Συγκλονιστικό!

από τις καταστροφές της Αυστραλίας

πηγή φώτο
Original photo by Mark Pardew (Αssociated Press)

Δεν έχω λόγια...

Η χαμηλή πτήση της γενιάς 30-40

Κοσμοπολίτες, πολυπτυχιούχοι, σκληρά εργαζόμενοι, ξεκίνησαν με προσδοκίες και κατέληξαν στο ψυχαναλυτικό ντιβάνι

Της Μαργαριτας Πουρναρα

Το είδαμε στα επεισόδια του περασμένου Δεκεμβρίου: Η πίτα της τηλεθέασης μοιράστηκε ανάμεσα στους πιτσιρικάδες και στους μεσήλικες εκπρόσωπους της πολιτικής ζωής. Η γενιά των τριαντάρηδων, των 30 - 40, έμεινε στην αφάνεια. Ο λόγος των ανθρώπων που καλούνται να παράγουν τέχνη, πολιτική, πολιτισμό, σκέψη, επιστημονική έρευνα δεν ακούστηκε καθόλου. Η μελλοντική ραχοκοκαλιά της ελληνικής κοινωνίας δεν έδωσε στίγμα, αλλά σιωπή ανυπαρξίας. Αλήθεια, πού χάθηκε; Πού χαθήκαμε; Είμαστε χαμηλοφτερουγισμένοι; Είμαστε ικανοί για τα μεγάλα πετάγματα που απαιτούν οι καιροί;

Με όπλο τον ρεαλισμό και την ανελέητη αυτοκριτική, έξι εκπρόσωποι της ηλικιακής ομάδας 30 - 40 μιλούν στην «Κ» για τις νοοτροπίες, την αυτογνωσία, τις προσδοκίες, τις συμπεριφορές, την κουλτούρα, τις αναζητήσεις μιας γενιάς στριμωγμένης. Με την πλάτη στον τοίχο. Με μεταπτυχιακές σπουδές στο εξωτερικό και διδακτορικά. Με mp3 players γεμάτα τραγούδια που κατεβάσαμε από το Iντερνετ. Με ultra portable PC στις τσάντες. Με εξομολογήσεις και παρεμβάσεις στα μπλογκ. Με πρώιμο θρήνο για τη χαμένη μας δημιουργικότητα που ξεπουλήσαμε για να βρούμε δουλειά κατώτερη των προσδοκιών και των σπουδών μας. Με προσήλωση στο lifestyle και τις επιταγές του. Με μεγάλα όνειρα που χώρεσαν τελικά σε βιτρίνες του Κολωνακίου. Με την στολή του εθελοντή των Ολυμπιακών Αγώνων στην ντουλάπα. Με όραμα μια ευρωπαϊκή Ελλάδα.

Με ανθρωπιστικές και οικολογικές ανησυχίες που δεν οδήγησαν ποτέ σε αγώνες. Με απέχθεια για την πολιτική και το σκυλολόι των τηλεοπτικών παραθύρων. Με εργασιακές αγωνίες και αμφίβολη σύνταξη, ως ασφαλισμένοι μετά το 1992. Με έγνοια για τον δημόσιο χώρο. Με χρόνο ψαλιδισμένο για φλερτ, έρωτα, χουζούρι. Με όνειρο να ζήσουμε ένα διάστημα στο εξωτερικό. Με γονείς που επιμένουν να πρωταγωνιστούν στις ζωές μας. Με παιδιά που είναι ακόμα νήπια. Με ψυχαναλυτές - συμμάχους στον αγώνα της αναζήτησης ταυτότητας. Αλήθεια, ποιοι είμαστε οι 30 - 40;

Βασίλης Μουρδουκούτας, 35

Δουλεύουμε σκληρά από παιδιά

Η γενιά μου είναι η γενιά της ιδιωτικής τηλεόρασης, του MTV, των περιοδικών lifestyle και της ενήλικης αλλά και ριζικά ανατρεπτικής επαφής με την «προσωπική τεχνολογία» (κινητή τηλεφωνία, προσωπικός υπολογιστής, κοκ).

Πρόκειται για μία γενιά που αποφάσισε να ιδιωτεύσει από νωρίς. Επέλεξε δηλαδή συνειδητά να παραμείνει μακριά από ό,τι συνιστούσε έως τις μέρες της πολιτική: κόμμα, κλαδική, πολιτικό κουτσομπολιό, μεγάλες συγκεντρώσεις, σημαιάκια. Υπό αυτή την έννοια θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μια γενιά α-πολιτική. Παραμείναμε σιωπηλοί, αναμένοντας την πολιτική να αλλάξει. Μάταια. Εκείνη παρέμεινε απαράλλαχτη κι εμείς αποτραβηχτήκαμε ακόμη πιο πολύ. Ισως, το γεγονός που υποστασιοποιεί τη σχέση μας με την πολιτική να είναι η συγκέντρωση του καλοκαιριού 2007 για τις πυρκαγιές (αυθόρμητη, στατική, σιωπηλή, κ.λπ.).

Καταλάβαμε αρκετά γρήγορα, σχεδόν διαισθητικά, τη διαφορά ιδιωτικού – δημόσιου. Αναγνωρίσαμε δηλαδή το τι σημαίνει δημόσιος χώρος και του αποδώσαμε αξία. Νοιαστήκαμε για αυτό που μοιραζόμαστε από κοινού, τόσο ουσιαστικά όσο και αισθητικά. Γίναμε αστοί. Είδαμε την πόλη μας να αλλάζει –έστω άναρχα και «σπασμωδικά»– και αισθανθήκαμε χαρά. Υπήρχαν πια «νησίδες» ελκυστικής αστικής ζωής και εδώ, όπως αλλού στις πόλεις του δυτικού κόσμου.

Το βλέμμα μας ήταν από νωρίς στραμμένο προς τα «έξω». Ανοιχτήκαμε ως γενιά της μαζικής μεταπτυχιακής μετανάστευσης κι εκτεθήκαμε στο «άλλο», στο ξένο, στο διαφορετικό. Γευτήκαμε τα καλά του, το αποδεχτήκαμε. Ενστερνιστήκαμε μια ευρωπαϊκή - κοσμοπολίτικη στάση ζωής. Δίχως να χάσουμε μια κάποια «αίσθηση» της πατρίδας. Η κατεύθυνση του βλέμματος άλλαξε, το «σώμα» παρέμεινε και παραμένει Ελληνικό — δεν «παγκοσμιοποιήθηκε», όπως στην περίπτωση των γενιών που ακολουθούν. Σε αυτό το πλαίσιο, η είσοδός μας στην Ευρωζώνη και η ανάληψη των Ολυμπιακών λειτούργησαν συμβολικά ως επιβεβαίωση του ότι οι πόθοι μας θα εκπληρωθούν: θα κινηθούμε ως χώρα συνολικά προς τα έξω, προοδεύοντας προς τη σωστή κατεύθυνση. Ωστόσο, τα χρόνια που ακολούθησαν ακύρωσαν τις προσδοκίες, η θλίψη επανήλθε, η απόσταση ενισχύθηκε.

Είμαστε, τέλος, η πρώτη γενιά που δουλεύει περισσότερο από τους γονείς της. Μας βλέπουν και μας λυπούνται. Το αναφέρουν, το αποδέχονται, νιώθουν το άγχος μας. Κι αυτό διότι, είμαστε η πρώτη γενιά που πίστεψε ειλικρινά στο τρίπτυχο ιδιωτικός τομέας - αξιοκρατία - οικονομική επιτυχία. Δουλέψαμε και δουλεύαμε αγόγγυστα, γιατί θεωρούμε ότι έτσι θα τα καταφέρουμε. Δουλέψαμε σκληρά ενώ ακόμη ήμασταν παιδιά. Ξεκινήσαμε να δουλεύουμε δίχως να έχουμε εγκαταλείψει την πατρική εστία, κάτι σαν όψιμη «παιδική εργασία». Ωστόσο, η μέχρι τώρα εμπειρία «διαβρώνει» την πίστη μας. Κι αν η διεθνής κρίση φτάσει ουσιαστικά και στην Ελλάδα μπορεί να αποτελέσει το οριστικό χτύπημα στο τρίπτυχο ιδανικών, αποδεικνύοντας ότι οι ελπίδες μας υπήρξαν φρούδες, και οδηγώντας σε μία ριζική και «οδυνηρή» υπαρξιακή κρίση.

* Ο Βασίλης Μουρδουκούτας είναι πολιτικός επιστήμων. Εργάζεται σε εταιρεία ερευνών αγοράς.

Μάρθα Γιαννακοπούλου, 32

Δεν μπορούμε να γίνουμε golden girls

Η γενιά μας δεν έχει επιδείξει κάτι ώς σήμερα. Ζούμε μια καθυστερημένη, γηρασμένη εφηβεία, έχουμε καθηλωθεί σε μια φάση που δεν θέλουμε να φέρουμε ευθύνη για τίποτα. Είμαστε αυτιστικοί παρά το γεγονός ότι διαθέτουμε μόρφωση και κοσμοπολιτισμό. Δυστυχώς όμως πάσχουμε από ευνουχισμό, με ευθύνη τόσο δική μας όσο και των μεγαλύτερων που μας ανέθρεψαν προσφέροντάς μας τα πάντα.

Βγαίνουμε στο κυνήγι για καλές δουλειές με αμφίβολα αποτελέσματα. Η Ελλάδα ως κοινωνία δεν παράγει τίποτα σε εργασιακό, ερευνητικό επίπεδο (οπότε δεν μπορούμε να γίνουμε golden boys ή girls), ούτε νέες ιδέες υλοποιούνται ούτε καλές υπηρεσίες έχουμε. Επίσης, λόγω του συστήματος των πανελλαδικών, πολλοί από εμάς έχουν σπουδάσει κάτι που δεν ήθελαν. Ετσι δεν είναι καθόλου περίεργο που ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων της γενιάς μας θέλουν να μπουν στο Δημόσιο, να παίρνουν 800 ευρώ και μετά να τσεπώνουν άλλα 500 από τους γονείς στων οποίων το σπίτι εξακολουθούν να μένουν. Σε ό,τι αφορά την στάση μας απέναντι στην πολιτική, θα έλεγα ότι υπάρχουν τρεις χονδρικές κατηγορίες στην γενιά 30 - 40. Η πρώτη ομάδα έχει φοιτήσει σε ακριβά ιδιωτικά σχολεία και είναι απαθής πολιτικά διότι το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η επαγγελματική καταξίωση. Κάποιοι έφυγαν στο εξωτερικό και δεν ήρθαν πίσω. Η δεύτερη ομάδα είναι εκείνη των άγρια κομματικοποιημένων που μπήκαν στις οργανώσεις ως φοιτητές και έγιναν τσιράκια των νεολαίων, γυρεύοντας να το εξαργυρώσουν αργότερα. Υπάρχει και μια τρίτη κατηγορία όλων των υπολοίπων που δεν έχει τα προνόμια και το βόλεμα των προηγούμενων και υποφέρουν για να βρουν δουλειά. Αυτοί παλεύουν με τα κύματα

Δεν θα έλεγα ότι είμαστε η ουρά της γενιάς των γιάπηδων. Εκείνοι έχουν μια φιλοσοφία –δουλεύεις πολύ, πουλάς τον εαυτό σου, βγάζεις λεφτά– εμείς όχι. Μάλλον κακομαθημένοι είμαστε. Ορισμένοι έχουν την πολυτέλεια να μη δουλεύουν και να τρώνε τα λεφτά των γονιών τους, αλλά είναι μάλλον οι τελευταίοι που θα έχουν αυτό το προνόμιο στην Ελλάδα.

