Κι έχουμε πια την Ελλάδα που μας αξίζει...

Είσαι με το αυτοκίνητο στην Εθνική Οδό μαζί με το τρίχρονο παιδάκι σου. Σταματάς δεξιά. Ανοίγεις την πίσω πόρτα και το βγάζεις έξω να σταθεί στη μέση του δρόμου. Το πρώτο αυτοκίνητο πέρνάει από πάνω του.
Έρχονται τα κανάλια. "Αφήστε με να κλάψω, να πενθήσω το χαμό του παιδιού μου..." η αντίδρασή σου.
Είσαι ή δεν είσαι καραγκιόζης;

Η Ελλάδα ήταν μια όμορφη χώρα μετά το τέλος του Β'ΠΠ. Χώματα που επέζησαν την καταστροφή του πολέμου, αρχαία που ούτε ο Χίτλερ τόλμησε να πειράξει, ποτάμια που κατέβαιναν από καταπράσινα βουνά, σπάνια χλωρίδα και πανίδα που ακόμα γίνεται αντικέιμενο μελέτης, νησιά με εκπληκτικές παραλίες, μια θάλασσα που παρακαλάς να έρθει το καλοκαίρι να την δεχτείς.

Τι καταφέραμε να "πετύχουμε" εμείς, οι κάτοικοι αυτής της χώρας σε μόλις πενήντα χρόνια;

Χτίσαμε τις πιο άσχημες πόλεις του κόσμου που ούτε στα πιο υποανάπτυκτα κράτη συναντάς. Εάν τις κοιτάξει κάποιος από ψηλά μένει έκπληκτός από το αποκρουστικό θέαμα και την σκέψη ότι ανθρώπινα όντα το σκέφτηκαν, το υλοποίησαν και μένουν κιόλας!
Γεμίσαμε τον τόπο χωματερές - υπολογίζονται πάνω από 3,000. Όποιος θέλει "φτιάχνει" όπου θέλει ένα χώρο για μπάζα, σκουπίδια και ότι άλλο του περισσεύει. Και δεν πληρώνει κιόλας! Και είναι και μάγκας που ο δικός του χώρος είναι καθαρός!
Μολύναμε ότι υγρό στοιχείο είχαμε δίπλα μας: λύμματα στα ποτάμια, αποξηράναμε όσες λιμνες μπορούσαμε, βρωμίσαμε τη θάλασσα.
Καταπατήσαμε ότι μπορούσε ο καθένας, δάση-πλαγιές-παραλίες.
Και πόσα άλλα...

Από την άλλη, η ατομική συμπεριφορά του καθενός μας χειροτέρεψε. Την προ εικοετίας διαφήμιση "όχι σκουπίδια, όχι πλαστικά σε θάλασσες και ακτές" την αντιστρέψαμε γιατί μας ξεβόλευε να τα πετάμε στους κάδους. Όλο το οδικό μας δίκτυο είναι γεματο από σκουπίδια που πετάνε αβίαστα τα διερχόμενα αυτοκίνητα. Ακόμα και σε μέρη που πάνε οι οικογένειες να κάνουν "πικνικ" συναντάς σκουπίδια. Καμία συλλογική συνείδηση!

Πως ολοκληρώθηκε το "έργο";

Βάλαμε φωτιές! Να απο-τελειώσουμε κι ότι απέμεινε... Να σκοτώσουμε ή να διώξουμε κι ότι ζωάκια, πουλάκια ή ερπετά κυκλοφορούν ανενόχλητα στα δάση και τα βουνά χωρίς την άδεια μας...
Και αποκτήσαμε την χειρότερη Ελλάδα όλων των εποχών...

Τι δεν λέμε ούτε μεταξύ μας;

Ότι ο καθένας φυλάει μόνο τον κώλο του... Δεν υπάρχει συλλογικότητα, δεν υπάρχει πνεύμα συνεργασίας για το κοινό καλό... Μόνο στυγνός καπιταλισμός για τον εαυτό μας!
Επιπλεόν, ρίχνουμε την ευθύνοι μόνο στους άλλους - στη κυβέρνηση και τους πολιτικούς, τους ξένους, το διπλανό μας. Δεν τολμάμε να δούμε ότι η ευθύνη είναι δική μας, του καθενός από μας σε ίσο μερίδιο παρά ψευτο-οργιζόμαστε σε καφενειακού τύπου συζητήσεις...
Τέλος, ότι μια καταστροφή είναι ικανή να μας κρατήσει μέσα στο σπίτι, κάτω από το air condition, με πίτσες-μπύρες να περιμένουμε το ντέρμπυ... (θα δούμε τι τηλεθέαση θα πιάσει την Κυριακή που μας έρχεται...)

Τι πρέπει να κάνουμε;

Να φύγουμε τώρα όλοι από τα χώματα αυτά! Να έρθουν ξένοι - ναι, ξένοι! - που θα τα σεβαστούν περισσότερο και να κατοικήσουν αυτοί! Και μετά, όσοι από έμάς έχουν άντερα, να γυρίσουν να να ζήσουν μαζί τους, κάτι θα μάθουν παραπάνω!

P.S. Κάποτε, οι παππούδες και οι πατεράδες μας πήγαιναν εκδρομές. Να μας δείξουν τον όμορφο τόπο, να βοηθήσουν να περάσει μπροστά από τα μάτια μας η ιστορία που δημιουργήθηκε εδώ.
Τώρα;
Τι θα του πω του παιδιού μου αύριο; "Αυτή είναι η χώρα που σου αφήνω;"
Εγώ πάντως ντρέπομαι ήδη...