Σταμ once more

Ακόμα μια φορά ο Σταμ εισήχθει εσπευσμένα στο ΝΝΑ...

Την Τετάρτη πήρε ένα βανάκι και πήγε στη Κεφαλονιά να φέρει πίσω τη γιαγιά από τις καλοκαιρινές της διακοπές.
Την Παρασκευή το μεσημέρι επέστρεψε και τίποτα δεν έδειχνε - τον είδα - ότι κάτι δεν πάει καλά.
Όμως, κουβάλησε πολλά μπαγκάζια της γιαγιάς, η κράση του πια δεν σηκώνει ταξίδια-αστραπή με ακατάλληλα αμάξια χωρίς καμία στάση από Πάτρα, βάλε και το ξε-κουβάλημα της επιστροφής, βάλε ότι όταν έφτασε η πρώτη του δουλειά ήταν να καθαρίσει τα φρέσκα ψάρια της Σάμης, βαλέ τα προηγούμενα προβλήματα, βάλε ..., βάλε...βάλε.

Το Σάββατο το πρωϊ - ξημερώματα για την ακρίβεια - αισθάνθηκε ζαλάδες/ίλιγγους και αστάθεια στο περπάτημα, η Έφη φώναξε ευτυχώς αμέσως τον γείτονα-γιατρό της πολυκατοικίας, ο οποίος διέγνωσε υψηλή πίεση - 24! - του έδωσε υπογλώσσια και κάλεσαν το 166... Ήταν τυχερός που δεν ξαναέπεσε για ύπνο, όπως είπε ο γιατρός ότι συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις.
Επόμενος σταθμός ΝΝΑ, το οικογενειακό νοσοκομείο ως γνωστόν.

Οι εφημερεύοντες γιατροί δεν είχαν ξεκάθαρη άποψη: άλλοι έλεγαν μικρόβιο στο λαβύρινθο του αυτιού, άλλοι καρδιακά προβλήματα, πάντως το ξεκάθαρο ήταν ότι δεν μπορούσε να περπατήσει λόγω εμφανούς αστάθειας που ίσως να προέρχεται από ιλίγγους, όμως δεν ζαλιζόταν ιδιαίτερα.

Την αστάθεια την είδα από πρώτο χέρι το απόγευμα που πήγα: καθόμασταν αρκετή ώρα στο δωμάτιο όταν του πρότεινα να πάμε μια βόλτα 30-40 βημάτων μέχρι τον εξωτερικό χώρο αναμονής του ορόφου. Αμέσως μου είπε ότι δεν μπορούσε να βαδίσει μόνος του, ότι ήθελε να τον κρατάω. Πάντως, δεν είχε εκείνη τη στιγμή τρομερό πρόβλημα. Κάτσαμε 5 λεπτά εκεί. Ξαφνικά ήρθε μια νοσοκόμα που είπε αμέσως "Ποιος σου είπε να σηκωθείς;", "Θα σε μαλώσω!", με ψιλονάζι αλλά η φωνή ήταν σταθερή. Αμέσως δικαιολογήθηκα "Δεν ήξερα κάτι, εγώ του είπα να περπατήσουμε..".
Στα βήματα της επιστροφής που και πάλι τον κράταγα, το θέαμα ήταν άσχημο: δεν μπορούσε με τίποτα να πάει ευθεία, μόνο αριστερά ή δεξιά...
Όταν ξάπλωσε, η νοσοκόμα μου έδειξε το σημειωματάριο της πτέρυγας όπου οι εντολές για τον ασθενή ήταν "όχι έγερση". Έμεινα λίγο...

Μετά από λίγη ώρα, έχουμε την εξής στιχομυθία:
g-Μπορείς να πας αύριο να ψηφίσεις;
s-Οι γιατροί μου είπαν ότι για να βγω έξω θα πρέπει να υπογράψω υπεύθυνη δήλωση που να τους απαλάσσει από κάθε ευθύνη.."
g-Μπορείς;
s-Δεν μπορώ...

Σήμερα Κυριακή είχε ξεθαρέψει κάπως αλλά τα προβλήματα συνεχίζονται...

Αύριο Δευτέρα που οι γιατροί θα επιστρέψουν θα μάθουμε περισσότερα...

P.S. επιβαιώνεται η ταχύτητα των εξελίξεων της σύγχρονης ζωής: η λύπη εναλλάσσεται με τη χαρά αστραπιαία και δεν έχεις τη δυνατότητα να αισθανθείς πραγματικά αυτά που συμβαίνουν. Ευτυχώς κάποιοι αρχαίοι πρόλαβαν και ανέλυσαν την αναγκαιότητα του να μένεις ψύχραιμος σε λύπες και χαρές.