Μέσα στο πλαίσιο της αναξιοκρατίας που υπάρχει στη χώρα μου φαίνεται φυσικό παρεπόμενο να παραμένει η γενιά 30 - 40 στην αφάνεια. Πρέπει να παράξουμε κάτι για να βγούμε μπροστά. Ακόμα και αυτοί που δίνουν μάχες για κοινωνικά, οικολογικά, πολιτικά ζητήματα δεν ακούγεται η φωνή τους διότι όλα τα καπελώνει η ομπρέλα των κομμάτων. Αν όμως έρθει μια νέα μορφή φτώχειας –ένα σενάριο που φαίνεται πολύ πιθανό– τότε θα αναγκαστούμε να αλλάξουμε στάση.

* H Mάρθα Γιαννακοπούλου είναι αρχιτέκτων. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.

Ανδρέας Τριανταφυλλίδης, 40

Χάσαμε την επαφή μας με τη δημιουργικότητα

Είναι δύσκολο να μιλήσει κανείς για την γενιά των 30 - 40. Eκείνοι που βρίσκονται κοντά στα σαράντα, όπως εγώ, έζησαν τον απόηχο της πολιτικοποίησης, την ένταση των διαδηλώσεων. Είχαμε τις μεγάλες καταλήψεις του ’90. Η μουσική που άκουγαν ήταν επίσης πιο πολιτικοποιημένη, με ό,τι είχε απομείνει από το πανκ, τον Ασιμο, τον Σιδηρόπουλο. Δεν θέλαμε να μπούμε στο Δημόσιο αλλά είχαμε την ελπίδα ότι θα αποκατασταθούμε επαγγελματικά σε κάποια μεγάλη πολυεθνική από αυτές που θα έρχονταν στην Ελλάδα. Τελικά, αυτή η προσδοκία εξελίχθηκε σε μεγάλη απογοήτευση. Οι μικρότεροι ζουν άλλο είδος πολιτικοποίησης. Νιώθουν ότι διατυπώνονται ορισμένα αιτήματα όχι με το μυαλό αλλά με το στομάχι, και αντιδρούν.

Προχθές άκουγα κάποιους εικοσάρηδες να παραπονιούνται ότι δεν μπορούν να βγάλουν μια κοπέλα έξω αν δεν έχουν στην τσέπη 50 ευρώ.

Δεν μπορώ να συμφωνήσω ότι η γενιά 30 - 40 έχει γυρίσει την πλάτη στην πολιτική. Θα έλεγα όμως ότι η σχέση που έχουμε μαζί της καθορίζεται από τον περιορισμένο χρόνο μας. Δουλεύουμε πολύ, κάποιοι από εμάς έχουν ήδη οικογένεια. Στην Ελλάδα αν δεν είσαι πάνω από μια ηλικία δεν σε σέβονται. Μέχρι τότε αναγκάζεσαι να σπαταλάς εργατοώρες για να πείσεις ότι αξίζεις. Οι 50άρηδες από την άλλη αποπαιδίζονται (που λέει και ο Σαββόπουλος) και οι φοιτητές έχουν πολυτέλεια χρόνου, οπότε είναι πιο δραστήριοι. Ετσι, καταλήγουμε να παρεμβαίνουμε κοινωνικά με τα blogs. Ενα μεγάλο τμήμα των bloggers είναι στην δική μας ηλικιακή κατηγορία. Νιώθουν ότι συμμετέχουν στα κοινά με ψηφιακό τρόπο διότι δεν είναι εύκολο να το οργανώσουν αλλιώς, λ.χ. να πάνε κάπου, να μιλήσουν με άλλους ανθρώπους. Εχουμε προσωπική σύνδεση με την τεχνολογία. Το χαμένο στοίχημα της γενιάς μας είναι ίσως η δημιουργικότητα. Μας την εξαγόρασαν φθηνά για να μπορέσουμε να βρούμε δουλειά και τελικά η επαγγελματική μας αποκατάσταση δεν ήταν αυτή που περιμέναμε. Ενας δημιουργικός 35άρης προσλαμβάνεται από μια διαφημιστική και στην ουσία γίνεται λογιστής. Εχουμε εκχωρήσει την ικανοποίηση τού να δημιουργείς, με αντάλλαγμα την κατανάλωση. Χάσαμε την επαφή μας με τη δημιουργικότητα. Εκτελούμε πράγματα που έχουν προαποφασιστεί. Μπορεί να ακούγεται μαρξιστικό –η αποξένωση του εργάτη από αυτό που παράγει– αλλά είναι αληθινό. Περνάει η μέρα στο γραφείο και έχεις στείλει είκοσι e-mail και έχεις γράψει τρια μέμο. Δηλαδή, τι έχεις κάνει ακριβώς; Δεν μπορείς να το εξηγήσεις στο παιδί σου, αν σε ρωτήσει...

* O Aνδρέας Τριανταφυλλίδης είναι σύμβουλος επιχειρήσεων.

Δημήτρης Αντωνίου, 30

Πτυχιούχοι και κοσμοπολίτες

Η χρήση του όρου «γενιά» ενέχει κάποιους κινδύνους. Βάζει με άλλα λόγια ετερόκλητες πληθυσμιακές ομάδες στο ίδιο τσουβάλι, τις καθιστά με κάποιο τρόπο ίδιες, τις ομογενοποιεί.

Είναι μάλλον πιο εύκολο και σίγουρα πιο ασφαλές να μιλήσω μόνο για άτομα που γνωρίζω, έχουν γεννηθεί στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και τους δόθηκαν πολλές ευκαιρίες. Εχουν σχεδόν όλοι πανεπιστημιακή μόρφωση, έχοντας σπουδάσει τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό. Αυτό είναι σίγουρα μια μεγάλη διαφορά σε σχέση με τις εμπειρίες των γονιών τους. Με βάση τη σύγκριση αυτή θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν «κοσμοπολίτες».

Αν όντως το πανεπιστημιακό τους πτυχίο και η παραμονή τους στο εξωτερικό για εκπαιδευτικούς λόγους αποτελούν χαρακτηριστικά γνωρίσματά τους, τότε το μεγάλο ερώτημα που ανακύπτει είναι το εξής: σε ποιο βαθμό έχουν καταστεί πιο φιλελεύθεροι, πιο προοδευτικοί, ικανοί να δουν την παγκόσμια διάσταση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν στην Ελλάδα.

Νιώθω ότι το θέμα της αφάνειας σχετίζεται άμεσα με τα γεγονότα του τελευταίου μήνα και ιδιαίτερα με τη ζωντανή τους κάλυψη από την τηλεόραση. Εάν λοιπόν δεχθούμε ότι οι τηλεοπτικοί φακοί εστίασαν κατά κύριο λόγο στις αντιδράσεις μαθητών, είναι φυσικό να διερωτώμεθα για το ρόλο της ηλικιακής ομάδας των 30 - 40. Ο προβληματισμός όμως αυτός έχει ως σημείο αφετηρίας τα όσα μεταδόθηκαν ζωντανά στην τηλεόραση και αναλύθηκαν από τα τηλεοπτικά πάνελ στη συνέχεια. Εχουμε με άλλα λόγια να κάνουμε με μία ψηφιακή αναπαράσταση της πραγματικότητας και όχι με την ίδια την πραγματικότητα.

Μέλη της ηλικιακής ομάδας των 30 - 40, συμμετείχαν στα γεγονότα που ακολούθησαν τη δολοφονία Γρηγορόπουλου, με διάφορες ιδιότητες: Εκείνη της αγωνιούσας μαμάς που συνοδεύει την κόρη της στην πορεία, του αστυνομικού που λόγω έλλειψης πολιτικού μέσου έχει τοποθετηθεί στα Εξάρχεια, του επαγγελματία χούλιγκαν των γηπέδων που δρα για πρώτη φορά στο Κολωνάκι, της νεαρής δικηγόρου που ξυλοκοπείται, του τριαντάχρονου καθηγητή μέσης εκπαίδευσης. Είναι, όπως αντιλαμβάνεσαι, πολύ πιο δύσκολο να προσδιορίσουμε τα χαρακτηριστικά όσων δεν είδαμε, εκείνων που δεν συμμετείχαν και να αναγνώσουμε ορθά το μήνυμα της μη συμμετοχής τους.

* O Δημήτρης Αντωνίου είναι κοινωνικός ανθρωπολόγος. Είναι Fellow in educational management στο Κέντρο Ελληνικών Σπουδών του πανεπιστημίου Harvard.

Κατερίνα Ανέστη, 37

Προηγείται η συμφιλίωση με το εγώ

Αν το θέμα μας είναι η απουσία ή η σιγή των γεννημένων στη δεκαετία του ’70, τότε θα έπρεπε να μιλήσω όχι για ένα ψέμα αλλά για έλλειμμα πλήρους νοήματος. Αν η φωνή «μας» δεν ακούστηκε μεταξύ των πρωταγωνιστών, όπως μας κατηγορούν, δεν φταίει τόσο η έξη του τηλεθεατή που μας χαρακτηρίζει, όσο καταρχάς το κλασικό σύνδρομο των μεσαίων παιδιών μιας οικογένειας: Ανάμεσα στους «μεγάλους», που φέρουν τα παράσημα του Πολυτεχνείου και την πατέντα κατασκευής μιας σαφώς πολιτικής ταυτότητας μέσα από τις πιέσεις της επταετίας, και τους εξεγερμένους εφήβους με το παλιρροϊκό αίτημα ελεύθερης ζωής και βούλησης, οι φωνές της γενιάς των +30 δεν είχαν ίσως την ίδια γοητεία πρωτοτυπίας ή αυθεντίας. Αλλωστε, εμείς μεγαλώσαμε χωρίς δικούς μας ήρωες, με μια απέχθεια συμμετοχής στην πολιτική, κυρίως εξαιτίας της εμμονικής προσκόλλησής της στο lifestyle πλαίσιο μιας αφόρητα κιτς δεκαετίας. Χαϊδεμένα παιδιά του συστήματος είμαστε, ζήσαμε μάλλον στο απυρόβλητο. Η απόστασή μας, λοιπόν, από τους μεγαλυτέρούς μας και από τους μαθητές και τους φοιτητές είναι σαφής. Οπως και η αμηχανία επικοινωνίας που δημιουργούν οι διαφορετικοί κώδικες ομιλίας και έκφρασης που διαθέτουμε.

Βέβαια, τα πρώτα γεγονότα που σημάδεψαν την εφηβεία της γενιάς μου μαρτυρούσαν πως άλλη θα ήταν η πορεία μας. Αναφέρομαι στις πολύμηνες καταλήψεις των σχολείων στα τέλη της δεκαετίας του 1980 στους όρκους αντίστασης που δώσαμε στο Αction Aid επαναλαμβάνοντας «get up, stand up for your rights». Ηταν όμως άλλα τα χαρακτηριστικά που καθόρισαν την ταυτότητά μας. Η έννοια της εθνικότητας συστέλλεται και μεθερμηνεύεται: είμαστε Ελληνες, αλλά κυρίως πολίτες του ευρύτερου κόσμου καθώς ζούμε, ταξιδεύουμε, σπουδάζουμε στο εξωτερικό. Νομίζω είμαστε οι πρώτοι που φέρουμε τόσο ξεκάθαρα το προνόμιο της καθολικής ορατότητας, της πρόσβασης σε όλες τις πραγματικότητες – είτε κατασκευασμένες είτε βιωμένες. Η κατάρρευση των ορίων κατά την εφηβεία και την αρχή της ενηλικίωσής μας, μάς έκανε δημιουργούς μιας νέας, ενορχηστρωμένης ασυδοσίας, κυρίαρχης από ευφορικούς μύθους που ασπαστήκαμε με ευκολία καθώς δεν υπήρχαν άλλες σταθερές και αιτήματα. Είμαστε οι αυθεντικοί κοσμοπολίτες και ταυτόχρονα οι εγκλωβισμένοι των κυρίαρχων προτύπων ζωής. Οι παντογνώστες που επενδύουμε χρόνο και προσδοκία στο συνεπές ψάξιμο του εγώ μας με τη βοήθεια της ψυχανάλυσης. Νομίζω ότι γι’ αυτό είναι τόσο δύσκολο να ενταχθούμε σε μεγάλες ομάδες συλλογικών αιτημάτων, κοινών εξεγέρσεων: το συλλογικό είναι δευτερεύον, προηγείται η συμφιλίωση με το εγώ, η επιστροφή στην σωστή άρθρωση της ταυτότητας. Θα μπορούσε κι αυτό να είναι μια μορφή εξέγερσης, μια διαρκής καταγγελία…

* H Κατερίνα Ανέστη είναι δημοσιογράφος, διευθύντρια έκδοσης στο περιοδικό Lifo.

