28/6/07

Μία μέρα σαν όλες τις άλλες... Ξύπνησα για τη δουλειά, πήρα την Αττική Οδό και πήγα.
Ευτυχώς είχα αρκετή δουλειά και την δεύτερη φορά που κοίταξα το ρολόϊ ήταν ήδη 13:15!
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή σκέφτηκα ότι δεν είχα κανένα τηλέφωνο, ούτε από τους δικούς μου ούτε από τη γυναίκα. Παραξενεύθηκα προς στιγμή αλλά το ξεπέρασα αμέσως καθώς θυμήθηκα το γνωστό αμερικάνικο "no news, good news".
Το κουνητό χτύπησε τελικά στις 14:00 περίπου και ήταν η βαριά φωνή του Σταμ που παραπονιόταν για πόνους στο γόνατό του. Του έδωσα τις κλασσικές συμβουλές για πάγο, ακινησία και ρώτησα εάν στραβοπάτησε. Ισχυρίστηκε ότι ένοιωσε τους πόνους από τη στιγμή που ξύπνησε...
Δεύτερο τηλέφωνο στις 14:30 για να μου πει ότι έκλεισε ραντεβού με γιατρό στις 19:30... τα φίδια άρχισαν να με ζώνουν...
Το κλεισμένο ραντεβού με τον DJ στις 20:00 θα πήγαινε πιο πίσω...
Έκανα τις υπόλοιπες δουλειές που δεν έπαιρναν αναβολή και στις 19:15 ήμουν σπίτι για να τον πάω στο γιατρό. Αν και η κατάσταση είχε επιδεινωθεί θα πηγαίναμε με την μηχανή μου. Πως θα κατάφερνε να ανέβει ήταν άλλο ζήτημα... Του βρήκα και μια μαγκούρα που είχε αγοράσει σε ανύποπτο χρόνο και φύγαμε...
Κάτσαμε στο προθάλαμο του ιατρείου για να περιμένουμε.. τρόπος του λέγειν δηλαδή καθώς από τον πόνο δεν μπορούσε να κάτσει και περπατούσε συνομιλώντας με την γραμματέα και μια άλλη ασθενή, λέγοντας συνέχεια ότι ο ύπνος δεν μπορεί να προκαλέσει τέτοια ζημιά... Εγώ διάβαζα τα περιοδικά που προορίζονται για καλύψουν την αναμονή των ασθενών και των συνοδών τους... Η καλύτερή μου!
Σε είκοσι λεπτά διάβασα focus, κάτι άλλα παρα-ιατρικά και ψάχνωντας βρήκα και το τεύχος Απριλίου της "Ελληνικής Αγωγής" του Άδωνι Γεωργιάδη... δεν είχα διαβάσει ποτέ ξανά κάτι τέτοιο και δεν έχασα την ευκαιρία... το μόνο που μου άρεσε ήταν ότι διάβασα και από κάποιον ακόμα το όνομα Φλαντανελλάς!
Τελικά μπήκαμε στο ιατρείο και ο Σταμ ξάπλωσε για την εξέταση... ο ιατρός - αφού ρώτησε και έγραψε όλα τα προσωπικά δεδομένα του ασθενή - άρχισε να ζουλάει το γόνατο... Ο Σταμ κόντευε να πηδήξει στο ταβάνι...
"Από ουρικό οξύ, πως πάμε;", καμία απάντηση...
"Έχει δημιουργηθεί κύστη από υψηλό ουρικό οξύ! Εάν δεν ερχόσουν γρήγορα πηγαίναμε για επέμβαση!" είπε αποφασιστικά.
"Έχουμε γάμο την άλλη εβδομάδα", προλαβάινει να διακόψει ο Σταμ...
"Εάν μπείς απόψε στο νοσοκομείο, θα σε βγάλω τη Δευτέρα!"
Το μόνο που κατάφερα να κάνω είναι να τον πάω στο ΝΝΑ και να βρώ τον σχετικό γιατρό ώστε να ξεκινήσει θεραπεία και να προλάβει - πιστεύω τα λόγια του πρώτου γιατρού που τον εξέτασε - τον γάμο.
Μπορούσα να πάω στο ραντεβού με το DJ που δεν γινόταν να αναβληθεί κι άλλη φορά.
Πήρα τη γυναίκα και ξεκινήσαμε με το αυτοκίνητο. Αποφασίσαμε, για να γλιτώσουμε χρόνο, να πάμε - πάλι - από Αττική Οδό.
Στο δρόμο παρατηρούσα ότι μικρά σωματίδια, σαν μυγάκια, ήταν παντού γύρω μας...
Σε ένα σημείο όπου ενώνεται η Περιφερειακή Υμηττού με την Αττική Οδό αντικρύσαμε ένα απίστευτο θέαμα: η φλεγόμενη Πάρνηθα... η εστία ήταν μερικά χιλιόμετρα και στο σκοτάδι το κόκκινο της φωτιάς έδινε ένα απίστευτο και συνάμα αποκρουστικό θέαμα...
Στην διαδρομή μέχρι να φτάσουμε συνειδητοποιούμε ότι τα μικρά σωματίδια δεν είναι παρά το αποκαϊδια και η στάχτη της φωτιάς που γέμισαν όλο το λεκανοπέδιο...
Σε μερικά σημεία με πολύ φως ήταν σαν να χιόνιζε...
Έγινε και το ραντεβού με το DJ και η ώρα έφτασε 00:35...
Επιστροφή, πρόχειρο φαγητό και ... τηλεόραση...
Δεν μπορούσα να κοιμηθώ... έφαγα κάμποσο παγωτό - για να ανέβει και η διάθεση - και τα κατάφερα.

P.S. δυστυχώς η ήρεμη καθημερινοτήτα γίνεται ολοένα και πιο σπάνια στις μέρες μας