνα διορισμένοι από τη κυβέρνηση - μιλάμε για ανεξαρτησία πραγματική και όχι στα χαρτιά.

Το Νο.1: μικρότερες δαπάνες για συντάξεις έχει πάρει το δρόμο του και οι αντιδράσεις είναι λίγες, χλιαρές τόσο όσο το τρέχων μουντιάλ, παρά το ότι δεν θα έπρεπε να είναι έτσι. Πρόκειται για πολύ σκληρές ρυθμίσεις ειδικά για τους νεο-εισερχόμενους (2013 και μετά), ανάλογες και βασικά χειρότερες από αντίστοιχες ρυθμίσεις 1983 και 1993 - η δεκαετία των μηδενικών ήταν μια χαρούμενη δεκαετία για πολλούς που έκαναν χρήση πολύ ευνοϊκών ρυθμίσεων που παύουν να ισχύουν μέχρι την επόμενη περίοδο χαλάρωσης (de-regulation) που φαίνεται ότι αργεί: 2020-2025-2030 διαλιέχτε!

Το Νο.2 δείχνει να είναι η γενικότερη "ελάφρυνση" των εργασιακών σχέσεων, όπου πρωταγωνιστούν οι συνδικαλιστές, οι οποίοι "προτείνουν" τη διασφάλιση των 13 & 14 μισθών του ιδιωτικού τομέα βάζοντάς τους εντός της συλλογικής σύμβασης, και πιθανότατα εντός των 12 καταλαβαίνω εγώ. Και άσε τις διαβεβαιώσεις απ' έξω: έκλαιγαν οι επιχειρηματίες που έμαθαν ότι δεν περικόπτονται οι 13 & 14 από τον ιδιωτικό τομέα - μιλάμε για 15% μείωση εργατικού κόστους με μια "απλή" νομοθετική ρύθμιση... Μήπως θα κετέβαζαν και τις τιμές;

Το συμμάζεμμα του δημοσίου τομέα θα συντελεστεί σε ένα περιορισμένο βαθμό, η γνώση της ιστορίας και η απλή λογική το λέει: δεν τα έχουμε καταφέρει από το 1821 λίγα χρόνια πριν το 2021... Φαίνεται ότι η μείωση του μισθολογικού κόστους μέσω της μείωσης του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων δεν θα είναι τόσο ριζική όσο μαθαίνουμε, η μείωση του κόστους θα μοιραστεί αναλογικά αντί να μεταφραστεί σε αυξημένη ανεργία - πλην περιπτώσεων ομήρων συμβασιούχων τουλάχιστον, άντε και λίγο ακόμα. Θα γίνουν και άλλα πολλά στο δημόσιο τομέα (αποκρατικοποίησεις, συγχωνεύσεις, ορθολογικότερος καταμερισμός, προμήθειες και άλλα που τώρα ξεχνάω) αλλά δε νομίζω ότι θα φτάσουμε γρήγορα σε θεαματικά αποτελέσματα. Γιατί; στη μεθεπόμενη παράγραφο.

Όπως έγραφε παλαιότερα ο gr, έχουμε ξεκινήσει ένα καθοδικό τρενάκι που κάνει μια πολύ μεγάλη βουτιά - ενδεχόμενα 20% του βιοτικού επιπέδου που κάποιους απλά τους στέλνει στο τάφο, μεταφορικά και κυριολεκτικά - θα την αντέξουμε; Θα την αντέξουμε όσο την αντέχουν γάλλοι, γερμανοί και λοιποί ανεπτυγμένοι, όπως και οι άνεργοι αμερικάνοι. Αλλά πρέπει να κάνουμε τα κουμάντα μας σε μια χώρα με αρκετά σοβαρό δημογραφικό πρόβλημα που απαιτεί εισοδήματα σε ανθρώπους που δεν δουλεύουν (κοινωνική πολιτική). Λογικά, επενδυτικά σε έναν ορίζοντα 10-15-20 ετών τα χρηματιστήρια θα έχουν αφομοιώσει με το παραπάνω τις - όποιες - πληθωριστικές πιέσεις.

Τέλος, η σημαντικότερη εγχώρια επιτυχία θα ήταν η αναδιαμόρφωση του πολιτικού συστήματος, έτσι ώστε να σκεφτούν όλοι πως θα μπορούν να λειτουργούν τα κόμματα (ας αφήσουμε έξω τη μοιρασιά μετά, προς τα πρόσωπα που βάζουν υπογραφές - γίνεται χωρίς υπογραφές;) χωρίς να χρειάζονται 2 φορές επιπλέον την κρατική επιχορηγηση - εκεί είναι όλο το παιχνίδι, εκεί φαίνονται όλες οι μεγάλες προμήθειες με υπέρβαση 5-15% από τη φορολογία του εγχώριου πολίτη, και όλοι, ειδικά όσοι γράφουν στις εφημερίδες, ξέρουν αλλά γράφουν μόνο την εικόνα που θέλουν ή έχουν εντολές να περάσουν προς τα έξω, προς εμάς, εξυπηρετώντας ένα συνταγματικό σύστημα όπου η εκλεγμένη κυβέρνηση (εκτελεστική) ορίζει τους νόμους και τη πλεοψηφία στη βουλή (νομοθετική), την εκλογή των δικαστών (δικαστική) και η 4η (τη ποια;) εξουσία συνδιαλλέγεται μεταξύ των οικονομικών παραγόντων, που μοιράζουν το 5-15%. Η ιταλική περίπτωση είναι ενδεικτική, με σημαία τον πάω-με-17χρονα-Σίλβιο αλλά δυστυχώς για εμάς η ιταλική ανταγωνιστικότητα διαβρώθηκε σε μικρότερο βαθμό ενώ και τα έργα που έγιναν είναι σε χρήση.