Αλέκος Λούντζης, 31

Κοιμόμαστε με ανοιχτά τα κινητά

Χωρίς κίτρινα υποβρύχια, χωρίς στυλιζαρισμένα στερεότυπα και δημοσιογραφικά εξώφυλλα δεν υπήρξε ποτέ καμία γενιά· ούτε του Πολυτεχνείου ούτε του ελληνικού μυστακοφόρου σοσιαλισμού ούτε των επτακοσίων ευρώ ούτε όλες οι συμπλεγματικά ακατονόμαστες ενδιαμέσως· ίσως η γενιά της θαλιδομίδης μόνο… Για την πρόσφατη ιστορία, φαντάζομαι ότι είμαστε τα μόνα πραγματικά παιδιά της Ειρήνης στον 20ό αιώνα.

Για την ιστορία της επιτήρησης είμαστε εμείς που μεγαλώσαμε ξεφουρνίζοντας αδιανόητες ανοησίες στις μανάδες μας για να χαθούν τα ίχνη μας και είκοσι χρόνια αργότερα κοιμόμαστε με ανοιχτά τα κινητά μας, που άλλοι χαμογελούσαν και άλλοι ξεκαρφώναμε τις κάμερες που φύτρωσαν στους δρόμους αλλά συσπειρωμένοι φυτευτήκαμε μπροστά από μια οθόνη LCD.

Για την ιστορία της μουσικής πρέπει να είμαστε εμείς που έχουμε τα πλουσιότερα ακούσματα, που είχαμε πρόσβαση στις πιο πολλές πηγές, που κάναμε τις περισσότερες πειρατείες διακινώντας ανεξάντλητο και ασυνάρτητο υλικό ανακαλύπτοντας εκ των υστέρων ότι ξεχάσαμε να δημιουργούμε συλλογές· και όποιος δεν έχει ασκηθεί στο πάθος του συλλέκτη δεν μπορεί να εκτιμήσει τα αντικείμενά του, μπορεί μόνο να τα αριθμήσει.

Αυτά για την ιστορία… Γιατί στην πραγματικότητα, μέσα στο συμπίλημα των καιρών και των πόλεων, εμείς δεν είμαστε αυτοί, όπως και οι εκείνοι με τις δημοσιογραφικές βινιέτες δεν ήταν ποτέ οι άλλοι.

Κάποιοι από εμάς μπορεί και ενίοτε να φαντασιώνουν έναν αποτελεσματικό «σεισμό», ένα μπόσικο κραχ, μια βαθιά ρωγμή στην πραγματικότητα, για να δοθεί επιτέλους και σ’ εμάς μια ευκαιρία να διακριθούμε, να αναδυθούμε από την ανωνυμία μας και να δείξουμε τι αξίζουμε στους ονοματοδότες που μας αγνόησαν. Κάποιοι άλλοι από εμάς είναι βέβαιο πως απεύχονται τέτοια ξεβολέματα και ακροβασίες και αρκούνται στην υψηλόφρυδη κριτική, όντες σίγουροι ότι το προσωπικό μας μεγαλείο δεν περικυκλώνεται από τόσο αόριστες ταξινομήσεις. Εμένα, μιας και με ρωτάτε, τριάντα ενός ετών, ανθρωπολόγο των Αθηνών και της περιφέρειας, η συγκεκριμένη σύγχυση ταυτότητας είναι το μικρότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζω.

* O Αλέκος Λούντζης είναι ανθρωπολόγος. Διοικητικός διευθυντής του Ινστιτούτου Ψυχικής Υγείας Παιδιών και Ενηλίκων.

Καθόλου!

Φαντάζομαι μπορείτε να φανταστείτε πως περίπου περνάει η μέρα!
Σίγουρα αρκετά μακρυά από τα πλήκτρα του υπολογιστή...


Δείτε αυτό και θα πάρετε μια ιδέα!

Το σίγουρο είναι ότι δεν ενδιαφέρεται καθόλου για τα περισσότερα από αυτά που απασχολούν εμας!!

20 Ιανουαρίου 2009

Η χθεσινή μέρα ήταν σημαδιακή, ο 44ος είναι μαύρος!

Όσο κι αν δεν θέλουμε να πιστέψουμε ότι κάτι μπορεί πραγματικά να αλλάξει, ας σκεφτούμε μόνο τη τύχη που είχε ένας άλλος μαύρος ηγέτης πριν 41 χρόνια, ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ.

Έβαζε τότε στοίχημα κάποιος ότι κάποτε, έστω και μετά από τόσα χρόνια, ένας μαύρος (άνδρας) θα κέρδιζε στο νήμα για τη προεδρία μια (λευκή) γυναίκα;

Τέλος, μπορούμε να φαντασούμε όλους αυτούς που συγκεντρώθηκαν εχθές στην ορκομωσία να κρατούν απο ένα όπλο; Μερικοί κι από δύο;

Μια είδηση ελπίδας ήταν η ακόλουθη:

Μείωση των αποδοχών του κατά 40% προτείνει ο Τ.Αθανασόπουλος για το 2009

Μείωση των αποδοχών του στο 40% του μισθού που λάμβανε το 2008 πρότεινε για το 2009 ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της ΔΕΗ Π.Αθανασόπουλος και το υπόλοιπο 60% των αποδοχών του το συνδέει με συγκεκριμένους στόχους.

Σημειώνεται ότι για φέτος δεν θα του δοθεί ούτε μπόνους, ενώ ανάλογες περικοπές προβλέπονται στην απόφαση για τον αντιπρόεδρο της ΔΕΗ κ. Χατζηαργυρίου, καθώς και για τον αναπληρωτή διευθύνοντα σύμβουλο κ. Ευθύμογλου οι οποίοι αναλαμβάνουν την επίτευξη διαφορετικών στόχων από τον πρόεδρο προκειμένου να φτάσουν στο 100% των μισθών τους.

Αντίθετα, ειδήσεις για κλάμματα: Σε τεχνική ανεργία για μία εβδομάδα τα δύο τρίτα των εργαζομένων στην Volkswagen
Επειδή οι δείκτες πρέπει να ευημερούν έστω κι αν οι άνθρωποι όχι, ο νέος όρος που θα μας απασχολήσει αρκετά θα είναι η "μερική ανεργία"... η οποία εννοείται ότι δεν θα αυξάνει το δείκτη της ανεργίας...
Γάματα...

Τέλος, το παραπάνω μέτρο μείωσης μισθών κάπου αλλού το πήγαν ακόμα πιο πέρα:

Singapore Cuts Government Salaries as Slump Deepens

Jan. 19 (Bloomberg) -- Singapore’s government said it will cut the salaries of its top public workers and ministers as a “sharp” recession threatens to increase job losses and hurt lending this year.The top government salaries will fall 12 percent to 20 percent in 2009 and “may be subject to further adjustments given the volatility of the economy,” Teo Chee Hean, the defense minister who’s also in charge of the civil service, said in parliament today. The reductions are deeper than the pay cuts the government said it was planning in November.

Αν και η ελπίδα πεθαίνει πάντα πρώτη, ας κρατηθούμε λίγο ακόμα!

Καλύτερη Χρονιά!

μπορεί το video να είναι για το millenium,

μπορεί να μη γιορτάζουν όλοι σ'αυτό το κόσμο,

όμως είναι ο Jim Carrey,

κι ας ευχηθούμε κι εμείς για μια καλύτερη χρονιά!

"αφού ο χρόνος θα 'χει ..9 λέτε να μας πάει και καλά;"

ρωτάει η θεία μου..

Δώρο (updated)

Την καλύτερη έννοια του δώρου την έχω διαβάσει στον Jean-Claude Michéa, ο οποίος "εξαίρει το κυρίαρχο ρόλο που έπαιζε το δώρο σε όλες τις αρχαϊκές κοινωνίες, όταν ο άνθρωπος δεν είχε ξεπέσει στη κυνικότητα όπου όλα πρέπει να ανταλλάσσονται με βάση την πληρωμή και το χρήμα, ακόμα και ο έρωτας!", μας γράφει η ange-ta.

Η μη εμπορευματική ανταλλαγή και η αμοιβαιότητα, βρίσκεται στον αντίποδα της απόλυτης εξατομίκευσης [...] όπου το άτομο κινείται αποκλειστικά με γνώμονα το εγωϊστικό συμφέρον.
Και φυσικά δεν είναι κάτι που επιβάλλεται προγραμματικά αλλά αποτελεί μια εντελώς αυθόρμητη, καθημερινή συμπεριφορά των ανθρώπων, κληροδοτούμενη από όλες τις παλιές παραδόσεις. Γιατί στηρίζεται στην πραγματικότητα της σχέσης και τις δι-υποκειμενικότητας, χωρίς τις οποίες είναι αδιανόητη η ανθρώπινη κοινωνία.
Το αδιέξοδο Άνταμ Σμίθ, Ζ.Κ.Μισεά, Εναλλακτικές Εκδόσεις, 2008, από το πρόλογο της Χριστίνας Σταματοπούλου (μετάφραση-επιμέλεια)

[περισσότερος Z.K.Μισεά: Η εκπαίδευση της αμάθειας - Το Αδιέξοδο Άνταμ Σμιθ]

Πριν λίγο ο gr (μου) έκανε ένα τέτοιο:
"Προβλέψιμα Παράλογοι" του Dan Ariely, εκδόσεις Ενάλιος, 2008

Πάντοτε το καλύτερο δώρο που μπορώ να κάνω θεωρώ ότι είναι ένα βιβλίο.
Και σε πείσμα των προηγούμενων καιρών, που το βιβλίο θεωρούταν μάλλον ξεπερασμένο, συνέχισε να ήταν το βασικό δώρο μου.
Το σκέφτομαι τώρα και πραγματικά το χαίρομαι!

Εάν θέλετε να μου κάνετε ένα δώρο, αλά Ζ.Κ.Μισεά, γράψτε μου για σύγχρονα βιβλία που "προσπαθούν" να περιγράψουν την ιστορία αυτής της χώρας.
Θεωρώ ότι η εγχώρια ιστορία ξεκινάει από το 1821 ή το 1944 ή το 1974, καθώς έχω ήδη διαβάσει τρία (3) τέτοια το 2008.
[1. ΙΣΤΟΡΙΑ (κωμικοτραγική) του ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ 1830-1974
2. Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ... ΜΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΑΣΚΟ(ΛΟ)ΠΗΣΗΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ (1944-2007)
3. Από τη κοινωνία της ανάγκης στηνκοινωνία της επιθυμίας (1975-2005)]
Δεν με ενδιαφέρει καθόλου ποιας πολιτικής απόχρωσης συγγραφέα θα είναι, αυτό που με ενδιαφέρει κυρίως είναι η ιστορία αυτής της χώρας!

Εάν σας δυσκολεύω με τα "ιστορικά" μου, προτείνετε ότι θέλετε!

ΠΡΟΣΟΧΗ:

Όλα τα δένδρα δεν γίνονται βιβλία!

δείτε και ένα σχετικό ποιηματάκι

Νο βροχή

Μόλις πέρασα από το Σύνταγμα.
Ήξερα ότι έχει το "πανεκπαιδευτικό" αλλά αγνόησα κάθε τυχόν εμπόδιο... Μηχανή έχω άλλωστε, πάντοτε θεωρώ ότι δεν υπάρχουν ιδιαίτερα εμπόδια για εμένα...
Πίστευα ότι η Ακαδημίας θα ήταν κλειστή... Δεν ήταν...
Όπως ανέβαινα, έβλεπα ότι δεν υπήρχε καθόλου κίνηση παρά το ότι οι περισσότεροι κάθετοι ήταν κλειστοί... Συνέχισα...
Καθόλου κίνηση μέχρι να φτάσω στο κτίριο του Υπεξ, όπου οι "κλασσικές" κλούβες ήταν εκεί...

