βαρύ

Ο τίτλος του ποστ θα έπρεπε να ήταν "Δεν υπάρχει άραγε ένας Ντι Πιέτρο στην Ελλάδα;" αλλά τον έχουν ήδη χρησιμοποιήσει άλλοι και άλλοι. Παλαιότερες προσπάθειες εγχωρίως σταμάτησαν αμέσως.

Ο Ντι Πιέτρο ήταν ο δικαστής/κατήγορος της ομάδας "Καθαρά Χέρια" στην Ιταλία στη δεκαετία του '90 - wiki λινκ, η οποία προσπάθησε να "καθαρίσει" το διεφθαρμένο ιταλικό πολιτικό σύστημα.
Δύο λόγια για το διεφθαρμένο ιταλικό πολιτικό σύστημα:
Κάθε εκλεγμένη ομάδα (κυβέρνηση, νομαρχία, δήμος, κλπ) θεωρούσε την εκλογική της περιφέρεια "φέουδο".
"Φέουδο" με την εξής έννοια: στο Δήμο Μόντενας πρέπει να φτιαχτεί ένας δρόμος, κόστος 70, τρεις εργολάβοι. Οι εκλεγμένοι πολιτικοί καθόριζαν την αξία σε 120 και έδιναν τη δουλειά στο φίλο τους εργολάβο. Η διαφορά των 50 πήγαινε σε μίζες των εκλεγμένων, τις οποίες μοιράζονταν ανάλογα με τις θέσεις που είχαν και τις υπογραφές που έβαζαν, καθώς και στο (δεύτερο/μαύρο) ταμείο του κόμματος. Εννοείται πως οι φορολογούμενοι πλήρωναν...

Το κοινό σημείο με την Ελλάδα είναι ότι εμείς βρισκόμαστε ακόμα στην εποχή πριν την έλευση του Τσιτσιολινισμού και του Μπερλουσκονισμού και βέβαια πριν την (τυχόν) έλευση εγχώριου Ντι Πιέτρο. Βέβαια εμείς φτιάξαμε γρήγορα "εθνική πορνοστάρ", τη Τζούλια.
Η εμφάνιση της Τσιτσιολίνας κατέδειξε την απαξίωση στα μάτια του ιταλού φηφοφόρου του ιταλικού πολιτικού συστήματος ενώ η επί εικοσαετία καθιέρωση του Μπερλουσκόνι στην πολιτική σκήνη δείχνει πόσο θυμωμένοι παραμένουν οι Ιταλοί με τα όσα έμαθαν από την επιχείρηση "Καθαρά Χέρια" του Ντι Πιέτρο για όσους ψήφιζαν από το Β'ΠΠ μέχρι το 1989.
Μιλάμε για το Μπερλουσκόνι που πηδάει 17χρονα και προσκαλεί τον Τσέχο πρόεδρο στη βίλα του να κάνουν μπάνιο γυμνοί ανάμεσα σε πληρωμένα μοντέλα, ούτε αυτά κάνουν τους Ιταλούς να ξεθυμάνουν - παρά το γεγονός ότι και ο ίδιος ο Σίλβιο ήταν μέρος της ιταλικής πολιτικοοικονομικής μαφίας (λινκ για το πως λειτουργούσε το σύστημα στο τέλος).

Η διαφορά με την Ελλάδα είναι ότι εκεί οι δρόμοι έγιναν όπως προβλεπόταν στο χρονοδιάγραμμα ενώ φτιάχθηκαν καλά και δεν χάλασαν με τη πρώτη νεροποντή.
Ας πούμε οτι το αεροδρόμιο των Σπάτων ξεκίνησε να σχεδιάζεται στα '70ς και αποπερατώθηκε πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες 2004. Τουλάχιστον εκεί πετάνε τα αεροπλάνα γιατί κάτι δρόμοι στη Πελοπόνησσο έπεσαν με μερικές έντονες βροχοπτώσεις.

