Ελλάδα - Ισπανία 0 - 5

 
Tις τελευταίες μέρες έτυχε να περνάω από κέντρο τα απογεύματα.
Την Τρίτη σκεφτόμουν ότι "Τρίτη είναι.. και δεν έχει κόσμο".
Τη Τετάρτη σκεφτόμουν ότι "είναι κλειστά τα μαγαζιά... τα περισσότερα δηλαδή, γιατί τα μεγάλα έχουν συνεχόμενο...".
Σήμερα όμως συνειδητοποίησα ότι η μέρα της εβδομάδας δεν έχει σημασία, ΚΑΘΕ μέρα έχει λιγοστό κόσμο στο κέντρο.
"Μήπως οι αθηναίοι σταμάτησαν να χρησιμοποιούν τα αυτοκίνητά τους;", στράβωνα το στόμα μου. "Λες να παίρνουν πλέον μόνο μετρό;"...
Αλλά ούτε πολλούς διερχόμενους έβλεπα.
Ούτε αυτοκινητα, λοιπόν, ούτε πεζοί...

Φόβος, ύφεση, αποφυγή, "στη σιγουριά του mall", όποια κι αν είναι η αναλογία που οδηγεί τη μιζέρια που συνάντησα αυτές τις μέρες, με λυπεί. Δεν του αξίζει του κέντρου.

Κάπου αλλού όμως, τα κέντρα των πόλεων σφύζουν από ζωή και νεολαία! Για την ακρίβεια, το τεράστιο πείραμα κοινωνικής ανασυγκρότησης οπισθοδρομικών κοινωνιών βρήκε μιμητές σε ..ανεπτυγμένες χώρες! Στην Ισπανία!
Το κοινό χαρακτηριστικό των εξεγέρσεων στον αραβομουσουλμανικό κόσμο με τις διαδηλώσεις στην Ισπανία είναι η ηλικία όσων διαδηλώνουν: από τη μία νέοι άνθρωποι που θέλουν αλλαγή και από την άλλη νέοι άνθρωποι που είναι άνεργοι (σύμφωνα με τα στοιχεία Φεβρουαρίου, η ανεργία στην Ισπανία ανήλθε στο 21.19% ενώ για τους νέους η κατάσταση είναι ακόμα πιο απελπιστική: πλήττονται σε ποσοστό 44.6% τα άτομα κάτω των 25 ετών).
Αλλά και οι άνεργοι της Ισπανίας δημοκρατία ζητούν - "democracia real ya" λέγεται το κίνημά τους [ή των αγανακτισμένων (με παγκόσμια χροιά) ή Μ-15 - (εδώ πολλές πληροφορίες για το ισπανικό κίνημα)] - δε φαίνεται μεγάλη διαφορά να έχουν, στο βάθος των αιτημάτων τους, από τα παιδιά που μαζευόντουσαν στην πλατεία Ταχίρ της Αιγύπτου, τώρα νέοι μαζεύονται κάθε βράδυ στην κεντρική πλατεία της Μαδρίτης Puerta del Sol... Μέχρι που θέλουν να τους απαγορεύσουν τη συγκέντρωσή τους το Σάββατο πριν τις δημοτικές/περιφερειακές ισπανικές εκλογές της ερχόμενης Κυριακής.. Αλλά και οι δυνάμεις καταστολείς φοβούνται να τα βάλουν με ειρηνικά πλήθη....
[Η ισπανική οικονομία, στα προηγούμενα χειρότερά της, είχε φτάσει σε επίπεδα ανεργίας του 24.12%, 17 χρόνια αργότερα, με τα "οφέλη" που παρέχει το ενιαίο νόμισμα τα καταφέρνει ελάχιστα καλύτερα, μόλις 14% "καλύτερα" και αυτό για την ώρα..]

Η προσπάθεια των αγανακτισμένων θέλει να εξαπλωθεί και στα μέρη μας

Το μανιφέστο του κινήματος πάντως είναι ενδιαφέρον, δύσκολα κάποιος νέος μπορεί να του αντισταθεί. Τελειώνει κάπως έτσι:

.... είμαι εξοργισμένος.
Νομίζω ότι μπορώ να τ' αλλάξω.
Νομίζω μπορώ να βοηθήσω.
Ξέρω ότι παρέα μπορούμε. 



Ενώ και το κεντρικό αίτημα του ειρηνικού νεολαιϊστικου κινήματος είναι αρκετά απλό: η ριζοσπαστική μεταρρύθμιση του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος, ταγμένου στην υπηρεσία των τραπεζών και του κεφαλαίου και δομημένο έτσι ώστε να ευνοεί μόνο δύο μεγάλα κόμματα - αν σας θυμίζει κάτι...
Το σύνθημα που μου άρεσε πάει κάπως έτσι: "το κώλο μου στο διάβολο για ένα στεγαστικό".


Η αλλαγή που ωθείται μέσω μιας κοινωνικής κίνησης που ξεκινά η νεολαία διαθέτει ένα μοναδικό χαρακτηριστικό, όσον αφορά τα κοινωνικά κινήματα, ένα χαρακτηριστικό που άλλες κοινωνικές ομάδες (π.χ. μετανάστες, απολυμένοι, στρατιωτικοί, "δεν πληρώνω" κλπ.) αδυνατούν να κατακτήσουν: η υπόλοιπη κοινωνία, αυτή που κοιτά το φαινόμενο όπως εξελίσσεται, πάντοτε μπορεί να ταυτιστεί με τη νεολαία.