Είχα σχεδόν πειστεί ότι τα πνεύματα είχαν ηρεμήσει, η διαδήλωση θα είχε τελειώσει...

Στα φανάρια απέναντι από τη Βουλή είδα τις κόκκινες κορδέλες και τους τροχονόμους να σε οδηγούν αναγκαστικά αριστερά, μακρυά από το Σύνταγμα...
Γύρισα το κεφάλι...
Καπνοί πάνω από τη πλατεία Συντάγματος...
Δακρυγόνα ήταν, φωτιά.. Δεν ξέρω... Δεν κατάλαβα...

Φτάνω στο προορισμό μου μέσα σε 10-15 λεπτά. Φωνάζω να ανοίξουν την τηβιόλα...
Τίποτα στα "κανάλια"...
"Δεν είναι ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά.." σκέφτομαι...
"'Εάν συνέχιζαν να δείχνουν τέτοιες εικόνες βίας από το κέντρο, είτε ΑΚΟΜΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ θα κατέβαιναν να διαμαρτυρηθούν, είτε ΌΛΟΙ ΘΑ ΠΗΓΑΙΝΑΝ GOLDEN HALL..."

Ο έγκυρος ΔΟΛ ήταν πιο άμεσος:

Ένταση το μεσημέρι της Πέμπτης στην πλατεία Συντάγματος, στη διάρκεια του συλλαλητηρίου. Λίγο μετά τις 3 το μεσημέρι, ομάδα νεαρών επιτέθηκε με πέτρες κατά των αστυνομικών, οι οποίοι έκαναν χρήση δακρυγόνων.

Στο στόχαστρο για μια ακόμα φορά βρέθηκε και το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Είναι χαρακτηριστικό ότι ομάδα των ΜΑΤ περικύκλωσε το Δέντρο.

http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=969010&lngDtrID=244

Κι η Μαρία σχολιάζει στου _st_: Βροχή, ξε-βροχή πάντως, την καίνε τώρα την Αθήνα.

Σε λίγο η κατάσταση θα είναι Λίβανος... Λωρίδα της Γάζας...
Ένα μέρος των κατοίκων αυτής της πόλης θα πίνει το καφεδάκι του και ένα άλλο θα διαδηλώνει παραδίπλα... Τα "στρουμφάκια" θα στέκονται ανάμεσά τους ωστε να αποφευχθεί η "επαφή" όμως δεν ξέρω που θα βρίσκεται το νεοσύστατο σώμα (λέμε τώρα) της ΕΛ.ΑΣ., που ειδικεύεται σε αποστολές δολιοφθοράς...

Προς "εναλλακτική ενημέρωση" το ποστ... γιατί βροχή ΔΕΝ βλέπω να έρχεται...

“[...]Τον προσεχή Ιανουάριο ή Φεβρουάριο η χώρα πιθανώς να αντιμετωπίσει εντονότατο χρηματοδοτικό πρόβλημα, να ξεμείνει από ρευστό.

Αν όντως επιβεβαιωθούν τα παραπάνω, είναι φανερό ότι η σημερινή κυβέρνηση θα παραλύσει και η χώρα θα αντιμετωπίσει την απειλή της πτώχευσης. Για την αποτροπή της θα απαιτηθεί η υιοθέτηση ενός αξιόπιστου προγράμματος γενικευμένης λιτότητας, σαν εκείνο που εφαρμόστηκε στη διετία 1985-87. Αυτό είναι και το μεγάλο πολιτικό πρόβλημα της χώρας: πώς σε συνθήκες κοινωνικής έντασης θα οργανωθεί η υποχώρηση, από τα πάνω προς τα κάτω, του επιπέδου ευημερίας των Ελλήνων, ώστε να αποτραπεί μια επώδυνη και εθνικά επικίνδυνη οικονομική κατάρρευση.

Επ΄ αυτού δεν υπάρχουν πολλές απαντήσεις. Με βεβαιότητα η κυβέρνηση Καραμανλή δεν είναι σε θέση να σηκώσει τέτοιο βάρος. Από εκεί και πέρα τίθεται ζήτημα συνεννόησης των πολιτικών δυνάμεων. Είτε για κυβέρνηση εθνικής ενότητας είτε για τη συγκρότηση μιας υπηρεσιακής κυβέρνησης που θα οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές στις αρχές του προσεχούς Φεβρουαρίου. [...]”.

γνώμη

Από το κοινωνικό στο οικονομικό κραχ

Αντώνης Καρακούσης | Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2008

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=6&artid=246195

hat-tip: X.Μόρφος

Πιο ψύχραιμα

Μου μυρίζει (πάλι) υποκρισία!

-Τα κωλόπαιδα καίνε τα πάντα!
-Η (κάθε) Κυβέρνηση κουκουλώνει όλα τα σκάνδαλα!

-Γεμίσαμε "πιτσιρίκια" παραβάτες του Νόμου!
-Και που να δεις στα "παραδικαστικά" τι γίνεται!

-Πλιάτσικο κάνουν στα μαγαζιά...
-Ανταλλαγή χρυσόβουλών με δημόσια γη: βρείτε τη λέξη...

-Μα κλέβουν περιουσίες!
-Κάποιοι θα θυμούνται το '99, άλλοι, πιο νέοι, μόνο τα "ομόλογα".

-Πόσο σημαντική είναι για 'σένα η παραβατική συμπεριφορά (όλων) των ανηλίκων αυτής της κοινωνίας;
-Πόσο σημαντική είναι για 'σένα η απουσία ενεργειών της πολιτικής ηγεσίας προς όφελος του μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας;

-Μα καλά, κανείς δεν μπορεί να τους σταματήσει;
-Μα καλά, κανείς δεν μπορεί να τους σταματήσει;

ΟΙ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ

ΑΞΙΟΛΟΓΟΥΝΤΑΙ ΩΣ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΠΡΟΤΥΠΑ

ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ ΤΩΝ ΤΑΡΑΞΙΩΝ

Και δύο λόγια ιστορία.
Φοιτητικό κίνημα είχαμε το '73, με βαθιά επίδραση σε όλη τη κοινωνία ενώ το ίδιο κατάφερε στη συνέχεια να ανελιχθεί σε όλο τον ιστό της χώρας.
Μαθητικό κίνημα είχαμε στα τέλη της δεκαετίας του '80, μαζί με μαζικές απεργίες των καθηγητών γυμνασίου και λυκείου.
Στις αρχές της δεκαετίας του '90 ξεκίνησε η "μόδα" των καταλήψεων των σχολείων ενώ τέθηκε και το "ορόσημο" Τεμπονέρας.
Όλη τη δεκαετία του '90 υπήρχαν χρονιές έντονες και άλλες με λιγότερες μέρες καταλήψεων.
Σε αυτή τη δεκαετία, ειδικά μετά το 2004, είχαμε μια περίεργη κλιμάκωση: κάθε χρόνο οι καταλήψεις κρατούσαν περισσότερες μέρες, οι πορείες ήταν μεγαλύτερες, το νέο "ορόσημο" αυτής της δεκαετίας ήταν το άρθρο 16.
Αυτή τη φορά, το 2008, κατευθείαν στο ψητό: ούτε καταλήψεις, ούτες αποχές, ούτε βουβές διαμαρτυρίες, η σφαίρα δεν σκότωσε μόνο έναν.

Συνεπώς, συμφωνώ με τον φίλο _st_:
Αν νομίζετε ότι η ιστορία τελείωσε, ότι όλα είναι δάκτυλος της ΣΙΑ ή του ΣΥΡΙΖΑ ή του Στάλιν ή των Νεφελιμ και των Ελοχιμ τότε είστε μακρια νυχτωμένοι. Αν δεν αλλάξουμε όλοι τότε ίσως πραγματικά χειρότερα θα έρθουν.

Εάν δεν έχουμε δείγματα συμπεριφορών προς τη σωστή κατεύθυνση, την ανάποδη από τα όσα βλέπουμε κι ακούμε χρόνια τώρα, θα έχουμε συνέχεια.
Δεν είμαι μάντης να ξέρω πότε ή με ποιον ακριβώς τρόπο (αν και ξέρουμε τη πεπατημένη: φωτιά!), την ένταση, τη διάρκεια ή τη συμμετοχή, αλλά είμαι βέβαιος ότι θα ξαναγίνουν στο μέλλον εάν δεν αλλάξουν μερικά πράγματα.

Επειδή θέλω να κοιτάω μπροστά όταν οι περισσότεροι άλλοι δε βλέπουν πέρα από τη μύτη τους, επισημαίνω τον μεγάλο κίνδυνο, που πρώτα φάνηκε στην Αμερική στα τέλη της δεκαετίας του '60, όπως τον σημείωσε ο pølsemannen:
Ο στόχος;
Να βρεθεί ο μέσος πολίτης να παρακαλά:
Αχ, δε με νοιάζει τίποτα, βάλτε μου μικροτσιπ, βάλτε κάμερα στην χέστρα μου, δώστε μου σύνταξη στα 87 και πάρτε μου και την ασφάλιση υγείας, αρκεί να μπορώ να κάτσω ήσυχος στην τρώγλη μου βλέποντας μπάλα, πίνοντας μπίρες και χλαπακιάζοντας πίτσες.

Ακόμα, καθώς δεν έχουν περάσει πολλές ώρες και δεν υπάρχει ξεκάθαρη άποψη για τα πράγματα, προτείνω [κι εγώ] ως (μόνη) μεθοδολογία σκέψης:
Ποιος ωφελείται από τα γεγονότα;
Αυτοί που σίγουρα ΔΕΝ ωφελούνται είναι οι μικρομεσαίοι μαγαζάτορες του κέντρου της Αθήνας... Οι "ανταγωνιστές" τους άλλωστε βρίσκονται στο Golden Hall.
[Αν και έγραψα τον αντίλογο - σημείο 4: Φταίνε γιατί (οι μικρομεσαίοι μαγαζάτορες) ΔΕΝ αντιδρούν. Κι αφού ΔΕΝ αντιδρούν θα τους χτυπήσουμε για να έρθουν μαζί μας, έξω από τα σπίτια τους, μακρυά από τους καναπέδες. Μαζί μας. ]

Τέλος, ο άλλος τρόπος για να βρει κάποιος την αλήθεια, είναι να διαβάσει τι γράφουν οι ξένοι, οι οποίος εκτός από πιο ψύχραιμοι, τα έχουν ξανα-ζήσει.

