Παγκοσμιοποίηση

Άλλο ένα άρθρο με την δική μου ένδειξη "Κοίτα ποιοι τα λένε!"
Φαντάσου, εάν αυτοί οι τύποι είναι σε θέση να λένε τέτοια, τι πραγματικά συμβαίνει και σε τι σημείο έχουμε φτάσει!

Τα οφέλη δεν έχουν μοιραστεί επί ίσοις όροις
Από τη WSJ


ΝΕΟ επιχείρημα προβάλλουν οι υποστηρικτές της παγκοσμιοποίησης στις ΗΠΑ, αυτοί που θεωρούν τη συνεχιζόμενη παγκοσμιοποίηση και το εμπόριο ζωτικά στοιχεία για την ευημερία της χώρας: φορολογήστε τους πλούσιους περισσότερο προκειμένου να σταματήσουν οι οικονομικά υποκινούμενες αντιδράσεις κατά του εμπορίου από τους εργαζομένους που θεωρούν τους εαυτούς τους χαμένους της παγκοσμιοποίησης.
Ο μεγαλύτερος υποστηρικτής αυτής της ιδέας δεν είναι κάποιος Δημοκρατικός υποψήφιος για το προεδρικό χρίσμα, αλλά ο οικονομολόγος Μάθιου Σλόουτερ, πρώην οικονομικός σύμβουλος του Αμερικανού προέδρου, Τζορτζ Μπους.
«Η πολιτική έχει γίνει περισσότερο προστατευτική, επειδή οι εργαζόμενοι έχουν γίνει πιο υπέρμαχοι του προστατευτισμού. Και αυτό επειδή τα εισοδήματα είτε παραμένουν στάσιμα είτε μειώνονται», αναφέρει τόσο ο Σλόουτερ όσο και ο πολιτικός επιστήμονας του Γιέιλ Κένεθ Σκιβ. Κατά τους δύο ακαδημαϊκούς, η παγκοσμιοποίηση είναι θετικός παράγοντας για τις ΗΠΑ, αφού ενίσχυσε την παραγωγικότητα και κατέστησε τους Αμερικανούς περισσότερο εύπορους. Το ίδιο έχει συμβεί και σε αρκετές άλλες χώρες.
Ομως, τα οφέλη της παγκοσμιοποίησης δεν έχουν μοιραστεί επί ίσοις όροις. Υπάρχουν κάποιοι μεγάλοι νικητές, όπως επενδυτικοί τραπεζίτες, αντισταθμιστικά ταμεία, νομικοί σύμβουλοι της Wall Street, καθώς και επενδυτές με μεγάλα μετοχικά χαρτοφυλάκια. Ομως, υπάρχουν και αρκετοί Αμερικανοί των οποίων οι μισθοί δεν συμβαδίζουν με τον πληθωρισμό -ακόμη και πολλών απόφοιτων κολλεγίων. Μάλιστα το συνεχώς διογκούμενο χάσμα μεταξύ νικητών και χαμένων σε οικονομικό επίπεδο είναι δίχως προηγούμενο στη μεταπολεμική περίοδο, αναφέρει ο Λόρενς Σάμερς, πρώην υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ και πρόεδρος του Χάρβαρντ. Η απάντηση των οπαδών της παγκοσμιοποίησης, περιλαμβανομένης της κυβέρνησης Μπους, σε αυτή την κατάσταση είναι μεγαλύτερη βοήθεια προς τους εργαζομένους που έχουν πληγεί από τις εισαγωγές και καλύτερη εκπαίδευση σε αυτούς που θα στελεχώσουν την επόμενη γενιά των Αμερικανών, έτσι ώστε να αποκτήσουν τα απαραίτητα προσόντα και να διεκδικήσουν υψηλούς μισθούς σε μια παγκόσμια οικονομία. Η καλύτερη όμως απάντηση είναι η δικαιότερη διανομή των πλεονεκτημάτων της παγκοσμιοποίησης μέσω μεγαλύτερης φορολόγησης των νικητών και λιγότερης των χαμένων.
http://www.naftemporiki.gr/news/static/07/06/14/1345728.htm