α-συνεργασία

Συνεχίζουν τις κινητοποιήσεις οι φαρμακοποιοί

Η χρήση της είδησης για συνέχεια στις κινητοποιήσεις των φαρμακοποιών είναι ενδεικτική.
Αντί για "φαρμακοποιούς" μπορούμε να βάλουμε τους ταξιτζήδες, τους ιδιοκτήτες των καζίνο της Πάρνηθας ή της Κορίνθου, τους καταληψίες της Χαυβουργίας, τους μεταφορείς, τους δημοσίους υπαλλήλους, τους ... ...
Νομίζω αφορά όλους μας.

ΚΑΝΕΙΣ δεν είναι διατεθιμένος να κάνει ένα βήμα πίσω, εάν μάλιστα το έχει κάνει 1-2 φορές και δεν είχε ανταπόκριση από την άλλη πλευρά θεωρεί ότι είναι ο μαλάκας της υπόθεσης.

Όμως όλα έχουν ένα τέλος: όταν όλοι κοιτούν τη πάρτη τους (εθνικό σπορ, χρειάστηκαν δεκαετίες για να κατακτηθεί το φουσκωμένο "εγώ", ΠΑΠΑΡΙΑ μόνο από τη μεταπόλιτευση και μετά), κάποια στιγμή το σκοινί σπάει.
Οι ισορροπίες καταστρέφονται.

Έχω αρχίσει να διαμορφώνω μια ακραία άποψη: δεν μπορούμε να βοηθήσουμε τους εαυτούς μας, τα χαρίσματα που κληρονομήθηκαν από τη γενιά του '40 πέθαναν μαζί τους, είμαστε σε εποχή μη-συνεργασίας χωρίς καμμία ελπίδα να κινηθούμε προς την άλλη κατεύθυνση.
(προηγούμενα σχετικά, πχ εδώ και εδώ)

Εάν μάλιστα κοιτάξουμε γύρω μας, θα βρούμε όλα τα σημάδια της μεγάλης μπόρας που έχει ξεκινήσει: θρασύτατες ληστείες, χειροδικίες, αποθησαύριση (το πρώτο βήμα προς τη μαύρη αγορά).
Όμως, το ψιλόβροχο (μας έφτυναν) έγινε μπόρα... και ΘΑ ΓΙΝΕΙ και καταιγίδα και ΤΥΦΩΝΑΣ.
Δεν ξέρω πόσοι μπορούν να τη γλιτώσουν, το τραγικό είναι πως οι περισσότεροι ΝΟΜΙΖΟΥΝ ότι θα τη γλιτώσουν! Δεν πρόκειται._

Οπότε σκέφτομαι ότι μόνο ένα φοβερό σοκ - κατά το Δόγμα του Σοκ - μπορεί, ΙΣΩΣ να μπορεί να επαναφέρει ΟΣΟΥΣ ΑΝΤΕΞΟΥΝ (γιατί κάμποσοι, ιδιαίτερα μεγαλύτερης ηλικίας, απλά θα υποκύψουν αναζητώντας την "αιώνια γαλήνη") στη πραγματικότητα.

Μια φίλη έλεγε ότι αυτό μας αξίζει. Έτσι δείχνει.