λινκς (συνεχές updating στο τέλος)

ΤΗΕCΟΟΚΒΟΟΚ:
Ο στρουθοκαμηλισμός έτσι συνεχίζεται και κανείς δεν θέλει να δει την αλήθεια κατάφατσα.
Christina Noe:
Οργή. Κάποτε θα ξεσπούσε. Αφορμή έψαχνε.. Οργή μέσα σε καλυμμένα πρόσωπα και στραβωμένες μούρες. Μέσα σε αυτούς που αύριο το ίδιο όνομα θα ρίξουνε στην κάλπη. Οργή γι'αυτούς που δεν αλλάζουνε. Οργή για μας που μένουμε οι ίδιοι...
-
Διότι το ξέρω κι εγώ
ότι η σφαίρα που σκότωσε το μικρό αγόρι
έχει ένα μόριο από τον εαυτό μου
diVa
Η χώρα αυτή πάσχει από έλλειψη σεβασμού και αυτοεκτίμησης. Πάσχει από έλλειψη αξιοπρέπειας. Πάσχει από έλλειψη ψυχραιμίας.
e-Lawyer
Η Δημοκρατία δεν λειτουργεί χωρίς τους πολίτες.
ΚΑΤΕΡΙΝA NΟ.1
Ναι, ο αστυνομικός είναι δολοφόνος, αλλά αν καθένας μας δεν αναλάβει την δική του ευθύνη, θα είμαστε όλοι δολοφόνοι, και όχι μόνο του επόμενου
Αρκούδος
Τα επεισόδια τα γέννησαν πιο πριν, αυτοί που σχολίασαν έπειτα τον θάνατό του.
Haris
Ακόμα που είστε καημένοι. Ο κόσμος αλλάζει μόνο με φωτιές. Πόλεμος, δύναμη, καταστροφή: αυτά τα περιστατικά έχουν όλες τις αρετές μαζεμένες.
Slartibartfast
Δεν είναι το πρόβλημα η σφαίρα..
Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η ΜΑΛΑΚΙΑ
Hades
Πότε κοιταχθήκαμε στον καθρέπτη για τελευταία φορά αφού μας καίνε τα γιατί;
Μια σφαίρα σκοτώνει άπαξ. Η αδιαφορία μπορεί να σκοτώνει για δεκαετίες ολόκληρες...
διακρίνω ότι η ανθρώπινη ζωή έχει υποτιμηθεί.
Πόσα πάνε ίσια λοιπόν στην Ελλάδα; Στην Ελλάδα της εφήμερης καλοπέρασης, στην Ελλάδα του αριθμού ρεκόρ των διαζυγίων, στην Ελλάδα της μηδενικής παιδείας, στην Ελλάδα των καραγκιόζηδων πολιτών;
Ψυχάκιας
Καλή διασκέδαση..Καλή τηλεθέαση..
kaltsovrako
Γι’ αυτό κλαίω σήμερα. Επειδή είμαι δειλός.
The Motorcycle boy
Έχω κάτι για όσους γεμίζουν με τα σάλια τους τις τηλεοπτικές κάμερες αγανακτώντας για το «χτύπημα στη δημοκρατία που επιχειρούν οι γνωστοί-άγνωστοι».
NIEMANDSROSE
Τα μμε έχουν εκπαιδεύσει τους πεθαμένους τηλεθεατές τους να πιπιλίζουν την ίδια καραμέλα όταν η περίσταση το απαιτεί: για την περιουσία του κοσμάκη που καταστρέφουν οι κουκουλοφόροι. Λες και οι τράπεζες, οι αλυσίδες και οι πολυεθνικές επιχειρήσεις ανήκουν σε κανένα "μικρομεσαίο φουκαρά".
pølsemannen
Ο στόχος; Να βρεθεί ο μέσος πολίτης να παρακαλά:
«Αχ, δε με νοιάζει τίποτα, βάλτε μου μικροτσιπ, βάλτε κάμερα στην χέστρα μου, δώστε μου σύνταξη στα 87 και πάρτε μου και την ασφάλιση υγείας, αρκεί να μπορώ να κάτσω ήσυχος στην τρώγλη μου βλέποντας μπάλα, πίνοντας μπίρες και χλαπακιάζοντας πίτσες».
Roadartist
Δεν έχω ξανανιώσει ποτέ τέτοια βία.
_ST_
Νομίζω ότι χθες το βράδυ είχαμε στην Αθήνα το πρώτο city riot. Είμαστε πια περήφανοι να λέμε ότι δεν έχουμε τίποτε να ζηλέψουμε από τις μεγάλες Ευρωπαϊκές χώρες...
...
Το "Κράτος" δεν είναι ένας οργανισμός κατοχής κάποιων εξωγήινων ΕΛ. Όλοι εμείς κάνουμε το κράτος και επειδή το κράτος είναι σαν τα μούτρα μας, είναι σκατα. Εμείς σαν πολίτες πρέπει επιτέλους να αλλάξουμε. Να ξυπνήσουμε από τον αποπνικτυκό μας εαυτούλη και να κοιτάξουμε πως θα συμμαζευτούμε και πως θα βγούμε από το αδιέξοδο όχι μιας εφήμερης οικονομικής κρίσης αλλά μιας πτώσης. Της πτώσης μιας κοινωνίας που με τον ωχαδερφισμό, τον ατομικισμό και την απληστεία πέφτει στο κενό.
από την ΑΤΗΕΝΑ
ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΓΙΝΕ ΑΠΟ ΑΥΤΟΠΤΗ ΜΑΡΤΥΡΑ
swell
Οι συνάδελφοί του, λόγω σωματότυπου και συμπεριφοράς, τον αποκαλούσαν Ράμπο.
Κι ο Ράμπο το απολάμβανε.
tzonakos
Κοινή λογική λέει οτι δεν θα είμαστε ποτέ ίδιοι μετα την φρίκη των πυρκαγιών πέρισι και την φρίκη των τελευταίων 4 ημερών.
zalmoxis
Οι νέοι που καίνε, είναι οι μόνοι Έλληνες που “μιλάνε”! Έστω κι αν το λένε με λάθος τρόπο! Και το λένε με λάθος τρόπο, για ένα και μοναδικό λόγο: Διότι κοινωνία και κόμματα έχουν χρεωκοπήσει και δεν μπορούν να τους εμπνεύσουν και να τους προτείνουν! Και διότι, τώρα που τα λεφτά φαγώθηκαν, δεν μπορούμε με ανεργία, με επερχόμενο εργασιακό μεσαίωνα (όπου χιλιάδες εργαζόμενοι κατάντησαν να υπογράφουν για δώρο Χριστουγέννων που ουδέποτε θα εισπράξουν για να μη χάσουν τη δουλειά τους) με 280.000 νέους φτωχούς στο 1ο εξάμηνο του 2008, με διεύρυνση του χάσματος πλούσιων - φτωχών, χωρίς καμία προστασία στην επερχόμενη ύφεση, δεν μιλάμε πια για “γενιά των 700 ευρώ”, αλλά για “γενιά των μηδέν ευρώ”!
BioLogos
Σημασία έχει το ότι όλοι εμείς τραβήξαμε τη σκανδάλη.
Διαγόρας
να είναι το σίγουρο: ό,τι και να γίνει, αυτό σίγουρα δεν θα προέλθει από ανθρώπους που δεν έχουν σπουδάσει κάτι, πόσο μάλλον από παιδιά που δεν έχουν τελειώσει ακόμα το σχολείο.
Ροϊδης
Η σπορά των ανέμων έφερε θύελλα. Άνοιξαν οι πύλες της Κόλασης και ξέβρασαν έναν νοσηρό αντικοινωνικό όχλο, τον υπόκοσμο των χούλιγκανς που καταστρέφει ότι βρει. Από κοντά και ένα μέρος του περιθώριου που, όπως γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις, λεηλατεί. Η ανικανότητα της πολιτικής ηγεσίας αλλά και η απουσία άμεσης εναλλακτικής πολιτικής πρότασης προκαλεί πανικό στο μέσο πολίτη, που νομίζει πως οι λύσεις πέφτουν από τον ουρανό.
Νανά Τσούμα
Τα ίδια θάκανε.... όποιο επάγγελμα κι αν εξασκούσε....όπου κι αν βρισκόταν...όποιον κι αν είχε μπροστά του.
Αυτή η λίγη εξουσία που θα του έδιναν ,θα ήταν αρκετή για να βγαλει από μεσα του το δολοφόνο που κρυβόταν....
Κατερίνα νο.2

Αλλά το χειρότερο από τον αστυνομικό δολοφόνο, είναι όλοι όσοι προσπαθούν να ασελγήσουν στο κορμάκι αυτού του άμοιρου παιδιού.

Τα κόμματα, με την λάμψη του αρπακτικού, που είδαν μια ευκαιρία για πιο ευκολο γιουρούσι στην εξουσία.

Τα ΜΜΕ, που εξάπτουν την φαντασία των νοικοκυραίων, και που από εκατοντάδες ειρηνικές πορείες εστιάζουν στους 30 προβοκάτορες κουκουλοφόρους.
Κόμματα, δημοσιογράφοι, συνδικαλιστές, ακόμα και εμείς που ...φιλοσοφούμε.

Μαρία
παγωμάρα είναι αυτό που νιώθω ή μια φωτιά που έχει καταλάβει κάθε κύτταρό μου και δεν έχει βρει ακόμα τον τρόπο να βγει προς τα έξω;
Μουνί Νο.1
Οταν παραιτείσαι παραιτείσαι και πάει, Τελεία! Κανείς δεν μπορεί να σου αρνηθεί την παραίτηση.
Μουνί Νο.2
Με όλον τον σεβασμό στον Πρόεδρο Παπούλια...

[MΟΛΙΣ ΑΚΟΥΩ ΟΤΙ Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΣΕ ΛΙΓΟ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ...
ΦΟΒΑΜΑΙ...]

cinderella
Σήμερα οι φυλλάδες που μοιράζουν εδώ στο Λονδίνο δωρεάν στο μετρό, μας είχαν πρωτοσέλιδο. Μια τεράστια φωτογραφία που έδειχνε ένα καμένο αμάξι, ένα κείμενο λίβελος και από πίσω καταχωρημένη διαφήμιση για διακοπές στην Ελλάδα…
hasapi grammata
Η Αθήνα ζωντάνεψε... Η Αθήνα πάντα ζωντανεύει μετά από έναν άδικο θάνατο...
...
Κάποτε ήταν ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, ο Κωνσταντίνος Σημίτης και τα στρουμφάκια (όπως αποκαλούσες τους αστυνομικούς). Σήμερα είναι ο Θεόδωρος Ρουσόπουλος, ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμος και τα νέα στρουμφάκια που απέκτησαν μπλε ιδιότητα αλλά αναρχική ταυτότητα, οι «μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι».
KitsosMitsos
Ο κόσμος έχει ανάγκη από μέτρα και λύσεις και όχι από άλλα ευχολόγια, κατηγορίες και ξεκατινιάσματα. Ντροπή σε όλους μας...
koulpa
αγαπητοί μου συμπολίτες κλέφτες και λωποδύτες (στους λοιπούς δεν αναφέρομαι. ισχνές μειοψηφίες.) αν θέλετε να οργιστήτε.. να ξεσπάσετε.. σε σας το 80% των εκλογών μιλώ. να πατε στον καθρέπτη και να τα πήτε.. σπάστε κάνα πιάτο.. ρίχτε κάνα χαστούκι στο εαυτό σας.. αυτοπυρποληθήτε.. κάντε την επαναστασή σας τέλος πάντων.. αλλά εντός του ιδιωτικού σας χώρου παρακαλώ.. δε σας φταίμε τίποτα το υπόλοιπο 20% που αεροβατούμε.. να μας σύρετε σε αυτές τις θλιβερές καταστάσεις.. και να είμαστε αναγκασμένοι να υποστούμε και την οργή σας μετά..
greek rider
Ο φόβος και η μανία της σύγκρουσης δεν διαφέρει και πολύ από την καθημερινή βία που ασκείται στους χώρους εργασίας.
Περαστικός
Θέλουμε ελευθερία και σεβασμό στον πολίτη, δεν θέλουμε να ζούμε στο κράτος του ιερομόναχων με τις οφσόρ και των πιστολέρο γενίτσαρων, δεν θέλουμε το ψευτοδημοκρατικό κράτος του Κωστάκη και του Γιωργάκη, δεν θέλουμε να ζούμε στο κράτος των τραπεζικών, των νονών και των καταπατητών, δεν θέλουμε τους υπουργούς του «ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό», δεν θέλουμε διεφθαρμένους και ψευδεπίγραφους θεσμούς. Η οργή μεγαλώνει, το περιστατικό ήταν μόνο η θρυαλλίδα, αυτά δεν είναι γυμνάσια ρουτίνας κουκουλοφόρων, είναι ένα γενικευμένο ξέσπασμα.
Αφροδίτη Αλ Σάλεχ
..όλα αυτά τα σκάνδαλα, όλη αυτή η ασυδοσία, όλη αυτή η παντελής ανικανότητα χειρισμού οποιασδήποτε κατάστασης, οδηγεί ακριβώς εδώ.
Ναι, οδηγεί στην οχλοκρατία.
Αυτό που συμβαίνει σήμερα και θα συμβεί και αύριο και μεθαύριο...δεν είναι τίποτα άλλο απο αυτό που ο Λοκ ονομάζει "προσφυγή στον ουρανό"-
η, κατά τον Λοκ, νόμιμη καταφυγή στην πολιτική επανάσταση όταν οι άρχοντες παραβιάσουν το καταπίστευμα και φανούν ανάξιοι της εμπιστοσύνης που τους έδειξε ο λαός.

cynical
Η βία βέβαια εξειδικεύεται και ονομάζεται σαν τέτοια μόνο όταν αναφέρεται στην καταστροφή ιδιωτικής περιουσίας.