Πριν μερικές μέρες είχαμε την "παρέλαση" Μαντέλη από την επιτροπή για τη Μίζενς. Ο ίδιος αφού παραδέχτηκε τη χορηγεία 200+250k πέταξε και τη σπόντα ότι "συνολικά οι μίζες για τη συγκεκριμένη δουλειά ήταν 10,000k", "ψάξτε για αυτά" ή, καλύτερα "ξέρω να πω κι άλλα, εάν με ζορίσετε" αφού "όλοι τα πήραν, όχι μόνο εγώ".

Όλα δείχνουν ότι δεν μπορεί να υπάρξει νέος εγχώριος πολιτικός σχηματισμός που να έχει την υποστήριξη των ΜΜΕ όπως π.χ. ο Μπερλουσκόνι που του ανήκουν τα κανάλια.
Επίσης, όλα δείχνουν ότι δεν μπορεί να υπάρξει εγχώριος Ντι Πιέτρο.
Ακόμα, όλα δείχνουν ότι το "μοντέλο Κοσκωτά": "κάτσε 7 χρόνια στα τζακούζια του Κορυδαλλού, πες στην οικογένειά σου να κάνει υπομονή με τα λεφτά της Ελβετίας μέχρι να αποδείξεις ότι είσαι πράγματι καλό παιδί και θα πεις μόνο όσα συμφωνήσαμε και τίποτε παραπάνω, και χωρίς να το καταλάβεις θα είσαι έξω" μπορεί να εφαρμοστεί σε μερικά δευτεροκλασσάτα στελέχη για να "ικανοποιηθεί το περί δικαίου αίσθημα της αστοιχείωτης κοινής γνώμης".

Από αυτά που καταλαβαίνω εγώ, "όλα τα λεφτά" είναι τα δεύτερα/μαύρα ταμεία των κομμάτων, εκεί κρύβονται τα πάντα για όποιον θέλει να βρει κάτι. Και όταν λέμε "κόμματα" εννοώ κόμματα που υπάρχουν αλλά και διάφορα κόμματα "κομήτες", που μπορεί να μην είχαν δεύτερο ταμείο αλλά δεν είχαν και πρώτο...

Δύο λόγια για τα δεύτερα ταμεία των κομμάτων.
Το ένα ακολουθούσε πιο "δημοκρατικό" τρόπο μοιρασιάς της λείας καθώς έπαιρναν όλοι ανάλογα με τη θέση και τις υπογραφές και το υπόλοιπο πήγαινε στις ανάγκες του κόμματος (προεκλογικά έξοδα, αμοιβές προσωπικού, υλικό κλπ).
Το άλλο ακολουθούσε πιο αυταρχικό σύστημα: όλα στον εκάστοτε πρόεδρο του κόμματος, ο οποίος είχε την εξουσία να τα μοιράζει κατά το δοκούν και βέβαια να τα εκμεταλλεύεται ο ίδιος όπως θέλει χωρίς να δίνει λογαριασμό. Πιο σπάνια ίσχυε και ο "δημοκρατικός" τρόπος μοιρασιάς αλλά ήταν πάντοτε στη διακριτική ευχέρεια του προέδρου να το επιτρέψει(!).
Κάποιο άλλο κόμμα λειτουργεί πιο συγκεντρωτικά: όλα τα λεφτά πάνε στο κόμμα, το οποίο ανάλογα με τις ανάγκες, είτε τις δικές τους είτε των στελεχών, μοιράζονται από μια κεντρική αρχή που αποφασίζει.

Σε κάθε περίπτωση, η ζέστη των προηγούμενων ημερών σε συνδυασμό με το ότι άργησα εχθές να φάω και μου έπεσε βαρύ, με έκανε να ξυπνήσω με μια περίεργη διάθεση σήμερα να σκέπτομαι πόσο πίσω είναι ακόμα αυτή η περιοχή του κόσμου.

Καλά να είμαστε


λινς για το πως λειτουργούσε το ιταλικό σύστημα και άλλα ακόμα
«Μιζούπολη» και «Καθαρά Χέρια»
Επιχείρηση «Καθαρά χέρια» στη Δωροδοκιούπολη
Τα «καθαρά χέρια» κι ο Καβαλιέρε
Οχτώ χρόνια επιχείρηση καθαρά χέρια - Απολογισμός