Όταν γίνεται καταστροφή και ιδιοποίηση μεγάλης έκτασης δημόσιας περιουσίας, κανείς δεν μιλάει για βία.

Ήταν βία προς το κοινωνικό σύνολο το κάψιμο της Πάρνηθας και του Υμηττού;

fvasileiou
Όσοι ψάχνουν δικαιολογίες ή δεκανίκια και λένε ότι όλα αυτά οφείλονται στον χαμό ενός παιδιού ή ότι φταίει ο Καραμανλής ή ο Αλαβάνος, απλώς αρνούνται να αντικρίσουν κατάματα την πραγματικότητα. Αρνούνται να δουν τη σαπίλα που κρύβει το σαρκίον τους.\
Άει σιχτιρ - Ζaphod
Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση έχει αποτύχει στο στοιχειώδες καθήκον κάθε εξουσίας στον κόσμο, δηλαδή τη διαφύλαξη των περιουσιών των πολιτών της. Η ίδια πλέον αποτελεί ασύμμετρη απειλή.
Τα κόμματα της αντιπολίτευσης αποτελούν και αυτά μέρος ενός συστήματος που έχει φτάσει στα όρια του και θα χρειαστεί να ξεπεράσουν τον ευατό τους, αν δεν θέλουν να βρεθούν στην ίδια μοίρα με τη σημερινή κυβέρνηση.
Talisker Stt.
μια χωρα

οπου οι δασκαλοι , οι αστυνομικοι , οι πολιτικοι και οι ιερεις...

(........ολη αυτη η παλιοπαρεα που στις ασπρομαυρες ελληνικες ταινιες ....

εχαιρε καθε σεβασμου απο την κοινοτητα ....τις Κυριακες στα καφενεια...)

.........καταντησαν , αμορφωτοι, τραμπουκοι, εκφυλοι και κλεφτες....

Stefan
Όμως δεν είμαι 16 χρονών. Είμαι 46! Καί ντρέπομαι να είμαι εκεί! Ντρέπομαι γιατί σκέφτομαι τι έκανε η δική μου γενιά για αυτά τα παιδιά! Για τα παιδιά μας! Ντρέπομαι γιατί η δική μου γενιά πάλεψε, υποτίθεται για τη δημοκρατία! Για ένα όραμα! Για κοινωνική δικαιοσύνη! Για ισότητα! Η δική μου γενιά και η προηγούμενη λέει πως πέτυχε! Αλήθεια τι? Έχουμε σήμερα κοινωνική δικαιοσύνη? Ζούμε σε μια δίκαιη κοινωνία?
_st_ No.2
Αν νομίζετε ότι η ιστορία τελείωσε, ότι όλα είναι δάκτυλος της ΣΙΑ ή του ΣΥΡΙΖΑ ή του Στάλιν ή των Νεφελιμ και των Ελοχιμ τότε είστε μακρια νυχτωμένοι. Αν δεν αλλάξουμε όλοι τότε ίσως πραγματικά χειρότερα θα έρθουν.
angelab23
Δολοφονίες από μπάτσους 1980-2003
Γιάννης Αγιάννης
Όταν οι «δυνάμεις της τάξης» δεν θέλουν να είναι αναγνωρίσιμοι, όταν θέλουν να βιαιοπραγούν χωρίς το φόβο να αναγνωρισθούν από κάμερες και μάρτυρες, γιατί να μη κάνουν το ίδιο και οι άλλοι που στο κάτω κάτω «παρανομούν»;
CyberGoulion
Αντί να εξοργιζόμαστε σε μεγάλη κλίμακα και να σπάμε το σπίτι μας μία δυό φορές το χρόνο χωρίς αποτέλεσμα, γιατί δεν αρχίζουμε να εξοργιζόμαστε από λίγο κάθε φορά που μας αδικούν και να αντιδρούμε με αποφασιστικότητα και σθένος στην καθημερινότητα μας; Α, ξέχασα εκεί δεν είμαστε όχλος, μπορεί να έχουμε συνέπειες.
DonMits
Εγώ θα το αποφύγω. Το μυαλό μου είναι τόσο θολωμένο από τις εικόνες που είδα, είμαι τόσο οργισμένος, που το μόνο βέβαιο είναι ότι θα πω καμιά μαλακία. Οπότε το αφήνω.
deksiaristera
Ήρθε ο καιρός, αγαπητοί συμπολίτες, να πάψουμε να χύνουμε κροκοδείλια δάκρυα. Ας «ανοίξουμε» τις αισθήσεις μας και ας απολαύσουμε επιτέλους, χωρίς αυταπάτες, το τοπίο της σήψης που οι ίδιοι συντηρούμε με τη «λογιστική» αντιμετώπιση της ζωής μας.
No label
Ξέρετε ότι το κάψιμο των μαγαζιών τα βοήθησε να κλείσουν μία ώρα αρχύτερα?…αφού ούτως ή άλλως θα έβαζαν λουκέτο μέσα στον επόμενο χρόνο εξαιτίας της οικονομικής κρίσης οπότε, «άμεσα ή έμμεσα» θα έκλειναν..
τι διαφορά υπάρχει είπε ο ένας από αυτούς, ένα α …είναι η διαφορά! (αυτό ελέχθει κατά λέξη!)
fevis (χωρίς άδεια)
Καλώς ή κακώς, κακώς μάλλον, δεν έχω υπάρξει πολιτικοποιημένη στην ζωή μου, πόσο μάλλον υποστηρίκτρια του ενός ή του άλλου κόμματος.. Όμως η παράταξη που μας κυβερνά με αυτόν τον απολύτως παράλογο, ανεύθυνο, τρομακτικό, ασύδοτο, ηλίθιο, αδιάφορο, σκανδαλώδη και ανέντιμο τρόπο και που έχει διαλύσει τα πάντα πια, πρέπει να πάει σπίτι της... Τώρα... Δεν ξέρω αν αυτοί που θα έρθουν θα είναι καλύτεροι, όμως και λογικά αν το πάρουμε, όποιοι και αν είναι, τι χειρότερο μπορούν να κάνουν? Νομίζω τίποτα.. Έχουμε πιάσει τον απόλυτο πάτο.. Τελεία και παύλα...
apos
Λυπάμαι για τους «νοικοκύρηδες». Αυτούς που εξοργίζονται με την απουσία του Κράτους, που φωνάζουν για τις καταστροφές και τις λεηλασίες. Βρε ανθρωπάκια τι ανέχεστε εδώ και 30 χρόνια; Την ατιμωρησία και την απάθεια δεν ανέχεστε; Αυτήν δεν ψηφίζετε κάθε τέσσερα χρόνια; Τιμωρήθηκε ποτέ κανείς; Πήγε φυλακή ο γιατρός που σε σκοτώνει στην εγχείριση; Ο τράγος που εμπορεύεται την ψυχή σου για μερικά οικόπεδα; Ο πολιτικός που πλουτίζει παράνομα; Ο δημόσιος υπάλληλος που σε σταυρώνει για σου βγάλει τη σύνταξη; Ο εφοπλιστής που αφήνει τα νησιά χωρίς πλοία; Ο αστυνομικός που σε βαράει; Ο στρατιωτικός που σκοτώνει το παιδί σου, όταν υπηρετεί την πατρίδα; Ο οικοπεδοφάγος που σου κλέβει το οξυγόνο, καίγοντας τα δάση; Ο τραπεζίτης που κρύβεται πίσω από εισπρακτικές εταιρείες; Ο «επιχειρηματίας» που σερβίρει στο παιδί σου βρώμικα ποτά;
Η μαγκιά της ατιμωρησίας είναι το διαχρονικό Δόγμα της κοινωνίας μας. Και ξαφνικά μας έπιασε η οργή, επειδή κάποιοι το κάνουν σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση. Βρε ουστ.
Harris no.2
Ξέρετε, οι ειδικοί λένε ότι τα πεύκα αυτοπυρπολούνται. Παρόλο που προκαλούν την ίδια τη καταστροφή τους, ωστόσο έτσι ανανεώνουν και το είδος τους αλλά και το δάσος συνολικά.
Slartibartfast no.2
Όχι φίλε μου.. είναι η αναξιοκρατία, η ασέβεια προς τον συμπολίτη, η προβληματική εφαρμογή του νόμου, τα σάπια εντός ακριβού περιτυλίγματος πρότυπα. Είναι η έλλειψη παιδείας συνολικά που μας έχει οδηγήσει εδώ. Και αναπαραγόμενη θα συνεχίσει να μας οδηγεί στον κατήφορο. Μόνο που σιγά σιγά ο κατήφορος θα μεγαλώνει και θα πλησιάζει περισσότερο στην έννοια γκρεμός.
Μικρό Ανάλογο Ver.2
Όσο περνούν οι μέρες, κατασταλάζω όλο και περισσότερο. Τώρα πλέον είμαι σίγουρη ότι αυτό που νιώθω είναι οργή και απογοήτευση. Α ναι, και καμάρι μεγάλο, για τα παιδιά των 15 χρονών που δίνουν το παρόν και διεκδικούν. Και ντροπή & απερίγραπτο θυμό γι’ αυτούς που τα βάζουν κάτω και τα πατάνε, τα χτυπούν και τα σέρνουν σαν λάφυρα μπροστά σε χιλιάδες κόσμου.
Roadartist No.2

Τι κοινωνία είναι αυτή..

Πως γίναμε έτσι;; Τόση απάθεια;; Που είναι η τσίπα μας;;

Ο προβληματισμός, η ΣΚΕΨΗ;;
Που είναι οι πνευματικοί άνθρωποι, που είναι οι σωστοί πολιτικοί;;

Γιατί δεν αντιδρά κανείς; ΟΥΤΕ ΣΥΓΝΩΜΗ;;

ellinaki
Σήμερα, δεν θέλει και πολύ να σηκώσεις μολότοφ και πέτρες. Αρκεί να πέσεις σε έναν διεφθαρμένο γιατρό, ή να γίνεις θύμα ενός "μεμονωμένου περιστατικού" αστυνομικής αλητείας, ή να βλέπεις κάθε, μα κάθε μέρα την Κυβέρνηση να σε αποκαλεί "μαλάκα" και να χαμογελάει, κάνοντας πλιάτσικο στο ασφαλιστικό σου ταμείο και το εισόδημά σου για να το διαχέει μετά σε σπάταλες, αδιαφανείς διαδικασίες και ρασοφόρους μαφιόζους.
ΑΝΟΥΣΙΑ ΠΙΣΤΗ
Περνώντας στο θέμα των επεισοδίων, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω αρχικά κάτι. Δεν είμαι αναρχικός, ούτε κομμουνιστής, αλλά δεν είμαι και μαλάκας! Δεν ανέχομαι να υποτιμούν τη νοημοσύνη μου τόσο απροκάλυπτα! Τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ μας πέρασαν οτι η Αθήνα πέρασε δια πυρός και σιδήρου και οτι το κέντρο της παρέλυσε, με «κυριολεκτικά όλα» τα καταστήματα κατεστραμμένα. Μετά από προσωπική μου βόλτα στο κέντρο της Αθήνας και του αδελφού μου στη Θεσσαλονίκη, διαπίστωσα οτι η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική.
if.. ιγένεια
Να δείτε που για άλλη μια φορά, κανείς δεν θα τιμωρηθεί και κανείς δεν θα ζητήσει συγνώμη...
[το ίδιο πιστευει και η ange-ta]
cynical No.2 [δείτε και το Περί Πλιάτσικου: θεωρώ ότι η έννοια του "πλιάτσικου" είναι δυσνόητη για εμάς τους Έλληνες]
Δεν ήταν τυχαίο το περιστατικό, δεν ήταν η κακιά η ώρα. Κάποια στιγμή θα συνέβαινε, όπως είχαν συμβεί ανάλογα περιστατικά στο παρελθόν με εν ψυχρώ δολοφονίες άλλων πολιτών. Μόνο που τώρα πληθαίνουν οι λόγοι και το μίσος ξαπλώνεται όλο και πιο πλατειά.
Σπάρτης [ΠΡΟΣΟΧΗ είναι προκλητικός, ίσως κάποιος θιχτούν]
Κύριε Ελληνάρα ΝΟΙΚΟΚΥΡΑΙΕ
Πού ήσασταν όταν μετά την πτώση της χούντας ΚΑΝΕΙΣ αστυνομικός , ΚΑΝΕΙΣ χαφιές δεν μπήκε φυλακή ?
Πού ήσασταν κύριε ΝΟΙΚΟΚΥΡΑΙΕ , όταν αστυνομικοί ΣΚΟΤΩΣΑΝ έναν καψερό τσιγγάνο και η τιμωρία τους ήταν ΟΛΟ ΚΑΙ ΟΛΟ , κρατηθείτε , 60 ευρώ , δηλ ένα ποτό στο Frangelico . τόσο ΚΟΣΤΟΛΟΓΟΥΝ τη ζωή του τσιγγάνου ή ενός πρεζονιού στην Ελλάδα. όσο ένα ποτό στο Guzel
Γρηγόρης Ψαριανός μέσω PrezaTV
Αυτό είναι το κράτος της ζαρντινιέρας,
της προβοκάτσιας των
«κουκουλοφόρων»
που μπαινοβγαίνουν
στα περιπολικά και τις
κλούβες της ΕΛ.ΑΣ.,
το «κράτος δικαίου»
που παραγγέλνει ΕΔΕ
και βαλλιστικές εξετάσεις
για εξοστρακισμένες σφαίρες.
Αυτό είναι το κράτος του οποίου τα ΜΑΤ
ρίχνουν χημικά μέσα στον
κόσμο της πορείας και είναι
στην Πανεπιστημίου όταν κάποιοι
σπάνε στη Σταδίου,
στο Σύνταγμα όταν κάποιοι σπάνε στην Πανεπιστημίου,
στην Κάνιγγος όταν καίνε το Κολωνάκι
και στο Κολωνάκι όταν καίγεται η Πατησίων.
Περιέργως…
ΚΙΜΠΙ
«Μπάχαλο την έκαναν την Αθήνα!».
Και τι ήταν η Αθήνα πριν; «Διαμαντόπετρα στης γης το δαχτυλίδι»;
Τι ήταν η χώρα πριν; Τι ήταν η κοινωνία των νεοελλήνων, αενάως μετεωριζόμενη μεταξύ εκμαυλιστικού «εκσυγχρονισμού» και τριτοκοσμικής υστέρησης;
Σε ποιον απ’ όλους τους θεσμούς του κρατικού Λεβιάθαν δεν ταιριάζει η λέξη «μπάχαλο»;
greek rider Νο.2
Πώς ζητάνε να πληρώνουμε φόρους όταν οι μεγάλοι υπουργοί έχουν Όφ σόρ για να γλιτώνουν φόρους,
πώς ζητάνε να δείξει ο κόσμος ανοχή στην σκληρή οικονομική πολιτική όταν αποκαλύπτεται ότι οι Μονές ανά την Ελλάδα έχουν μετατραπεί σε άτυπα τραπεζικά ιδρύματα με σκοπό να ξεπλένουν χρήμα για την εξουσία;
Πώς ζητάνε από τους πολίτες να είναι νομοταγείς όταν η ίδια εξουσία απασχολεί στις επαύλεις της ανασφάλιστους εργαζομένους
ή
όταν τα ασφαλιστικά ταμεία είναι παραδεδομένα στο έλεος των χρηματιστηριακών αγορών όπου τα υποθήκευσαν έναντι αδράς αμοιβής οι κατά τόπους τοποτηρητές του συστήματος;


video:Koukouloforoi me lostous Voithoun tin astynomia - zoom-arismeno apo Al Tsantiri

Πολύ δυνατές εικόνες

Δημήτρης Κουμάνταρος
Μόνη λύση: Η άμεση μαζική συλλογική πολιτική παρέμβαση των λιγότερο ιδιοτελών, αδογμάτιστων, δημιουργικών πολιτών. Οι υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις έχουν αποδείξει λίγο ως πολύ όλες την ιδιοτελή αφασία τους. Μπορεί κάποιες από αυτές να ακολουθήσουν, να συμμετέχουν, μα είναι ανίκανες να ηγηθούν.

τραγούδι Νο.1
Νancy Sinatra:
Bang bang.
You shot me down.
Bang bang and i hit the ground.
Bang bang, that awful sound...

τραγούδι Νο.2

Imagine there's no heaven,

It's easy if you try,

No hell below us,

Above us only sky,

Imagine all the people living for today...

Imagine there's no countries,

It isnt hard to do,

Nothing to kill or die for,

τραγούδι Νο.3
Watching the people get lairy
Is not very pretty I tell thee
Walking through town is quite scary
And not very sensible either
A friend of a friend he got beaten
He looked the wrong way at a policeman
Would never have happened to Smeaton
And old Leodiensian
La-ah-ah, la la lalala la
Ah-ah-ah, la la lalala la

I predict a riot, I predict a riot
I predict a riot, I predict a riot

του tdi
Η ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΟΥ ΜΟΙΡΑΖΟΤΑΝ ΣΤΗΝ ΚΗΔΕΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ

ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΟΣΜΟ!
ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ
Δεν είμαστε τρομοκράτες, "κουκουλοφόροι", "γνωστοί-άγνωστοι"
ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ!
Αυτοί, οι γνωστοί-άγνωστοι....
Κάνουμε όνειρα -μη σκοτώνετε τα όνειρά μας!
Έχουμε ορμή - μη σταματάτε την ορμή μας.
ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ!
Κάποτε ήσασταν νέοι κι εσείς.
Τώρα κυνηγάτε το χρήμα, νοιάζεστε μόνο
για τη "βιτρίνα", παχύνατε, καραφλιάσατε,
ΞΕΧΑΣΑΤΕ!
Περιμέναμε να μας υποστηρίξετε,
Περιμέναμε να ενδιαφερθείτε,
να μας κάνετε μια φορά κι εσείς περήφανους.
ΜΑΤΑΙΑ!
Ζείτε ψεύτικες ζωές, έχετε σκύψει το κεφάλι,
έχετε κατεβάσει τα παντελόνια και περιμένετε
τη μέρα που θα πεθάνετε.
Δε φαντάζεστε, δεν ερωτεύεστε
δεν δημιουργείτε!
Μόνο πουλάτε κι αγοράζετε.
ΥΛΗ ΠΑΝΤΟΥ
ΑΓΑΠΗ ΠΟΥΘΕΝΑ – ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥΘΕΝΑ
Που είναι οι γονείς; Που είναι οι καλλιτέχνες;
Γιατί δε βγαίνουν έξω να μας προστατέψουν;
ΜΑΣ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ!
ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Υ.Γ.: Μη μας ρίχνετε άλλα δακρυγόνα
ΕΜΕΙΣ
κλαίμε κι από μόνοι μας.

Πηγή: salonica-press

Γιατί πραγματικά καίγεται η Ελλάδα
Μας είπε ποτέ κανείς στο σχολείο γιατί καταστράφηκε η Βυζαντινή αυτοκρατορία; Διότι μετά τους Μακεδόνες αυτοκράτορες την εξουσία ανέλαβαν οι πλούσιοι που κοίταζαν μόνο τα συμφέροντά τους και αφαίμαξαν τον λαό τόσο που τελικά προτιμούσε τους Τούρκους.

Οι δυνατοί όπως τους αποκαλούσαν στο Βυζάντιο μονοπωλούν και τώρα την εξουσία. Τα παιδιά των πλουσίων γίνονται πλούσιοι, τα παιδιά των πρωθυπουργών, πρωθυπουργοί και τα τέκνα των αστέρων, καλλιτέχνες.

Τι θα εμποδίσει σήμερα ένα νέο παιδί να βγει και να τα σπάσει; Ο φόβος μήπως πάει φυλακή και χάσει τις σπουδές του και μαζί με αυτές το μέλλον του; Μα αφού δεν έχει κανένα. Το πολύ πολύ να φυτοζωεί με 700 ευρώ, ζώντας στο σπίτι των γονιών του.

Ο σημερινός νέος δεν έχει καμία επαγγελματική, οικονομική ή κοινωνική προοπτική και το ξέρει πολύ καλά. Βρέθηκε λοιπόν ο θάνατος αυτού του παιδιού και δόθηκε η αφορμή να ξεσπάσει η νεολαία το θυμό της. Ας μη γελιόμαστε όμως. Και να μη θρηνούσαμε αυτό το παιδί η έκρηξη θα ξεκινούσε με κάτι άλλο. Και όταν θα καταλαγιάσει η τωρινή κατάσταση οι αιτίες θα παραμείνουν. Στην επόμενη αφορμή θα ξαναδούμε τα ίδια πάλι από την αρχή και ακόμη χειρότερα μάλιστα.

Βλέπετε κανένα πολιτικό σχηματισμό ικανό να μας βγάλει από το αδιέξοδο; Μήπως ζούμε σε μια αδύναμη, άβουλη και ανίκανη Δημοκρατία της Βαϊμάρης που περιμένει τον δικό της Αδόλφο για να της δώσει την χαριστική βολή;

Κάτι λένε οι έξω.. (updated)

Για να δούμε και την αληθεια από την αλλοδαπή.
Ξέρετε, η απόσταση κρυώνει τα πράγματα και το μυαλό καθαρίζει ώστε να είναι σε θέση να βάλει μια τάξη στις σκέψεις.

Κοινός παρανομαστής όλων ... είναι πως πρόκειται για τα χειρότερα επεισόδια των τελευταίων ετών.

Reuters: “τα τελευταία χρόνια, ο θυμός ανάμεσα στη νεολαία της Ελλάδας έχει διογκωθεί από το άνοιγμα της ψαλίδας ανάμεσα στους πτωχούς και τους πλούσιους. Η βία κατά τις φοιτητικές πορείες και οι επιθέσεις με μολότωφ είναι κοινή πρακτική για τη χώρα”
... με έναν στους πέντε Έλληνες να ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, παρατηρείται κύμα αντικυβερνητικών απεργιών και διαδηλώσεων τους τελευταίους μήνες, καθώς η ύφεση έχει ξεκινήσει να γίνεται αντιληπτή.

“The Independent”: ..στα χειρότερα επεισόδια που έχουν παρατηρηθεί τα τελευταία χρόνια. Την τελευταία φορά που έφηβος σκοτώθηκε από αστυνομικό ήταν το 1985, στη διάρκεια διαδήλωσης, που προκάλεσε αναταραχές που διήρκεσαν εβδομάδες. Το 1999, κατά τη διάρκεια επίσκεψης του τότε Αμερικανού προέδρου, Bill Clinton, πυροδοτήθηκαν βίαιες εξεγέρσεις στην Αθήνα, που προκάλεσαν εκτεταμένες ζημιές σε καταστήματα”
“Στην Ελλάδα, είναι συχνό φαινόμενο οι βίαιες αντιδράσεις απέναντι στην ολοένα και λιγότερο δημοφιλή συντηρητική κυβέρνηση του πρωθυπουργού, Κωνσταντίνου Καραμανλή.
“οι αναρχικοί έχουν εν μέρει τις ρίζες τους στην αντίσταση κατά της χούντας την περίοδο 1967 - 1974. Οι νέοι τείνουν να υιοθετούν αρχές κατά του καπιταλισμού και των θεσμών και έχουν μακροπρόθεσμη εχθρότητα κατά της αστυνομίας".

BBC: “αν και οι διαδηλώσεις ξεκίνησαν ως υπερχείλιση του θυμού για τη δολοφονία, φαίνεται πως έχουν λάβει περισσότερο πολιτικό χαρακτήρα, με την αντιπολίτευση να προσπαθεί να απαξιώσει την κυβέρνηση”

Herald Tribune: αναφέρθηκε αναλυτικά στην εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973

Guardian: “ξεκίνησαν το βράδυ του Σαββάτου μετά το θάνατο εφήβου από την αστυνομία στη συνοικία των Εξαρχείων, που είναι γνωστή για τη σχέση της με την ανομία και την κατανάλωση ναρκωτικών. Η κλίμακα των επεισοδίων φάνηκε πως έπιασε εξαπίνης την κεντροδεξιά κυβέρνηση της Ελλάδας”

Figaro: “εμφύλιο πόλεμος τις μάχες σώμα με σώμα μεταξύ διαδηλωτών και δυνάμεων ασφαλείας που σημειώθηκαν το σαββατοκύριακο”

Al Jazeera: (οι Ελληνες πολίτες) «είναι σοκαρισμένοι από την έκταση και την αγριότητα της βίας, οι πολιτικές επιπτώσεις των ταραχών θα φανούν μέσα στις επόμενες ημέρες... η εύθραυστη κυβέρνηση Καραμανλή έχει χάσει τρεις υπουργούς τους τελευταίους 12 μήνες, συνεπεία σκανδάλων»

[βουλγαρική ειδησεογραφική ιστοσελίδα]«Focus»: «πραγματικό πόλεμο στο κέντρο της Αθήνας»

[το ιταλικό πρακτορείο ειδήσεων] ANSA: (Εξάρχεια:) «προπύργιο του κινήματος των αναρχικών, όπου τα επεισόδια είναι σχεδόν καθημερινό φαινόμενο»

Τι λένε τα ξένα ΜΜΕ για την κατάσταση στην Αθήνα
Τα ξένα ΜΜΕ για τα επεισόδια
Εκτενή ρεπορτάζ στα ξένα ΜΜΕ για τα επεισόδια
Ελευθεροτυπία - Μαύρες σελίδες στην Αθήνα, στις πρώτες σελίδες ...

«Μίγμα συσσωρευμένης απόγνωσης…»

Ο Νιλς Καντρίτσκε, γερμανός δημοσιογράφος και γνώστης των ελληνικών θεμάτων μίλησε στη Ντόιτσε Βέλε για τα αίτια των πρωτοφανών ταραχών στην Ελλάδα από τη δική του οπτική γωνία

Ένα μίγμα συσσωρευμένης απόγνωσης και πολιτικών αδιεξόδων βλέπει στις ταραχές που ξέσπασαν το τελευταίο τριήμερο στην Ελλάδα, ο γερμανός δημοσιογράφος Νιλς Καντρίτσκε. Ο θάνατος του 16χρονου Αλεξάνδρου - Ανδρέα Γρηγορόπουλου ήταν η αφορμή για να ξεσπάσει η συσσωρευμένη δυσαρέσκεια, αλλά και να δραστηριοποιηθεί ο αντιεξουσιαστικός χώρος, υπογραμμίζει ο ειδικός:

«Εκδηλώνεται κάτι που θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε ως ‘εξέγερση μιας χαμένης γενιάς’. Αυτό σημαίνει ότι γύρω από τον σκληρό πυρήνα που αυτοαποκαλείται αντιεξουσιαστικός χώρος ή αναρχικοί, και τους οποίους εγώ ονομάζω desperados, παρατηρείται μια ευρύτερη κινητοποίηση».

"Τρεις κρίσεις"

Desperados είναι οι απελπισμένοι ακτιβιστές που δίνουν το «παρών» στα επεισόδια, δεν είναι σίγουροι για αυτό που θέλουν και παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους. Ο Νιλς Καντρίτσκε διακρίνει τρεις κρίσεις που συγκαθορίζουν στον έναν ή στον άλλο βαθμό το κύμα βίας που παρατηρείται στις πόλεις της Ελλάδας:

«Η πρώτη κρίση είναι αυτή της εκπαίδευσης και η οποία πλήττει άμεσα τη νέα γενιά. Η δεύτερη είναι η κρίση της σημερινής κυβέρνησης, η οποία αντιπροσωπεύει μια κρίση του κράτους, μια πολιτική κρίση και η οποία έχει μια μακρά προϊστορία. Αναφέρομαι στη διαφθορά, αναφέρομαι στη διαπλοκή, αναφέρομαι σε ένα κράτος που δεν ενδιαφέρεται για τα συμφέροντα των πολιτών του. Ένα κράτος που, όπως πιστεύουν, εξυπηρετεί τον πλουτισμό της πολιτικής τάξης και συγκεκριμένων κοινωνικών στρωμάτων. Και τέλος είναι η κρίση που προκάλεσε το σκάνδαλο του Βατοπεδίου, για το οποίο γίνεται ακόμη λόγος».

http://www.dw-world.de/dw/article/0,,3860224,00.html

update No.2

hat-tip: ψυχάκιας

Tι γραφει ο ξενος Tυπος

Με την αναζήτηση των αιτίων που οδήγησαν στο ξέσπασμα της νεολαίας, αλλά και στη δράση των αντιεξουσιαστών -επισημαίνοντας ότι η Ελλάδα έχει παράδοση σ’ αυτό τον τομέα- ασχολήθηκε χθες ο διεθνής Τύπος. Οι αναλυτές έκαναν ακτινογραφία της οικονομικής κατάστασης της Ελλάδας μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, δίδοντας έμφαση στη ραγδαία αλλαγή του κλίματος, αναφέρθηκαν στη διατήρηση του πανεπιστημιακού ασύλου και τις συνέπειές του και επεσήμαναν τη βαθιά πολιτική κρίση στην οποία βυθίζεται η χώρα, καθώς ο πρωθυπουργός έχει ξεπεραστεί από τα γεγονότα.

LE FIGARO

Η Ελλάδα ζει τις δυσκολότερες στιγμές της από την εποχή της έναρξης της μεταπολίτευσης. Οι βίαιες συγκρούσεις στις πόλεις έχουν βυθίσει τη χώρα σε βαθιά πολιτική κρίση. Οι διαδηλώσεις και τα επεισόδια ακολούθησαν το θάνατο του 15χρονου Αλέξανδρου, το περασμένο Σάββατο. Ενας αστυνομικός ήταν ο δράστης. Η έντονη συναισθηματική φόρτιση της πρώτης στιγμής ήταν κατανοητή. Αλλά το μέγεθος των ταραχών, η διάρκειά τους και οι μεγάλες καταστροφές εξέπληξαν. Να ’μαστε λοιπόν μπροστά σε μια ευρωπαϊκή κυβέρνηση, η οποία κατά την περίοδο της μεγάλης οικονομικής κρίσης βρίσκεται αντιμέτωπη με τη νεολαία της, η οποία δεν βρίσκει άλλο τρόπο να εκφράσει το θυμό της παρά μόνο μέσα από τη βία.

Η αλήθεια είναι ότι οι εξεγερμένοι νέοι είναι καλά οργανωμένοι και υποστηρίζονται από ένα δίκτυο αναρχικών και εξτρεμιστών. Να υπενθυμίσουμε ότι η Ελλάδα με τη γνωστή ιστορία της απέναντι στη χούντα των συνταγματαρχών και το Πολυτεχνείο της υπήρξε μια ιδιαιτερότητα στους κόλπους της Ευρώπης, παρέχοντας καταφύγιο σε εξτρεμιστικά κινήματα και αποδεχόμενη μια τρομοκρατία της άκρας αριστεράς που ποτέ δεν αφοπλίστηκε. Ο θυμός και η οργή των νέων σήμερα οφείλονται σε πολλούς λόγους. Οι εξελίξεις όμως στα γεγονότα οφείλονται πρωτίστως στην ανικανότητα της αστυνομίας, η οποία αποδείχθηκε ανέτοιμη να αντιμετωπίσει γεγονότα σαν αυτά του περασμένου Σαββάτου. Παράλληλα, είχε εντολές να ακολουθήσει αμυντική στάση, καθώς υπήρχε ο κίνδυνος νέου θύματος. Ετσι η αστυνομία... παρακολουθούσε τους ταραξίες να πυρπολούν τις πόλεις, καταστρέφοντας μεταξύ άλλων πολυτελή καταστήματα και τράπεζες, σύμβολα του χρήματος και των θεσμών. Κι όλα αυτά, γιατί η Ελλάδα δεν προσαρμόστηκε στις ανάγκες μιας σύγχρονης χώρας, παραμένοντας εγκλωβισμένη στον κυκεώνα των σκανδάλων, της διαφθοράς και των πελατειακών σχέσεων. Η Ελλάδα δεν ζει τον δικό της Μάη του ’68, ούτε όμως υπάρχουν ομοιότητες με τα επεισόδια στα παρισινά προάστια το 2005. Η κρίση είναι αμιγώς πολιτική.

LIBERATION

Ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής έχοντας ξεπεραστεί πλέον από τα γεγονότα μοιάζει ιδιαίτερα εύθραυστος. Πρόκειται για μια κυβέρνηση υπό διάλυση, καθώς η βία στους δρόμους θεωρείται η χειρότερη από την επιστροφή της δημοκρατίας στην Ελλάδα, το 1974. Τα ΜΜΕ, ανεξαρτήτως πολιτικής κατεύθυνσης, βγάζουν κόκκινη κάρτα στην ελληνική κυβέρνηση, αναδεικνύοντας την ανικανότητά της. Οι αποκαλύψεις των τελευταίων μηνών για τα σκάνδαλα επαύξησαν τα προβλήματα του κυβερνώντος κόμματος. Τον Ιανουάριο, μια ιστορία με σεξ σήμανε τον κώδωνα του κινδύνου, καθώς ενεπλάκη σ’ αυτήν στέλεχος του υπουργείου Πολιτισμού.

Στη συνέχεια, σκάνδαλα που σχετίζονται με την ορθόδοξη εκκλησία και το Αγιον Ορος προκάλεσαν μεγάλη δυσαρέσκεια στον κόσμο. Αυτό το κλίμα του τέλους της «βασιλείας» του Καραμανλή έχει γίνει ιδιαίτερα έντονο τον τελευταίο μήνα, καθώς η κυβέρνησή του στηρίζεται στην πλειοψηφία μιας και μόνης έδρας. Η ελληνική κυβέρνηση βρίσκεται αντιμέτωπη με τη δυσαρέσκεια της γενιάς των 700 ευρώ, η οποία δεν είναι έτοιμη να αποδεχτεί τη λιτότητα.

DER SPIEGEL

Νέα έκρηξη βίας χθες στο κέντρο της Αθήνας, με αφορμή τις διαδηλώσεις τις οποίες οργάνωσαν οι συνδικαλιστικές ομοσπονδίες. Χιλιάδες διαδηλωτές διαμαρτυρήθηκαν για τη στάση της κυβέρνησης και το θάνατο του 15χρονου μαθητή, το βράδυ του Σαββάτου... Από την εποχή της φοιτητικής εξέγερσης του Πολυτεχνείου, το 1973, ο χώρος των πανεπιστημίων ήταν απαγορευμένος για την ελληνική αστυνομία. Διαδηλωτές μπορούσαν εύκολα να βρουν καταφύγιο εκεί χωρίς να αντιμετωπίζουν προβλήματα. Οι διοικήσεις των πανεπιστημίων είτε δεν μπορούσαν να τους αντιμετωπίσουν είτε επεδείκνυαν ανοχή απέναντί τους. Οι αναρχικοί ισχυρίζονται σήμερα ότι πολεμούν εναντίον του κράτους που είναι διεφθαρμένο, εναντίον της έλλειψης ευκαιριών για τους νέους, αλλά και εναντίον της υψηλής ανεργίας.